Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Η γενεαλογία της ηθικής τους Νίτσε

Η γενεαλογία της ηθικής τους..... (Νίτσε)
Απόσπασμα απο το βιβλίο του Αλαιν ντε Μπενουά, μας μεταφέρει ο Καράμπαμπας

Για να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, λέει ό Νίτσε. πρέπει πρώτα να τον αναζητήσει. Πρέπει λοιπόν να επιστρέψει στις ρίζες, στό «απώτερο παρελθόν». Διότι «το μέλλον ανήκει σ' εκείνον ό όποίος θα έχει την πιο μακριά μνήμη». Το μεγάλο έγκλημα των ηθικολόγων στα μάτια του Νίτσε, είναι ότι έδωσαν στον πόνο μια δηλητηριασμένη εξήγηση: Εάν κανείς υποφέρει, είναι γιατί έκαμε ένα λάθος, μια αμαρτία.

Παράλληλα, οι ιερείς «στιγμάτισαν όλα τα αισθήματα της ηδονής, βλέποντας σ' αυτά την αμαρτία και την γοητεία» «έδωσαν τα ονόματα τα πιο ιερά ατά αισθήματα αδυναμίας» , «παραχάραξαν την Αγάπη για να την κάμουν Εγκατάλειψη και 'Αλτρουισμό «είδαν στην μεγαλοσύνη μία άρνηση» , «θεώρησαν τήν ζωή σάν τιμωρία, τήν εύτυχία σάν πειρασμό, το πάθος σάν κάτι τό διαβολικό, τήν έμπιστοσύνη σαν ανίερη» (ίδιο έργο). Η ΦΟΒΕΡΩΤΕΡΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ Για τον Νίτσε, βρισκόμαστε μπροστά σε μία ασθένεια: «την τρομερότερη ασθένεια πού ενδήμησε ποτέ μέσα στους ανθρώπους",

'Η καταγωγή της ασθένειας αυτής είναι ή εμφάνιση, σε μια καθορισμένη έθνογεωγραφική περίμετρο, ένός ήθικου τύπου, φορέως μιας νοοτροπίας και μιας προθέσεως, του όποίου ή τελειότερη ενσάρκωση είναι ό 'Ιερεύς. Για τον 'Ιερέα, οποιοδήποτε γεγονός είναι μία ηθική ένδειξη. 'Ο κόσμος δεν είναι πλέον γεμάτος γεγονότα αντικειμενικά ουδέτερα, τα όποία αξιολογούνται από τις συγκυρίες. Είναι γεμάτος μόνον από τιμωρίες και ανταμοιβές. Οποιοδήποτε ευτυχές γεγονός είναι ένδειξη μιας άνταμοιβης «γραμμένης" στήν αίωνία τάξη πραγμάτων. 'Οποιοδήποτε άτυχές γεγονός ειναι ένδειξη μιας τιμωρίας, πού τιμωρεί ένα «ηθικό λάθος» σημερινό, περασμένο, η και μελλοντικό.

Η προσπάθεια επέτυχε; Είναι γιατί ή θεότης άκουσε τις εκκλήσεις πού της έκαμαν. Απέτυχε; Είναι γιατί οι προσευχές δεν ήσαν αρκετά ευλαβείς, ή γιατί ό ενδιαφερόμενος ήταν άσεβής (δεν ήταν αγνός). Ξεκινά κανείς μία επίμεμπτη πράξη και παρ' όλα αυτά κερδίζει; Είναι γιατί συγχωρήθηκε. 'Απέτυχε και πιάστηκε; Τιμωρήθηκε. Έτσι, για κάθε συγκυρία της ζωής, με κατάλληλο χειρισμό της διαλεκτικής και της λογοκοπίας, εγκαλώντας αδιερεύνητα και ανεξέλεγκτα δόγματα, ό 'Ιερεύς εξηγεί ακάματα το γιατί και το πώς των καταστάσεων πού ό ίδιος φαντάζεται. ΜΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΑ ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ 'Όταν κακομεταχειρίζεται κανείς το σώμα, γράφει ό Νίτσε (στην «Θέληση της δυνάμεως»), δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για τα αισθήματα ένοχης, δηλαδή μία αρρωστημένη κατάσταση πού χρειάζεται μία εξηγήση. Αυτήν την εξήγηση, ό Ιερεύς την παρέχει με μία θέρμη σχεδόν μονομανιακή, έποφελoύμενoς της ασθένειας και τού υποβόσκοντος μαζοχισμού.

Η κακοδιαθεσία την όποία δημιούργησε ή αμφιβολία είναι το τίμημα πού ό άνθρωπος πρέπει να πλήρωση για την προσβολή πού έκαμε. Συνειδητά ή όχι, προς την θεότητα. Και ή προσβολή πρέπει να εξιλεωθεί μέσω του Ιερέως, ό όποίος ανακαλύπτει την φύση της, αναλύει τις αίτίες της και προτείνει ένα φάρμακο. Ο 'Ιερεύς παρουσιάζεται έτσι ως μεσάζων μεταξύ τού δημιουργού-λυτρωτού και τού αμαρτωλού όντος, μεταξύ του άνθρώπου πού κάνει λάθη και τού Θεού πού είναι τέλειος. Χάρις στην μεσίτευση του, στην ικανότητά του (γιατί ξέρει το κακό όπως ό γιατρός ξέρει την ασθένεια και ό ψυχαναλυτής τα συμπλέγματα), ή θεότης θα ευαρεστηθεί να ξεπλύνει την ακαθαρσία, να σταματήσει την οργή της, να εξαφάνιση το λάθος, να πέραση τέλος το όνομα τού θνητού, από τον πίνακα των κολασίμων κατηγοριών από τετράδιο των ουράνιων αμοιβών και των ευλογημένων οραμάτων!

Ο άνθρωπος «ό όποίος υποφέρει από μία οποιαδήποτε αίτία, φυσιολογική ασφαλώς» αναρωτάτε για τούς λόγους του πόνου του. Τότε συναντά κάποιον που γνωρίζει ακόμη αυτό που είναι κρυφό, τον μάγο του, τον ασκητικό ιερέα, ό όποίος του δίνει μία πρώτη ένδειξη για την αίτία του πόνου του Πρέπει να την αναζήτηση στον ίδιο τον εαυτό του, σε ένα λάθος που έκαμε στο παρελθόν. Πρέπει να εξηγήσει τον πόνο του σαν μια τιμωρία... Άκουσε, κατάλαβε ό δυστυχής, τώρα έχει γίνει σαν μία κότα, γύρω από την όποία έχει χαραχθεί μία γραμμή. Δεν μπορεί πλέον να βγει από τις κυκλικές αυτές γραμμές, από άρρωστος, έχει γίνει αμαρτωλός. Η συναίσθησης του λάθους μας παρουσιάσθηκε ακατέργαστη κατά κάποιο τρόπο. Στα χέρια του 'Ιερέως, αυτού του καλλιτέχνη του συναισθήματος του λάθους, αυτό το συναίσθημα άρχισε να παίρνει μορφή! - και τι μορφή!


Η αμαρτία! γιατί αυτό είναι το όνομα που δίνει ό Ιερεύς στην ζωική «κακή συνείδηση», ή αμαρτία έμεινε ως τώρα το βασικό γεγονός στην ιστορία της άρρωστης ψυχής και αντιπροσωπεύει για μας την πιο ολέθρια επιδεξιότητα της θρησκευτικής ερμηνείας. Η έννοια της αμαρτίας ανήκει ειδικά στον 'Ιερέα. Στο λεξιλόγιο του παλαιού ευρωπαϊκού κόσμου, δεν υπάρχει λέξη για να την ερμηνεύσεις. Στην γλώσσα του Βιργιλίου και του Κικέρωνος, το «πεκάτουμ» θέλει να πει λάθος, έγκλημα, δηλαδή συγκεκριμένα πράγματα ενώ στην ελληνική γλώσσα ή ανάλογη λέξη ήταν «ϋβρις» 'Η έννοια της αμαρτίας δεν είναι παρά μία 'Ιερατική παρέκκλιση, αναλογούσα σε μία ιδέα, την οποίαν ή Αρχαιότητα δεν είχε ποτέ συνειδητοποιήσει, ένα πολύ ειδικό λάθος, βασιζόμενο σε μυστήρια, σε δόγματα και σε αισθήματα ένοχής.


'Ένα λάθος πού έγινε έναντι της θεότητας μόνον και των δικών της απαιτήσεων και ιεροτήτων. Για τον Νίτσε, ή αποθέωση του ηθικού τύπου πού ενσαρκώνεται από τον Ιερέα, είναι το «ασκητικό ιδεώδες». Ο φιλόσοφος επιμένει στον ρόλο του ασκητού, στον όποίον βλέπει «την αντίφαση φτιαγμένη άνθρωπο». Υπάρχει σ' αυτόν ένα αχόρταγο ένστικτο, το όποίο θέλει να τα βάλει με την ζωή, την δική του και των άλλων. Δηλαδή δεν επιβεβαιώνεται παρά με το να αρνείται (ή θέση του δεν είναι παρά μία άρνηση) δεν δέχεται να υπάρχει, παρά για να ρίχνει το ανάθεμα επάνω σε ότι υπάρχει. Δεν έχει παρά μίσος για τον κόσμο, για τις φυσικές λειτουργίες, για το σφρίγος, την δύναμη, το κάλλος και την χαρά.


' Ο άνθρωπος με την κακή συνείδηση έπιασε μία θρησκευτική υπόθεση, για να ώθηση το ίδιο του το βασανιστήριο σε βαθμό σκληρότητας και οξύτητας τρομακτικό. Μία υποχρέωση προς τον Θεό. Η σκέψη αύτή, γίνεται γι' αυτόν ένα όργανο βασανισμού. Παίρνει από τον Θεό και τις τελευταίες αντιθέσεις πού μπορεί να φανταστεί μέσα από τα ίδια του τα ζωικά και αχαλίνωτα ένστικτα και μεταλλάσσει τα ίδια αυτά ένστικτα, σε λάθη έναντι του Θεού (έχθρότης, άντίδραση, έπανάσταση έναντι του κυρίου, του πατέρα, του προγόνου και της αρχής του κόσμου. Στέκεται ατό κέντρο της αντιθέσεως μεταξύ Θεού και Διαβόλου, αποβάλλει από τον εαυτό του όλες τις αρνήσεις, ότι τον ωθεί στην άρνηση του εαυτού του, στην άρνηση της φύσεως, του φυσιολογικού, την πραγματικότητα της ύπάρξης του, για να επιτύχει την βεβαιότητα ενός πράγματος πραγματικού, ζωντανού, αληθινού, Θεού, άγίου, Θεού δικαίου, Θεού δημίου, το υπερπέραν, το αιώνιο μαρτύριο, την κόλαση, το απροσμέτρητο μεγαλείο της τιμωρίας και του λάθους.


Πρόκειται για ένα είδος τρέλας θελήσεως για ψυχική σκληρότητα, ανάλογη της όποίας δεν θα βρει κανείς. Αυτός ό εκδικητής (και ζηλόφθονος) Θεός, γίνεται μόνιμος κατήγορος, γιατί είναι πάντοτε μοναδικός για εκδίκηση. Άλλωστε πως δεν θα ήταν; Έτσι, ό αδύνατος αυτοκαταδικάζεται ανέκκλητα την ίδια στιγμή πού θέλει να έξαφθή από ενθουσιασμό. Πρέπει πλέον να εξομοιώσει τον πόθο του με αυτήν την προοπτική της σωτηριολογίας, όπου ό θρίαμβος, τό μαρτύριο, ή λύτρωση και ή εξαφάνιση του εγώ είναι αδιάλυτα ανακατεμένα. Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ 'Η "ηθική της αμαρτίας" επιδεικνύει έτσι μία αληθινή αποστροφή προς το σώμα και τις δραστηριότητές του. Είναι "κακά πράγματα", πού επαναφέρουν τον άνθρωπο "στα ένστικτά του", "στο κτήνος πού κοιμάται μέσα του".


Διότι το ένστικτο της πάλης και το γεννητικό ένστικτο είναι βασικά ένστικτα ζωής, ιδιαίτερα παραγωγικά και ανανεωτικά. Αυτά πού αντιτίθενται περισσότερο στις επιδιώξεις του 'lερέα και του . Ασκητού. Η ικανότης του 'lερέα να αλλάζει το όνομα των άξιων δεν είναι λιγότερο αξιοπρόσεκτη. Ονομάζει την ανικανότητα θεληματική αποχή, την παραίτηση απομάκρυνση από τα πράγματα του κόσμου αυτού, την αδράνεια ταπεινοφροσύνη, την ανανδρία αφοσίωση στον κοινό σκοπό. κλπ. Δύο τύποι συμπεριφοράς βρίσκονται αντιμέτωποι εδώ. Στις αντιθέσεις της ηθικής της τιμής της Παλαιάς Δύσεως (ευγενής-χαμηλός, άξιος ανάξιος, γνήσιος-αμφίβολος, θαρραλέος-δειλός, πιστός-προδότης, λογικό παράλογο, όρθολογικό-άνισόρροπο, έντιμο-άτιμο).


Η ηθική της αμαρτίας άπαντά μέ αφηρημένες αντιθέσεις, οι όποίες δεν είναι παρά παραμορφώσεις: καλό-κακό, ταπεινό-παράλογο, υποταγμένο-υπερήφανο, πνευματικό-σωματικό, αδύναμο-αύθάδες, μετριόφρον-απεριόριστο. Παράλληλα, ό 'Ιερεύς βάζει την αμφιβολία στην καρδιά των δυνατών. Επωφελείται από τις ανησυχίες τους, τούς πόθους τους, τις αποθαρρύνσεις τους, ακόμη και από τις φιλοδοξίες τους, για να τούς πείσει και να τούς καθησύχαση. Κάνει να γεννηθεί μέσα τους ό σπόρος της αρρώστιας, το συναίσθημα της ένοχης. Με αυτόν τον τρόπο, με την δημιουργία του συναισθήματος αυτού, ό Ιερεύς κατορθώνει να πείσει τούς συνομιλητές του να απαρνηθούν τις φυσικές αντιδράσεις τους να αγωνιστούν εναντίον των βαθύτερων ένστίκτων τους.



Ανάλογα με τις συγκυρίες και τις εποχές, ό ηθικολόγος θα προσπαθήσει να γίνει πιστευτό το ότι είναι εγωιστικό να σκέπτεται κανείς τούς δικούς του (την οικογένεια την χώρα του), πριν να σκεφθεί τούς «λαούς του κόσμου».., ότι είναι ντροπή να είναι υπερήφανος για τον πολιτισμό από τον όποίο προέρχεται, ότι είναι φαντασιώδες να ανταμείβονται οι καλύτεροι, ότι είναι άδικο να φανερώνει κανείς τις διαφορές της άξίας τού καθενός, ή να κάνη επιλογή. Οι εξαθλιωμένοι μόνον είναι καλοί, oι φτωχοί, οι ανίκανοι, οι μικροί μόνον είναι καλοί, αυτοί πού υποφέρουν, αυτοί πού έχουν ανάγκη, είναι κι αυτοί είναι οι μόνοι ευλαβείς, οι μόνοι ευλογημένοι από τόν Θεό.


Σ' αυτούς μόνον θα ανήκει ή ευλογία, Αντίθετα, εσείς οι άλλοι, οι όποίοι είσθε ευγενείς και δυνατοί, είσαστε στην αιωνιότητα οι κακοί, οι σκληροί, οι αχόρταγοι, οι πλεονέκτες, οι ανίεροι και αιωνίως θα μείνετε οι αποδιωγμένοι, οι καταραμένοι, οι κολασμένοι. Αυτοί πού είναι καταραμένοι στα μάτια τού Ιερέως δεν είναι δυνατοί και κακοί, είναι κακοί γιατί είναι δυνατοί. Είναι το πνεύμα τού Λόγου επί τού 'Όρους: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, αύτοίς γάρ έσται ή βασιλεία τών ούρανών. Και είναι ακόμη ή παραβολή τού αντικειμένου των Ευαγγελίων, Οι έσχατοι έσονται πρώτοι. 'Ο Νίτσε παρομοιάζει τον 'Ιερέα με το αιλουροειδές, πού τραυματίζει θανατηφόρα αντί να σκοτώσει, γιατί παίρνει την προφύλαξη να μην σκοτώσει, 'Ικανοποιείται με το να πληγώσει και να μολύνει την πληγή.


'Ο πληγωμένος ζητά βοήθεια και τότε ο ιερέας τρέχει, εφοδιασμένος με φάρμακα πού δεν θα ανακουφίσουν παρά στιγμιαία, άλλά πού, όπως το ναρκωτικό, θα δημιουργήσουν έναν εθισμό, τού όποίου ό άρρωστος θα είναι δούλος. Σκοτεινός φορέας μικροβίων, ζωντανός πόθος εξαπλώσεως στόν κόσμο της αρρώστιας της οποίας υπήρξε πρώτο θύμα, είναι πλέον ό κατάλληλος για να οδηγεί στην βοσκή την αγέλη των άρρώστων, να οργανώνει την εξουσία του στην Αυτοκρατορία των βασανισμένων.

Ο 'Ιερέας είναι ό άνθρωπος πού αλλάζει την κατεύθυνση της μνησικακίας. Γιατί δίνει ατό ον πού υποφέρει ένα λόγο για να υποφέρει. Χρησιμοποιεί αυτό το βάσανο για να επιβάλει μία πειθαρχία, να καθορίσει τούς όρους τής εξαγοράς. Με δύο λόγια, υποδεικνύει "μία αίτία πού μπορεί να υποφέρει κι αύτή με τη σειρά της". Υποφέρω, άρα κάποιος πρέπει να είναι ή αίτία, έτσι σκέπτονται όλα τα αρρωστημένα πρόβατα. Τότε ό βοσκός τους, ό ασκητικός 'Ιερεύς, τούς άπαντα: Πράγματι, πρόβατό μου, κάποιος πρέπει να είναι ή αίτία: άλλά ή αίτία είσαι εσύ, 'Εσύ είσαι ή αίτία του εαυτού σου!

'Ο 'Ιερεύς είναι αυτός πού φροντίζει τις αρρώστιες πού ό ίδιος καλλιεργεί. Κάθε φορά πού προτείνει μία ανακούφιση, το τίμημά της είναι ένα νέο βάσανο. Δεν περιποιείται σε τελευταία ανάλυση, παρά για να εξασφαλίσει καλύτερα την βορά του. 'Όταν το λάθος εξαγνισθεί, είναι ανάγκη γι' αυτόν να εξηγεί κάθε νέα ατυχία με ένα νέο λάθος, πού απαιτεί ένα νέο εξαγνισμό! Ο ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ Ο 'Ιερεύς ενθαρρύνει αυτήν την αυταπάτη, γιατί είναι ευκολότερο να διοικεί μία υποταγμένη μάζα, ή όποία έχει τις ίδιες σκέψεις, παρά αυτόνομα άτομα, τα όποία είναι μία «οικουμένη» το καθένα μόνο του. «Δεν πρέπει να εξαπατάται κανείς», προσθέτει ό Νίτσε, «οι δυνατοί έχουν την τάση να διαχωρίζονται ενώ οι αδύνατοι ΝΑ ενώνονται».


Η ηθική των «δούλων» είναι λοιπόν μία ηθική μαζική. Οι αδύνατοι αποτελούν μία μάζα, επί της όποίας βασιλεύει ή πειθαρχία των θεολόγων. Αλλά συγχρόνως με την υποταγή του, ό αδύνατος λυπάται γι' αυτήν. Η θρησκεία του εκφράζει την αρρώστια του και συνάμα την διαμαρτυρία του εναντίον του εαυτού του. Αυτό το αντιφατικό ένστικτο, πού σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά μία ασυνείδητη άρνηση του εαυτoύ του, μία μετάφραση τής «μεταμελείας του εαυτού του» δημιουργεί την «επιθυμία τής απελευθερώσεως», ή ακριβέστερα, να βρει έναν αποδιοπομπαίο τράγο γι' αυτήν την επιθυμία.

Και ό αποδιοπομπαίος τράγος έχει υποδειχθεί, ήδη από πριν. Θα είναι ό δυνατός άνθρωπος, αυτός πού είναι πραγματικά «απελευθερωμένος», γιατί ή προσωπικότητα του δεν υποτάχθηκε ποτέ, δεν αλλοτριώθηκε ποτέ αυτός πού ζει στον δικό του ρυθμό. Ο ενεργών και όχι ενεργούμενος. Η αδυναμία και ή ανικανότητα των ιερέων μεγαλώνουν μέσα τους ένα μίσος τερατώδες, σκοτεινό, διανοητικό και δηλητηριώδες. Αφού πέρασε είκοσι χρόνια στην έρημο, ό ασκητής νόμισε ότι οι στερήσεις και τα βάσανα στα όποία ό ίδιος θεληματικά υπέβαλε τον εαυτό του, έδιναν «φυσιολογικό» το δικαίωμα να υποβάλλει την ανθρωπότητα σε όσα είχε υποφέρει ό ίδιος!


Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ "Η ηθική της τιμής, πού χαρακτηρίζει περιληπτικά την ηθική συμπεριφορά του Παλαιο Δυτισμου (του Παλαιo-Eύρωπαισμού γενικά), αντιτίθεται ριζικά σε αυτό πού αποκαλέσαμε ηθική της αμαρτίας. Κάθε φορά πού επικρατεί «ή ηθική των δούλων», ή γλώσσα έχει την τάση να συνδέει την έννοια των λέξεων, «καλός» και «κουτός». Στην κοινή γλώσσα, ένα «καλό παιδί» είναι πάντα ένα αγαθό παιδί, αφοσιωμένο, άλλά τελικά λίγο βλάκας. Κατά τον ίδιο τρόπο θα μιλήσει κανείς για μία «καλή σταδιοδρομία», υπονοώντας «μία μικροσταδιοδρομία», ένα «καλό δρόμο». Αν είναι «καλό», θα πει ότι είναι «μικρό». . Όχι μεγάλο προς Θεού! Ένας «καλός άνθρωπος» θα είναι ένα ασήμαντο πρόσωπο, οπωσδήποτε παθητικός, εύσπλαχνος, το αντίθετο ενός τολμηρού, δηλαδή με δύο λόγια το αντίθετο ενός γενναίου άνθρώπου.


Επίλογος με τα λόγια ενός παλαιού γνωστού Ιερέως
«ΧΑΙΡΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΔΟΞΗΣ ΥΠΕΡΔΙΚΕ, ΧΑΙΡΕΤΕ Ω ΜΑΚΑΡΙΑΙ ΧΕΙΡΕΣ ΤΟΥΣ ΓΟΥΝ ΔΥΣΣΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΑΣΤΟΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΠΥΡΙ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΩ ΚΑΙ ΥΔΑΤΙ ΚΑΙ ΠΑΣΙ ΤΡΟΠΟΙΣ ΕΞΑΓΑΓΑΤΕ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΖΩΗΣ ΡΑΒΔΙΖΕ, ΕΙΡΓΕ, ΕΙΤΑ ΓΛΩΣΣΑΝ ΑΦΑΙΡΕΙ, ΕΙΤΑ ΧΕΙΡΑΝ ΑΠΟΤΕΜΝΕ, ΚΑΙ ΑΝ ΟΥΤΩ ΜΕΝΕΙ ΚΑΚΟΣ, ΘΑΛΑΤΤΗΣ ΠΕΜΠΕ ΒΥΘΩ » Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σχολάριος

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ - ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ - ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΗ: Μάξιμος Παχατίρογλου
Μηχανολόγος – Εκπαιδευτικός
e-mail maximo97@pathfinder.gr

Σχετικά με την Φιλοσοφία.
Η φιλοσοφία (παρεξηγημένη έννοια από πολλούς στις μέρες μας και όχι μόνο), της επιστημονικής τεκμηριωμένης η ζητούμενης ΑΛΗΘΕΙΑΣ, δεν γίνεται, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εμπλέκεται με την ιδεαλιστική, μεταφυσική, η θεολογική «φιλοσοφική» θεώρηση των πραγμάτων, όπως πολλοί επιχειρούν να παρουσιάσουν.

Όλοι αυτοί που προτάσσουν και εκφράζουν με τον ένα η άλλο τρόπο, το υποθετικό- ιδεατό - μυστηριακό, σε αντίθεση του αντικειμενικά τεκμηριωμένου πραγματικού , αποπροσανατολίζουν σκόπιμα τις αντιλήψεις των ανθρώπων, συνειδητά όταν εκφράζουν ίδια συμφέροντα, η ασυνείδητα λόγω άγνοιας, αφέλειας η ακόμα και βλακείας.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ που διαπραγματεύομαι παρακάτω, είναι αυτή που προκύπτει με ρεαλιστική προσέγγιση, ορθολογιστικής ανάλυσης, των δεδομένων τεκμηριωμένων πληροφοριών, του «επιμέρους» προς το «όλον» και αντιστρόφως, του ζητήματος που εξετάζω κάθε φορά, μέσω και μόνο της αντικειμενικής γνώσης γι’ αυτά.


Με αυτή τη βάση και μόνο από αυτήν, μπορούμε να φιλοσοφήσουμε για το οτιδήποτε.
Να προεκτείνουμε δηλαδή την έρευνα νοητικά-υποθετικά αρχικά για το ζητούμενο, μέχρι αποδείξεως του η όχι με βάση την ήδη υπάρχουσα τεκμηριωμένη γνώση μας γι’ αυτό.
Αυτό λέγεται ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, η οποία ασφαλώς και δεν περιορίζεται μόνο στον χώρο της εφαρμοσμένης τεχνογνωσίας – τεχνολογίας. Καλύπτει τον άνθρωπο με όλα όσα τον αφορούν νοητικά, στις σχέσεις του με τους άλλους και το περιβάλλον, τις ανησυχίες και ανασφάλειες του, τις πολιτικές, οικονομικές, θρησκευτικές, ιστορικές στιγμές του κλπ.
Ασφαλώς και πριν από όλα, κατανοώντας την ανθρώπινη φύση ,με τις κληρονομικές η επίκτητες καταβολές και ανασφάλειες που διαμορφώνουν ιδέες , άξιες, πρότυπα και συμπεριφορές. Όλ’ αυτά δηλαδή που αποτελούν τελικά το διαμορφωμένο «εγώ» μας μέσω της συνείδησης – αντίληψης μας.


ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ
-Τα παρακάτω αναφερόμενα, απευθύνονται σ’ όλους εκείνους, όπου ανεξάρτητα του «επίσημου» πολιτειακού επιπέδου σπουδών τους, υποχρεώθηκαν λόγω και κυρίως της παιδείας και βιωμάτων τους, να μην σκέπτονται η να προβληματίζονται δημιουργικά και τεκμηριωμένα στην αναζήτηση της αλήθειας των πραγμάτων.
Σ’ όλους αυτούς που αποτελούν τις πλειοψηφίες των κοινωνιών του κόσμου, τους τυφλούς πιστούς των μεταφυσικών, ιδεατών δογμάτων, στους ουσιαστικά απαίδευτους της επιστημονικής σκέψης και λογικής.
Στους παραπληροφορημένους σκόπιμα των ιστορικών εξελίξεων της ανθρωπότητας, στους φανατισμένους, «κολλημένους» οπαδούς στείρων ιδεών και συμβόλων.
Των ανθρώπων εκείνων, όπου ο παράγοντας αντίληψης, ορίζεται κυρίως συναισθηματικά – συμφεροντολογικά, σε «αλήθειες» που «βολεύουν» κατά περίπτωση και συγκυρίες.
Τέλος σ’ όλους μας, όπου φυγομαχούμε απ’ την ΑΛΗΘΕΙΑ που «πονάει», αν δεν κολακεύει τη δομή αντίληψης του «εγώ» μας και των ίδιων συμφερόντων μας.
Η προσωπική «αλήθεια» που μας εκφράζει, δεν μπορεί παρά να έχει μερική η και καμία αξία, για ζητήματα που οι γνώσεις μας είναι αντικειμενικά ελλιπείς η ανύπαρκτες. Η «δική μας αλήθεια» εκδηλώνεται κυρίως σαν αντανάκλαση της συναισθηματικής υποκειμενικότητας μας και των όποιων σκοπιμοτήτων η συμφερόντων εκφράζουν την καθημερινότητα της ζωή μας.
Ο ρεαλιστικά σκεπτόμενος αναγνώστης, με καλοπροαίρετη διάθεση, μπορεί να συμφωνήσει η να διαφωνήσει συγκρίνοντας τις δικές του απόψεις - θέσεις μ’ αυτές που αναφέρονται παρακάτω με κριτήρια και γνώμονα, την επιστημονική τεκμηρίωση περί του αντιθέτου, χωρίς στείρους εγωισμούς η άλλες αγκυλώσεις που οδηγούν στο πουθενά…
Το καλοπροαίρετο βέβαια, συνεπάγεται αυτοκριτική διάθεση, υπέρβαση του συναισθηματικού και του ατομικού συμφέροντος, (επανέλεγχο ιδίων κατεστημένων «αξιών» συντηρητικού χαρακτήρα κυρίως), και αναθεώρηση τους - αν και όταν χρειάζεται-, όσο κι’ αν αυτό ακούγεται ουτοπιστικό στην πράξη, για τον μέσο και όχι μόνο άνθρωπο.
Υπέρβαση και αμφισβήτηση του δομημένου «εγώ» μας δηλαδή, προκειμένου να πλησιάσουμε μέσω της αντικειμενικής ΓΝΩΣΗΣ, την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων.


Το «κέρδος» μιας τέτοιας προσπάθειας, είναι μια νέα αντίληψη που απομυθοποιεί τις επίκτητες δοσμένες φοβίες από την παράδοση, που κληρονομούμε έτσι κι’ αλλιώς από κάθε είδους «διδασκάλους», που παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση της, για τα πράγματα ειδικώς και γενικώς, μέσα απ’ τις εκάστοτε ιστορικές κοινωνικές αντιλήψεις, όσον αφορά αξίες και ταμπού. Μαθητεύουμε να υπακούμε στα κοινώς παραδεκτά του συστήματος για προσαρμογή μας σ’ αυτό.
Προσαρμοζόμαστε ανάλογα της παιδείας που έχουμε, των συμφερόντων που μας εκφράζουν, των φιλοδοξιών μας κλπ, χωρίς ιδιαίτερη η και καμία προσπάθεια (για τους περισσότερους από μας), σε ενδεχόμενη αναθεώρηση πολλών εξ αυτών των στοιχείων που μας διακρίνουν.

Η αναθεώρηση ιδεών και θέσεων, χάριν της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, που μπορεί να βρίσκεται σε σύγκρουση του δομημένου «εγώ» μας, είναι το πρόβλημα στις σχέσεις και θέσεις μας με τους άλλους.

Στις συζητήσεις μας, σπάνια ακούμε με προσοχή τον συνομιλητή μας και σπανιότερα προσπαθούμε να δούμε απ’ τη δική του μεριά το ζήτημα που εξετάζουμε κάθε φορά. Στην πραγματικότητα διάλογος ουσίας, με τελικά συμπεράσματα τεκμηριωμένα και κοινώς αποδεκτά, δεν γίνονται παρά μόνο στον χώρο των θετικών επιστημών. Σε όλα τα άλλα ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητα, το μέλλον μας, την πολιτική, την οικονομία, την θρησκεία κλπ, ο καθένας είθισται να κάνει τον δικό του μονόλογο.
Αν δεν τολμήσουμε να υπερβούμε το «εγώ» μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να την «ψάξουμε» ούτε ασφαλώς να δεχτούμε την ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.
Ιδιαίτερα δε, αν θίγει τα ατομικά συμφέροντα η τις επίκτητες «αξίες» μας, όπου θα δίναμε και τη ζωή μας γι’ αυτές, προκειμένου να τις υπερασπιστούμε….
Έτσι όμως, η «αλήθεια» μας γίνεται υποκειμενική, υποκριτική, συμφεροντολογική κλπ.

Στην αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ, γυρίζουμε την πλάτη και ταυτόχρονα θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε σωστά τοποθετημένοι με τις απόψεις μας, γενικώς και για όλα…..η απλώς δηλώνουμε παθητικά αδιάφοροι γενικώς και για όλα….Είμαστε όμως έτσι σε θέση να διακρίνουμε ανεπηρέαστοι απ’ το δομημένο «εγώ» μας την ΑΛΗΘΕΙΑ, απ’ το κοινώς λογικά παραδεχτό τεκμηριωμένο ψέμα που προβάλλεται ως ΑΞΙΑ και στόχος ζωής; Από τη μια μεριά έχουμε ως βάση εκτίμησης των πραγμάτων τον συναισθηματικό παράγοντα κι’ από την άλλη την λογική.


Δυο στοιχεία που συνυπάρχουν και καθορίζουν την αντίληψη μας,(αλληλοσυγκρουόμενα συνήθως ) ανάλογα του μέτρου που το καθένα απ’ αυτά κυριαρχεί στο «εγώ» μας, προκειμένου να νοιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και τους άλλους, αποφεύγοντας τις «κόντρες», συμφωνούντες υποκρινόμενοι, όταν και αν δεν μας «παίρνει» για το αντίθετο…..
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ – ΑΝΤΙΛΗΨΗ
Η αντίληψη του «εγώ» και του περιβάλλοντος, είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει απ’ τον «μηχανισμό» δημιουργίας - λειτουργίας ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του εγκεφάλου, μέσω επεξεργασίας του συνόλου των πληροφοριών που δέχεται από εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα, ηλεκτρικής βάσης αισθητήρων.
Η «διαφορά δυναμικού» (ηλεκτρολογικός όρος) των ηλεκτρομαγνητικών φορτίων μεταξύ των στοιχείων που σε κάθε περίπτωση αποτελούν το παν στο σύμπαν, και οι αντίστοιχες - ανάλογες χημικές αντιδράσεις, δημιουργούν το αίτιο για την εμφάνιση του φαινομένου, στην λειτουργία και συμπεριφορά του η στην μετάλλαξη της κατάστασης του, είτε αφορά τους ζώντες οργανισμούς, είτε την ανόργανο ύλη και την συνολική ενέργεια γενικώς που ορίζουν το Σύμπαν.


Είναι δεδομένο και επιβεβαιωμένο από εκατονταετίας και πλέον, ότι το Σύμπαν στην ολότητα του δεν είναι παρά ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Ενέργεια που μετασχηματίζεται σε ύλη και αντίστροφα, κάτω από συγκεκριμένες νομοτελειακές συνθήκες και προϋποθέσεις.

Το σώμα μας παράγει ενέργεια!

Adam Heller
Η σύγχρονη ιατρική χρησιμοποιεί, όλο και πιο πολύ, μηχανικά μοσχεύματα που ενσωματώνονται στον ανθρώπινο οργανισμό. 'Eνα μειονέκτημά αυτών των συσκευών είναι ότι απαιτούν την ύπαρξη κάποιας εξωτερικής πηγής ενέργειας.
Τώρα όμως μια νέα μέθοδος παράγει αυτή την απαιτούμενη ενέργεια απ' τον ίδιο τον ανθρώπινο οργανισμό. Η ερευνητική ομάδα του Adam Heller απ' το πανεπιστήμιο του Austin στο Τέξας, έχει αναπτύξει μια μικροσκοπική συσκευή που αφού εμφυτευτεί στον ανθρώπινο οργανισμό, μπορεί να παράγει ρεύμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άλλες εμφυτευμένες συσκευές (π.χ. αισθητήρες για την ανίχνευση του σακχάρου στο αίμα). Ο μηχανισμός αυτός, παράγει ηλεκτρική ενέργεια απ' την συνήθη μεταβολική αντίδραση της γλυκόζης με το οξυγόνο και μπορεί να εισαχθεί σε διάφορα σημεία του οργανισμού που περιέχουν υγρά πλούσια σε γλυκόζη (π.χ. στη σπονδυλική στήλη). Παρόμοιες συσκευές είχαν κατασκευαστεί και παλιότερα.

Το πρόβλημά τους όμως ήταν ότι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στο περιβάλλον του ανθρώπινου οργανισμού. Οι κατασκευαστές της νέας αυτής μικροσκοπικής - μήκους 2 εκατοστών και πλάτους 7 χιλιοστών του χιλιοστού - συσκευής, ισχυρίζονται ότι λειτουργεί πολύ καλά σε θερμοκρασία σώματος 37 βαθμών και PH 7,2. Η ενέργεια που μπορεί να παράγει είναι της τάξης των 1,9 microwatts (όσο μια μπαταρία ρολογιού χειρός). Μπορεί δηλαδή να τροφοδοτήσει άλλες μικροσυσκευές, όχι όμως μια τεχνητή καρδιά.
Επιπλέον δεν έχει μακρά διάρκεια ζωής (χάνει 6% της ισχύς κάθε μέρα). Παρόλα αυτά αποτελεί μια ελπιδοφόρα για το μέλλον τεχνολογική εφαρμογή. Θυμηθείτε το Matrix. Ο κόσμος των μηχανών εκτρέφει... ανθρώπους για να χρησιμοποιεί την θερμότητα του σώματός τους για πηγή ενέργειας. Λοιπόν, ο κινηματογράφος αντιγράφει την επιστήμη ή η επιστήμη τον κινηματογράφο. Ιδού η απορία! ΠΗΓΗ: Esoterica.gr


Ο «μηχανισμός» δημιουργίας συνείδησης, λειτουργεί στη βάση και λογική ενός ηλεκτρονικού ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ (computer), με ασύγκριτη όμως πολυπλοκότητα της δομής του έναντι των σημερινών υπαρχόντων υπολογιστών, αλλά που όμως υπερτερούν σε ταχύτητα επεξεργασίας των δεδομένων πληροφοριών. Ο προσωπικός «ατομικός υπολογιστής μας», με τους αισθητήρες των νεύρο κυττάρων στην αλληλεξάρτηση τους, δημιουργούν εκτός του παράγοντα λογικής σειράς των δεδομένων πληροφοριών και επομένως προτροπή στην ορθολογική κατεύθυνση της αντίληψης μας, και σ’ εκείνες των συναισθηματικών φορτίσεων που δημιουργούνται απ’ τις έμφυτες και επίκτητες βιολογικές ανάγκες μας, στην κάλυψη των ψυχολογικών κενών (ασφάλειας, αποδοχής, διάκρισης κλπ.) που την απομακρύνουν απ’ το αντικειμενικά πραγματικό, στο εικονικό και ιδεατό.


Το «αποτέλεσμα» αυτής της επεξεργασίας των υπαρχόντων πληροφοριών, για την αντίληψη του ατόμου, ποιοτικά θα είναι ανάλογο της καλής η όχι λειτουργίας του «μηχανισμού» συνείδησης του εγκεφάλου του γενικώς, και στην ορθότητα η όχι αυτών των πληροφοριών που υπάρχουν στη μνήμη του. Η διαδικασία αυτή είναι κοινή αλλά και ανάλογη στον κάθε ζωντανό οργανισμό. Είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που δημιουργεί την ΑΝΤΙΛΗΨΗ των πραγμάτων.


Χωρίς ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του ζώντος οργανισμού, σαν το «όλον» του επιμέρους κυττάρου του, δεν υπάρχει ούτε έχει απολύτως κανένα νόημα το οτιδήποτε. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το κύτταρο όταν οι προϋποθέσεις αναπαραγωγής η επιβίωσης του παύουν να υπάρχουν.
Η λειτουργία του μηχανισμού δημιουργίας συνείδησης στον εγκέφαλο, (ανάλογος λειτουργικά του επεξεργαστή μνήμης computer) που την παράγει., αν και όταν διακοπεί η υπολειτουργήσει όπως συμβαίνει στον ύπνο (λιγότερο) η στην νάρκωση (περισσότερο), το «όλον» για το επί «μέρος» του, γίνεται ανύπαρκτο.


Το υποσυνείδητο που δεν αντικαθιστά το συνειδητό σε φυσιολογική κατάσταση λειτουργίας και εγρήγορσης του εγκεφάλου, γίνεται κυρίαρχο στη παραπάνω κατάσταση ύπνωσης που το συνδέει με την πραγματικότητα. Στο υποσυνείδητο υπάρχουν οι ίδιες πληροφορίες του συνειδητού, μόνο που δεν αξιολογούνται με την σειρά και την λογική του πραγματικού.
Είναι θα λέγαμε το υποπροϊόν της συνείδησης στην υπολειτουργία του μηχανισμού, σε καταστάσεις ύπνωσης η νάρκωσης, όπου το όνειρο η όραμα παίρνει διαστάσεις μιας εικονικής πραγματικότητας.


Στην περίπτωση κλινικού θανάτου του «όλου», η παύση λειτουργίας του μηχανισμού συνείδησης στον εγκέφαλο, προηγείται χρονικά αυτού των κύτταρων που τον αποτελούν, όπου εξακολουθούν να έχουν συνείδηση της οντότητας των για χρονικό διάστημα, και να βιώνουν στο περιβάλλον τους, μέχρι πλήρους στέρησης τροφής και οξυγόνου.
Στο επί μέρους του «όλου», (αποτελούμενο από διαφορετικά είδη κυττάρων ανά όργανο), η ζωή συνεχίζεται κανονικά αφού διαθέτουν ξεχωριστή συνείδηση της οντότητας και λειτουργίας των και εφόσον εξακολουθούν να υπάρχουν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις και συνθήκες ζωής των.


Τα όργανα των αισθήσεων στο σύνολο τους και κατά περίπτωση, έχουν αντίστοιχα ένα σύνολο αισθητηρίων νεύρο- κυττάρων κατανεμημένων στο σώμα με αυστηρά συγκεκριμένο προορισμό και λειτουργία αίσθησης ( ζεστού, κρύου, όσφρησης, γεύσης, ηδονής, πόνου, όρασης κλπ), που δίνουν σχετικές και ανάλογες πληροφορίες στον μηχανισμό του εγκεφάλου για επεξεργασία.


Αθροιστικά και ανάλογα, δημιουργούν την αίσθηση συμπεριφοράς, αποδοχής η απόρριψης μέσω «άμυνας» η «επίθεσης» σε εσωτερικά η εξωτερικά ερεθίσματα. Η όλη διαδικασία λειτουργίας και επικοινωνίας μεταξύ των κυττάρων - νεύρο κυττάρων, στηρίζεται στη διαφορά δυναμικού ηλεκτρικής-μαγνητικής- χημικής-θερμικής κ.α. μορφών ενέργειας, που στο σύνολο τους αποτελούν βασικά φυσικά μεγέθη αλληλοεξαρτώμενα κατά περίπτωση, με ανάλογα αποτελέσματα του μέτρου συμμετοχής των, της δυναμικής των και της χρονικής διάρκειας εξέλιξης του φαινομένου αντίληψης.
Η παραπάνω περιγραφή δυναμικής αλληλεξάρτησης των κυττάρων, δεν αποτελεί επιστημονική φαντασία αλλά τεκμηριωμένο δεδομένο απ’ αυτήν.
Οι πληροφορίες, εμπειρίες κλπ, που δεχόμαστε στην διάρκεια της ζωής μας, καταγράφονται στην μνήμη του εγκεφάλου ως ηλεκτρικές μεταβλητές τάσης-έντασης στα νεύρο - κύτταρα και ανάλογα των πληροφοριών αυτών, δημιουργούν συμπλέξεις γνωσιολογικών – αναγνωρίσιμων ενοτήτων π.χ. συνδυασμός δυο η περισσότερων ηχητικών σημάτων στο «όλον» μιας μουσικής σύνδεσης, η μιας τηλεοπτικής εικόνας απ’ το σύνολο των φωτεινών η όχι στιγμάτων - σημάτων που την αποτελούν.

Κάθε σήμα από μόνο του δεν προσδιορίζει την όλη εικόνα ούτε ασφαλώς μια μουσική νότα την όλη σύνθεση. Με την ίδια λογική, κάθε ανθρώπινο κύτταρο από μόνο του δεν προσδιορίζει το «όλον» του ανθρώπου η του κάθε άλλου οργανισμού.
Ο μηχανισμός του εγκεφάλου, στη βάση της «λογικής νομοτελειακής συνέχειας»,της σύνθεσης και ανάλυσης , ενεργοποιεί άλλους επιμέρους μηχανισμούς επεξεργασίας προσδίδοντας έτσι, την γενική όλη «εικόνα» της αντίληψης και εξ αυτής, της άποψης η συμπεριφοράς μας.

Οι κρυμμένες δυνατότητες του εγκεφάλου!

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να σκέφτονται με μια «καρτεσιανή λογική», δηλ. με ένα γραμμικό τρόπο σκέψης, με μια επαγωγική λογική, αγνοώντας τη σημασία των συναισθημάτων, της διαίσθησης, χωρίς να τολμούν να προσεγγίσουν νέους τρόπους σκέψης. Αλλά οι πρόσφατες διαπιστώσεις στην ψυχολογία, τη νευρολογία και άλλες επιστήμες έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη νέων μεθόδων σκέψης και εκμάθησης. Η θεωρία της Πολλαπλής Νοημοσύνης, καθώς και τεχνικές ταχύρυθμης εκμάθησης που έχουν αναπτυχθεί, δείχνουν νέες δυνατότητες του ανθρώπου που δεν έχουμε μάθει να τις αξιοποιούμε συστηματικά.


Παράδειγμα των ανεκμετάλλευτων δυνατοτήτων μας είναι η μονόπλευρη χρήση του τεχνικές "εξισορρόπησης" περιλαμβάνουν κατάλληλα μουσικά ακούσματα, όπως για παράδειγμα η "αργή" κίνηση της μουσικής μπαρόκ, η οποία φαίνεται ότι του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου μας, το οποίο όντας πιο «αναλυτικό» και ακολουθώντας έναν γραμμικό τρόπο σκέψης αποκλείει μια ολιστική θεώρηση του ανθρώπου και της ζωής.
Αποκορύφωμα - και θεμέλιο - αυτής της μονόπλευρης θεώρησης αποτελεί η ρήση του Καρτέσιου «σκέφτομαι άρα υπάρχω».

Τώρα σύγχρονοι ερευνητές αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον ελλιπή χαρακτήρα αυτής της θεώρησης.Επίκαιρο παράδειγμα το βιβλίο του Antοnio Damαsio "Descarte's mistake" («Το σφάλμα του Καρτέσιου»), στο οποίο ο διάσημος πορτογάλος νευρολόγος αντιστρέφει τα λόγια του Καρτέσιου και υποστηρίζει: «Υπάρχω (και αισθάνομαι), γι' αυτό σκέφτομαι».
Για τον Damasio η ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους πρέπει να βασιστεί στην αντιμετώπισή του σαν μια ολότητα.Αυτές οι νέες θεωρήσεις έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη κάποιων τεχνικών που προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το ("ξεχασμένο" στους περισσότερους) δεξί μας ημισφαίριο. 'Eνα "κόλπο" που χρησιμοποιούν αυτές οι τεχνικές, είναι να ανατεθεί σε ένα άτομο μια εργασία που το αριστερό ημισφαίριο θα την θεωρούσε άσκοπη και βαρετή - μιας και σκέφτεται κατά κανόνα ωφελιμιστικά - με αποτέλεσμα να παραχωρήσει τον έλεγχο στο δεξί ημισφαίριο, το οποίο με τη σειρά του φαίνεται να το διασκεδάζει.


Το αποτέλεσμα είναι μια πιο ισορροπημένη χρήση του εγκεφάλου. 'Aλλες ηχούν σε συχνότητες παρόμοιες με αυτές που συλλαμβάνουν τα αυτιά ενός εμβρύου και βοηθάει πολύ στην μακρόχρονη αποθήκευση πληροφοριών στη μνήμη. Για άλλους πάλι, ένα καλό κόλπο ισορροπημένης λειτουργίας των δύο ημισφαιρίων είναι η ... σιωπή! (την οποία φαίνεται να απεχθάνεται το αριστερό ημισφαίριο).Τέτοιες και άλλες παρόμοιες τεχνικές εφαρμόστηκαν σε μια σειρά "ανάπτυξης του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου" με την επωνυμία DLADIC, στο οποίο γράφτηκαν και το παρακολούθησαν πάνω από 300 άτομα από το 1992. Η βελτίωση των εγκεφαλικών λειτουργιών θεωρείται ότι ήταν σημαντική για τα άτομα. Η σειρά περιλάμβανε ασκήσεις προσοχής, συγκέντρωσης, διαλογισμό, αυτοσχεδιασμό, μουσικά ακούσματα κ.ά.


Τα άτομα που συμμετείχαν κλίθηκαν επίσης να απαντήσουν σε μια σειρά ερωτήσεων, όπως:Πώς αισθάνομαι όταν μου δίνεται η δυνατότητα να διορθώνω τα λάθη που έχω κάνει;- Πώς ζω με τα μικρά πράγματα;- Πώς τα βγάζω πέρα στη ζωή;- Τι αντιπροσωπεύουν τα λάθη μου;
Κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να δημοσιοποιήσει τις δημιουργίες του ή τις απαντήσεις, αν και μπορούσε να το κάνει αν ήθελε. Το τελικό αποτέλεσμα πάντως ήταν η αύξηση της δημιουργικότητας, της φαντασίας, της ευελιξίας μπροστά σε καταστάσεις, της ικανότητας συμβολισμού και γενικότερα της διανοητικής λειτουργίας των συμμετεχόντων.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που εντυπωσιάστηκαν με τις νέες δυνατότητές τους, όπως π.χ.
τις - κρυμμένες έως τότε - καλλιτεχνικές τάσεις τους.
Ο εγκέφαλος μέσα από ένα εγκεφαλογράφημα .Γενικά ο εγκέφαλός μας, ανάλογα με τη λειτουργία του, εκπέμπει ηλεκτρομαγνητικά κύματα σε διαφορετικές συχνότητες. Τα κύματα αυτά που καταγράφονται με ένα εγκεφαλογράφημα είναι γνωστά ως:- κύματα "βήτα" που παράγονται όταν είμαστε σε εγρήγορση ή ένταση γενικότερα (συχνότητας από 13 μέχρι 60 Hz), - κύματα "άλφα" που παράγονται όταν είμαστε σε κατάσταση φυσικής και νοητικής χαλάρωσης, ενώ ταυτόχρονα έχουμε συνείδηση του περιβάλλοντός μας (7-13 Hz), - κύματα "θήτα" που παράγονται όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση υπνηλίας (4-7 Hz) και- κύματα "δέλτα" που παράγονται όταν βρισκόμαστε σε βαθύ ύπνο (0,1-4 Hz).

Οι επιστήμονες σήμερα υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος παρουσιάζει μεγαλύτερη δυνατότητα μάθησης και αφομοίωσης της πληροφορίας, όντας σε κατάσταση "άλφα". Την περισσότερη όμως ώρα μας σε κατάσταση εγρήγορσης, την περνάμε σε κατάσταση "βήτα"!
Για να βρεθεί κάποιος στην κατάσταση "άλφα" πρέπει να το προκαλέσει με διάφορες τεχνικές, στις οποίες περιλαμβάνονται ο διαλογισμός ή οι ασκήσεις χαλάρωσης. Μελετώντας εγκεφαλογραφήματα και άλλες διαγνωστικές μεθόδους, οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να εντοπίσουν κάποιες χημικές ουσίες που εκλύονται απ' τον εγκέφαλο όταν βρίσκεται σε κατάσταση "άλφα" και οι οποίες συμβάλλουν στην αύξηση της μαθησιακής ικανότητας.


Σ' αυτή την "βελτιωμένη" κατάσταση βρίσκει ευκαιρία να εκφραστεί καλύτερα το δεξί μας ημισφαίριο, να οραματιστεί, να συνθέσει, να αισθανθεί ή να παράγει καλό χιούμορ. Απ' την άλλη μεριά, οι νέες - ανησυχητικές - επιστημονικές αποκαλύψεις τείνουν να συνδέσουν την μονόπλευρη χρησιμοποίηση του αριστερού ημισφαιρίου, με εκφυλιστικές παθήσεις του εγκεφάλου όπως η νόσος Alzheimer.
Ποια είναι η θεραπεία; Να μάθουμε στον εγκέφαλό μας να σκέφτεται πέρα απ' τα καθημερινά, τα τετριμμένα και να αναπτύσσει νέα δημιουργικά ενδιαφέροντα (όπως π.χ. να γνωρίσουμε τον εαυτό μας).

Η ολιστική χρήση του ανθρώπινου εγκεφάλουΠρόσφατα, ο αμερικανός ψυχολόγος Howard Gardner, διατύπωσε τη θεωρία της Πολλαπλής Νοημοσύνης, την οποία συνθέτουν επτά (7) είδη νοημοσύνης: η λεκτική, η λογικομαθηματική, η μουσική, η σωματική-συναισθητική, η χωρική, η διαπροσωπική και η ενδοπροσωπική νοημοσύνη. Ακόμα πιο πρόσφατα προστέθηκαν άλλα δύο είδη νοημοσύνης: η φυσιοκρατική και η υπαρξιακή. Με βάση αυτή τη θεωρία, η ανάπτυξη του ανθρώπου προϋποθέτει μια ολιστική ανάπτυξη όλων αυτών των ειδών νοημοσύνης. Ο καθένας μας θα πρέπει να δώσει ιδιαίτερο βάρος στην καλλιέργεια της νοημοσύνης στην όποια υστερεί.Η θεωρία αυτή και οι εφαρμογές της βρίσκονται προς το παρόν σε ερευνητικό στάδιο στις Η.Π.Α.


Στόχος είναι ο ολιστικός άνθρωπος που συνδυάζει αντίθετα και συμπληρωματικά χαρακτηριστικά: λογικός και διαισθητικός, πρακτικός και ονειροπόλος, αυτός που ξέρει "πατάει στη γη" αλλά και να "υψώνει το κεφάλι στον ουρανό".Ίσως τελικά πλησιάζει η μέρα που ο άνθρωπος, μέσα από την σύγχρονη επιστήμη, αλλά και σε συνδυασμό με τεχνικές γνωστές απ' την αρχαιότητα, να καταφέρει μια πιο βαθιά προσέγγιση του εαυτού του και μια αύξηση των δυνατοτήτων του! Ίσως τότε να μπορούμε να μιλάμε για έναν καλύτερο άνθρωπο. (Από δημοσίευμα του pathfinder.gr)

Η γνώση των στοιχείων, ιδιοτήτων, αιτιών και λειτουργιών που συμβαίνουν γενικώς το σύμπαν, οι προϋποθέσεις συμπεριφοράς και μετάλλαξης των στη δημιουργία του πρώτου μονό-κυτταρικού οργανισμού, η ακόμη γενικότερα της δημιουργίας, λειτουργίας και μετάλλαξης του συνόλου των άστρων και γαλαξιών του σύμπαντος, είναι πλέον δεδομένα σε μεγάλο μέρος της «αλήθειας» τους, για την σύγχρονη επιστήμη.
Ο θάνατος των κυττάρων δεν είναι παρά η αρχή μετάλλαξης της εσωτερικής τους ενέργειας και της σύστασης τους, στην δημιουργία άλλης μορφής ζωής, ικανής να επιβιώσει στις επικρατούσες συνθήκες του περιβάλλοντος των, μη έχοντας την ανάγκη λειτουργίας του προηγούμενου «όλου».
Γνωρίζουμε σήμερα με μεγάλη προσέγγιση της αλήθειας, για μεγάλο αριθμό ερωτημάτων μας τι συμβαίνει στο μικρόκοσμο της βιοτεχνολογίας και στον μακρόκοσμο του αχανούς σύμπαντος. Πως δημιουργείται και εξελίσσεται χρονικά, πως λειτουργούν οι νόμοι της φύσης μέσω χημικών, ηλεκτρικών ,θερμοπυρηνικών η άλλων αντιδράσεων των διαφόρων στοιχείων.

Όλες αυτές οι γνώσεις, στο ΣΥΝΟΛΟ και στην αλληλεξάρτηση τους, δίνουν δυνατότητες περαιτέρω έρευνας και προσέγγισης της αντικειμενικής και μόνης ΑΛΗΘΕΙΑΣ των πραγμάτων, όπου σήμερα με βεβαιότητα μπορούμε να την προσεγγίζουμε και να αναγνωρίζουμε σε σημαντικό μέρος της.
Ότι συμβαίνει λειτουργικά στον άνθρωπο, αφορά όλους τους ζωντανούς οργανισμούς, αφού οι προϋποθέσεις ύπαρξης και τα στοιχεία που μας αποτελούν είναι κοινά στο σύνολο τους, διεπόμενα απ’ τους ίδιους φυσικούς νόμους δημιουργίας και μετάλλαξης. Ο γενετικός κώδικας (DNA) όλων των ειδών, έχει περισσότερες ομοιότητες, παρά τις διαφορές που ορίζουν την μορφή και τις ιδιαιτερότητες του καθενός ξεχωριστά, στην προσαρμογή του περιβάλλοντος που τάχθηκε από την φύση για επιβίωση του.

Στην ουσία των πραγμάτων και όσον αφορά τις νοητικές αντιλήψεις μας, «ΕΙΜΑΣΤΕ» ΟΣΑ ΚΑΙ Ο΄ΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ποσοτικά - ποιοτικά την ΑΛΗΘΕΙΑ της φύσης των πραγμάτων, και στην συνειδητή η μη δυνατότητα, απόρριψης επίκτητων πληροφοριών παράδοσης που οδηγούν μακριά απ’ αυτήν.
Η διαδικασία αυτή για τον καθένα μας, ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, προϋποθέτει γνώση επαρκή, επί όλων των δεδομένων της παγκόσμιας εμπειρίας και εξέλιξης, καθώς επίσης και των αντικειμενικών – υποκειμενικών παραγόντων ιδίας κριτικής θέσης τελικών συμπερασμάτων.


Πόσο δηλαδή επηρεάζεται η κρίση και τοποθέτηση μας σε τέτοια ζητήματα, όπου το επίπλαστο αντικαθιστά το πραγματικό λόγω άγνοιας και ιδίων συναισθηματικών η άλλων καταστάσεων.

Το ΣΥΜΦΕΡΟΝ για παράδειγμα προτάσσεται απ’ το «εγώ» στη αντίληψη μας, και λαμβάνεται ως βασικό στοιχείο ενεργειών επιβίωσης, αυτοσυντήρησης, αυτοπροστασίας αλλά και επιβεβαίωσης της οντότητας μας .

Απ’ το συμφέρον όμως, προκύπτει η σκοπιμότητα, που εμποδίζει κριτικά τον δρόμο της αντικειμενικότητας. Η κρίση μας επομένως αν θέλουμε να έχει αντικειμενικότητα, δεν θα πρέπει να αγνοεί η να μην λαμβάνει υπ’ όψιν στοιχεία όπως αυτό, που μας ορίζουν στο σύνολο τους απ’ τη φυσική μας υπόσταση.
Η συνδυαστική επεξεργασία όλων αυτών των πληροφοριών, δημιουργούν ανάλογες αντιλήψεις των πραγμάτων, που όσον αφορά το περιβάλλον μπορεί η αίσθηση να είναι εν «πολλοίς» κοινή, αλλά η προερχόμενη απ’ τις επίκτητες πληροφορίες, διαφοροποιεί και διακρίνει τον καθένα ξεχωριστά στην μοναδικότητα του.

Μια μοναδικότητα που φέρνει την προσωπική σφραγίδα, του καθενός, αλλά πάντα με επιρροές του κοινωνικού προτύπου που μεγάλωσε, σε αρχές, ήθη, άξιες, φοβίες και λοιπές πληροφορίες, προερχόμενες κυρίως απ’ την παράδοση.
Αν οι γνώσεις μας είναι επαρκείς στο αντικείμενο της δραστηριότητας μας, τότε αποδίδουμε ικανοποιητικά, αν όχι κάνουμε λάθη. Λάθη, διότι ο εγκέφαλος μας λειτουργεί σε λάθος η ανεπαρκείς πληροφοριακές βάσεις που έχουν καταχωρηθεί στην μνήμη, και η επεξεργασία τους οδηγεί κατά κανόνα και λογικά, σε λάθος συμπεράσματα η ενέργειες, όπου στο σύνολο και στην ποιότητα τους, μας αποτελούν και μας ορίζουν.


Η απόρριψη - διόρθωση των λαθών αυτών είναι διαδικασία δύσκολη έως αδύνατη υπόθεση για τους περισσότερους, διότι έτσι «βολεύει» λειτουργικά «τεμπέλικα» τον εγκέφαλο που δεν αρέσκεται σε αναθεωρήσεις των υπαρχόντων πληροφοριών του, βασανιστικά γι’ αυτόν στην επεξεργασία και καταγραφή άλλων πολυσύνθετων εννοιών.Με τον καιρό γίνεται συνήθεια οκνηρίας (τεμπελιάς) και καθεστώς μόνιμης απραξίας δημιουργικής λειτουργίας της σκέψης για προβληματισμούς και ορθολογικές απαντήσεις.
Αν λοιπόν η «συνήθεια» πνευματικής οκνηρίας γίνεται με τον καιρό «δεύτερη φύση» μας, τότε χρειαζόμαστε αφύπνιση και προβληματισμό με αυτοκριτική διάθεση αναθεώρησης, πολλών η και όλων ενδεχομένως των μέχρι σήμερα απόψεων και αντιλήψεων μας. Κάτι τέτοιο ασφαλώς, συνεπάγεται Παιδεία που να μην εμπλέκει η να συσχετίζει την Επιστήμη με την Θεολογία , την Φυσική με την Μεταφυσική, το πραγματικό με το ιδεατό - φανταστικό.
Χρειαζόμαστε γνώσεις και νοοτροπία επιστημονικής λογικής ανάλυσης, όλων των θεμάτων που μας αφορούν ως νοήμονα όντα. Άντ’ αυτού και παρ’ ότι βρισκόμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα με συσσωρευμένη εμπειρία και γνώσεις, που απομυθοποιούν μύθους και παραδόσεις, υποχρεωνόμαστε να ακολουθούμε πρότυπα παιδείας, μεσαιωνικής, μυστηριακής, σκοταδιστικής αντίληψης λόγω «εθνικών» κυρίως σκοπιμοτήτων.


Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων ανθρώπων, όχι μόνο δεν οδηγείται, όσο οι καιροί απαιτούν απ’ τις εξελίξεις των νέων επιστημονικών δεδομένων, στην αναθεώρηση επίπλαστων εικονικών, νοητικών καταστάσεων και προσαρμογής της αντίληψης των, στην επιστημονική λογική ερμηνεία της πραγματικότητας αλλά αντίθετα καλούνται με όλα τα μέσα να υπηρετήσουν την παράδοση, που αφορά κυρίως ένα σκοταδιστικό παρελθόν και αντιλήψεις, ξεπερασμένες και ανούσιες για τα δεδομένα της εποχής μας .
Οι παραδόσεις, εκτός των όποιων ιστορικών η μυθικών γραφικοτήτων του παρελθόντος, επιβάλλεται να διατηρούνται για να μας διδάσκουν τα λάθη, παραλήψεις, σκοπιμότητες και ιδιαιτερότητες στην πολιτιστική μας εξέλιξη. Αν και όταν όμως όλ’ αυτά γίνονται «φετίχ» στην συνείδηση μας, μόνο κακό μπορούν να κάνουν στις αντιλήψεις μας γενικώς.


Η όποια πρόοδος αντίληψης της αντικειμενικής πραγματικότητας του μέσου ανθρώπου, προχωρεί με βήμα σημειωτόν, όταν ταυτόχρονα οι επιστημονικές εφαρμογές και γνώσεις κινούνται με την ταχύτητα του φωτός.
Για παράδειγμα, στην εποχή μας δεν υπάρχει μέρα που να μην ανακοινώνεται μια επιστημονική ανακάλυψη η εφαρμογή. Πόσοι από μας ενδιαφέρονται να πληροφορούνται σχετικά; Ελάχιστοι στο σύνολο μας. Πως γίνεται επομένως να διαφοροποιήσουμε τις αντιλήψεις μας όταν έχουμε άγνοια κι αδιαφορία για το κάθε νέο που προάγει τη γνώση έναντι της παράδοσης και του θεοκρατικού μύθου;


Προσπαθώντας να πλησιάσουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ, θα διαπιστώσουμε σχεδόν αμέσως, ότι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Δεν είναι, διότι αντικειμενικά δεν έχουμε επαρκή η το πιθανότερο καθόλου γνώση της φύσης των προβλημάτων που εξετάζουμε πολλές φορές, και επομένως τα όποια υποκειμενικά συμπεράσματα μας, έχουν σχετική η και καθόλου άξια, έναντι της φύσης των, η των αιτιών που τα προκαλούν.
Η γνώση σε συνάρτηση με την αίσθηση καθορίζουν την αντίληψη του πράγματος, που όμως όποια κι αν είναι αυτή, δεν μπορεί να αντικαταστήσει το απόλυτα ΑΛΗΘΙΝΟ αν γνωρίζουμε μόνο μέρος απ’ το «όλον» του.
Στις φιλοσοφικές αναζητήσεις τέτοιων προβλημάτων, όποια υπόθεση κάνουμε γενικώς , αν δεν προτάσσουμε την επιστημονική λογική και πρακτική μέσω του ορθολογισμού, τότε με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε αποπροσανατολισμό απ’ την αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ του ζητούμενου.

Ο αποπροσανατολισμός της αντίληψης, γίνεται κυρίως και κατ’ αρχήν απ’ το άμεσο οικογενειακό – φιλικό περιβάλλον και απ’ τους ταγμένους γι’ αυτό το σκοπό «δασκάλους», στην συστηματική και προγραμματισμένη απ’ την εκάστοτε εξουσία παρεχόμενη παιδεία σκοπιμότητας.
Η καταγραφή στη μνήμη του εγκέφαλου,( απ’ την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μας) πληροφοριών που σχεδόν στο σύνολο τους δεν έχουν επιστημονική βάση θεώρησης των πραγμάτων, αλλά την παράδοση (με τις όποιες σκοπιμότητες ερμηνείας εμπεριέχει αυτή), γίνεται θεμέλιο δόμησης της μετέπειτα πορείας αντίληψης μας. Στο σύνολο των ανθρώπων, ελάχιστοι συγκριτικά μπορούν να ξεφύγουν και να διαφοροποιηθούν αυτοβούλως απ’ τα πρωταρχικά στοιχεία δόμησης του «εγώ», στα κατεστημένα απ’ την παράδοση πρότυπα και αξίες ζωής.


Όλα όσα αφορούν το σύμπαν στη δομή και λειτουργία του, καθώς και της έμβιας ζωής ως αναπόσπαστο μέρος του, έχουν αρχή – τέλος – αρχή και ούτω καθ’ εξής νομοτελειακά.
Η εκάστοτε ενδιάμεση κατάσταση είναι το ορατό και άμεσα αντιληπτό γεγονός του παρατηρητή. Το γεγονός όμως καθεαυτού, δεν μπορεί να εξηγηθεί ολοκληρωμένα και τεκμηριωμένα αν ταυτόχρονα δεν γνωρίζουμε την αιτία που το προκάλεσε στην αρχή του.
Το «τέλος», ορίζει την «αρχή», μιας νέας εξελιγμένης κατάστασης δεδομένων και επομένως τη δημιουργία νέου γεγονότος η φαινομένου.


Οι επιστήμες που εξετάζουν και ερευνούν γεγονότα η φαινόμενα , προσπαθούν κάθε φορά να εισχωρήσουν σε βάθος τη γνώση και να γνωρίσουν τα αίτια που τα προκαλούν. Αυτή η διαδικασία για να είναι εφικτή, συνεπάγεται προηγούμενες γνώσεις εξειδικευμένες κάθε φορά και ανάλογες των προβλημάτων. Στο σύνολο και με άμεση συσχέτιση όλων αυτών, μπορούμε να κατανοήσουμε και να διακρίνουμε σε μεγάλο βαθμό την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων. Αν λοιπόν επιδιώξουμε να σχηματίσουμε αντικειμενική αντίληψη των πραγμάτων πρέπει πρώτιστα να εξετάζουμε τα γεγονότα από τις ρίζες των αιτιών που τα προκάλεσαν και όχι απλά σαν δεδομένα και πάγια στην κατάσταση που υπάρχουν και φαίνονται.


Το τρίπτυχο «γέννηση, ζωή, θάνατος» αφορά τη λειτουργία της φύσης και του σύμπαντος, με νόμους και κανόνες δεδομένους κι αναλλοίωτους. Η γνώση τους είναι στοιχείο απαραίτητο για την ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ των πραγμάτων. Όταν και όπου υπάρχει αυτή η γνώση σε επάρκεια, γίνεται εύκολη υπόθεση η πρόβλεψη του αποτελέσματος, με μαθηματική ακρίβεια για το μελλοντικό.
Όταν η γνώση είναι μερική η ανύπαρκτη στο ζητούμενο, ο καθένας μπορεί να δίνει οποιαδήποτε ερμηνεία και ανάλογη της υποδομής του σε γνώσεις, κουλτούρα και παιδεία που διαθέτει.


Ένας πολύπλοκος μηχανισμός που αποτελείται από χιλιάδες μικρά η μεγάλα εξαρτήματα, το καθένα ξεχωριστά απ’ αυτά, δεν αντιπροσωπεύει καθόλου και σε τίποτα τον λόγο και ρόλο ύπαρξης του «όλου» μηχανισμού και του προορισμού του. Έχει δική του οντότητα και ιδιότητες που το καθιστούν ικανό και κατάλληλο να παίξει τον μικρό η μεγαλύτερο ρόλο του στο «όλον».
Το ίδιο συμβαίνει με τις «βιολογικές μηχανές» του ζωικού μας κόσμου, όπως ασφαλώς και στον άνθρωπο.

Στα δισεκατομμύρια των κυττάρων που τον αποτελούν, το καθένα ξεχωριστά, έχει τη δική του οντότητα και αντίληψη της ύπαρξης και προορισμού του, αλλά από μόνο του δεν ορίζει σε τίποτα το «όλον» του ανθρώπου. Η πλήρης γνώση της αλληλεξάρτησης του «όλου» απ’ το «επί μέρους» και αντίστροφα, δίνει το δικαίωμα υπεύθυνης γνώμης, έκφρασης η τοποθέτησης.
Είναι σε κάθε περίπτωση ο ειδικός εξειδικευμένος άνθρωπος. Υπάρχει όμως τέτοιου είδους εξειδίκευση για την παγκόσμια γνώση κι’ εμπειρία από μεμονωμένο άτομο, προκειμένου να πάρει θέση και απόφαση για άλλα πολυσύνθετα ζητήματα; Όχι ασφαλώς. Αυτό το πρόβλημα «λύνεται» από την αθροιστική γνώση και εμπειρία των πολλών που αποτελούν την «ομάδα η το συμβούλιο εργασίας».


Η αφομοίωση «της παγκόσμιας γνώσης και εμπειρίας» σε ατομικό – προσωπικό επίπεδο, είναι ανέφικτη υπόθεση. (προς το παρόν τουλάχιστον, γιατί στο απώτερο μέλλον ….όλα είναι δυνατά μέσω των εμφυτευμάτων microchips στον εγκέφαλο). Αυτή την αδυναμία αφομοίωσης της παγκόσμιας γνώσης και εμπειρίας απ’ το μεμονωμένο άτομο και η ανασφάλεια του που πηγάζει απ’ αυτή την άγνοια του, εκμεταλλεύεται ο θεοκράτης «δάσκαλος», που προτάσσει και συγκρίνει, στην «παντοδυναμία και παντογνωσία» του ιδεατού Θεού προκειμένου να τον φοβίσει, να υποτάξει και να ευνουχίσει την δυναμική της οντότητας του που απ’ τη φύση του κληρονόμησε.


Το άτομο όμως απολαμβάνει και βιώνει ζωή του, από το σύνολο της παγκόσμιας γνώσης και εμπειρίας και όχι μόνο απ’ τις αποκλειστικά δικές του ικανότητες. Αυτή τη «λεπτομέρεια» έντεχνα την αποσιωπούν η και αγνοούν να την προτάξουν στα κηρύγματα τους. Την άμεση σχέση και συνάρτηση δηλαδή του ατόμου από την προσφορά της παγκόσμιας γνώσης και εμπειρίας στην καθημερινότητα και στη ζωή του γενικότερα.
Θύρα σύνδεσης με PC.. στο κεφάλιΕγκεφαλικό εμφύτευμα για τον νοητικό έλεγχο υπολογιστών δοκιμάζεται στις ΗΠΑ (Associated Press) Ουάσινγκτον


Ένα μικροτσίπ σχεδιασμένο να εισάγεται στον εγκέφαλο παράλυτων ατόμων για να τους επιτρέπει να ελέγχουν υπολογιστές με τη σκέψη έλαβε άδεια από τον αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων να περάσει στη φάση των κλινικών δοκιμών σε ανθρώπους. Το «Brain Gate» (εγκεφαλική πύλη), που αναπτύχθηκε από την Cyberkinetics, με έδρα τη Μασαχουσέτη, καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα των νευρικών κυττάρων και αναγνωρίζει απλές συνειδητές εντολές. Αν οι δοκιμές αποδειχθούν επιτυχείς, η συσκευή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμα και για τον χειρισμό ρομποτικών εργαλείων.
«Θα μπορούμε να λέμε σε έναν παράλυτο ασθενή: 'φαντάσου ότι κινείς το χέρι σου έξι ίντσες προς τα αριστερά'» εξηγεί ο διευθύνων σύμβουλος της Cyberkinetics Τιμ Σέρτζενορ.


Το τσιπ τοποθετείται στην επιφάνεια του εγκεφάλου και επικοινωνεί με έναν υπολογιστή μέσω καλωδίων που κρέμονται από το κεφάλι. Η εταιρεία ήδη αναπτύσσει και μια ασύρματη έκδοση. Η συσκευή έχει εμβαδόν τεσσάρων τετραγωνικών χιλιοστών και στη μία επιφάνειά της φέρει μικρές ακίδες-ηλεκτρόδια, τα οποία καταγράφουν την ηλεκτρική δραστηριότητα μιας μικρής ομάδας νευρώνων στον κινητικό φλοιό, που είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο των κινήσεων.
Για να μπορέσει να αναγνωρίζει τις νοητικές εντολές, το Brain Gate πρέπει αρχικά να χαρτογραφήσει την εγκεφαλική λειτουργία, δηλαδή να αντιστοιχίσει πρότυπα ηλεκτρικής δραστηριότητας με συγκεκριμένες εντολές.


Η Cyberkinetics έχει επιδείξει πώς μπορεί να γίνει αυτό με πειράματα σε πιθήκους. Αρχικά, μια σειρά από ηλεκτρόδια κατέγραψαν την ηλεκτρική δραστηριότητα στον κινητικό φλοιό πειραματόζωων που χειρίζονταν ένα τζόιστικ. Τα σήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για την ανάπτυξη λογισμικού που επέτρεψε σε άλλους πιθήκους να ελέγχουν έναν ρομποτικό βραχίονα με τη δύναμη της σκέψης, ανέφερε η εταιρεία σε δημοσίευσή της στο Nature.
Τα εμφυτεύματα νοητικού ελέγχου έχουν προσελκύσει τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον και άλλων ερευνητών. Η εταιρεία Neural Signals, με έδρα την Ατλάντα, έχει δοκιμάσει ένα παρόμοιο τσιπ σε έξι ασθενείς, ενώ άλλοι ερευνητικοί φορείς αναπτύσσουν συστήματα που «διαβάζουν» τη σκέψη με ειδικά καπέλα που ενσωματώνουν ηλεκτρόδια.

news.in.gr, με πληροφορίες από Associated Press

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ , ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ , ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Συγγραφη: Μάξιμος Παχατίρογλου
Εκπαιδευτικός - Μηχανολόγος

Οι θρησκείες ως εκφραστές θεών και διαβόλων, οι μάγοι και άλλοι τσαρλατάνοι, κινούμενοι νοητικά στο χώρο της μεταφυσικής ,του μυστήριου, του ανεξήγητου, του μεταφυσικού λαβυρίνθου, έπαιξαν και δυστυχώς παίζουν ακόμα σημαντικό, ιστορικό ρόλο στη διαμόρφωση «αντίληψης» του ατόμου και της κοινωνίας, για τη ζωή και του σύμπαν.Προκειμένου όλοι αυτοί οι εκφραστές τους να έχουν αντικείμενο επιβίωσης και εξουσίας στους πολλούς αφελείς και απαίδευτους υπηκόους, απλούστευσαν τις «απαντήσεις»τους περί δημιουργίας της ζωής και του σύμπαντος με παραμύθια που ταιριάζουν μόνο σε πρωτόγονους.

Παραμύθια που επεβλήθησαν με τον φόβο του Θεού τιμωρού η του Διαβόλου, έγιναν εύκολα η δύσκολα αποδεκτά από τους αμαθείς, με τελικό αποτέλεσμα την τυφλή πίστη που δεν προτρέπει προς την γνώση και αυτοπεποίθηση του ατόμου μέσω αυτής ,αλλά αντίθετα στην μοιρολατρία, στην υποταγή της «Θεϊκής , Σατανικής η Μαγικής θέλησης» και φυσικά σ’ όλους εκείνους που αυτοχαρακτηρίζονται εκφραστές τους.Ο φιλοσοφικός στοχασμός, στην αντίληψη της πλειοψηφίας των ανθρώπων, αποτελεί στοιχείο πολυτέλειας των αργόσχολων κουλτουριάρηδων η χειρότερα ακόμα γι αυτούς που στοχάζονται, να δέχονται τη ρετσινιά των «ψώνιων» γραφικών….. η «τρελό – επιστημόνων».

Στον βαθμό και σε συνάρτηση πάντα του επιπέδου παιδείας και «καλλιέργειας» των, έχουν δίκιο….Δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι χωρίς αυτούς η ανθρωπότητα θα είχε μείνει στάσιμη πολιτιστικά, τεχνολογικά κλπ. Όλοι όσοι ασχολήθηκαν, απ’ την αρχή της ιστορίας μέχρι σήμερα, στην αναζήτηση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ των πραγμάτων, σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό, είχαν λύσει προβλήματα επιβίωσης με τον ένα η άλλο τρόπο.Μπορούσαν και διέθεταν χρόνο, θέληση για μάθηση και προβληματισμό για κάθε είδους αναζήτηση , είτε μέσω παρατήρησης μελέτης και ανάλυσης των φαινομένων, είτε τέλος μέσω των μεταφυσικών αναζητήσεων.

Η καθημερινότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια χρόνου αλλά και διάθεσης στον μέσο άνθρωπο, να καταπιαστεί με τέτοια ζητήματα. Άλλωστε σε παγκόσμιο επίπεδο, η παιδεία ελεύθερης σκέψης και έκφρασης ακόμα και στις μέρες μας, αποτελεί ζητούμενο και είναι καθεστώς για λίγους έως ελάχιστους στο σύνολο των ανθρώπων. Η ιστορία της ανθρωπότητας για τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια όπως εξελίχθηκε, δεν επέτρεψε στον μέσο και όχι μόνο άνθρωπο, να γνωρίσει και να εμπεδώσει την έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας.


Η διαστρέβλωση της δημοκρατικής έννοιας, ότι ο καθένας μπορεί να λέει και να κάνει ότι θέλει, στο μέτρο του εκάστοτε νόμου βέβαια, αντιπροσωπεύει τον μέσο άνθρωπο. Ισοπέδωση προς τα κάτω της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης , χωρίς παιδεία που να εξηγεί στον αδαή, ότι ο ελεύθερος λόγος, χωρίς ουσία και τεκμηρίωση του, είναι άσχετος του δημοκρατικού πνεύματος που στην ουσία του, πρέπει να αφορά αποκλειστικά τους ενημερωμένους και υπεύθυνους στον λόγο πολίτες.Αυτοί όμως οι «ενημερωμένοι» στο σύνολο των πολιτών, αποτελούν απειροελάχιστη ποσότητα. Επομένως οι «πολλοί» δεν θα έπρεπε να έχουν «άποψη», η «λόγο». Ένα τέτοιο καθεστώς παραπέμπει σε αυταρχισμό απ’ την «αυθεντία» του ηγέτη η ηγετών, που η ανθρωπότητα έζησε και πόνεσε ποικιλοτρόπως για χιλιάδες χρόνια.

Η έννοια της δημοκρατίας των ΑΡΙΣΤΩΝ η αριστοκρατίας κατά τον Πλάτωνα εκεί στόχευε. Στην ολιγαρχία – μοναρχία και στην «αυθεντία» του ιερατείου που η αμφισβήτηση του οδηγούσε στον θάνατο.ΠΑΙΔΕΙΑΌτι μας εκφράζει και διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας αυστηρώς προσωπικά, μέσω του συνόλου των πληροφοριών και βιωμάτων, που δεχόμαστε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.Η ΑΛΗΘΕΙΑ της φύσης των πραγμάτων, είναι και ήταν από πάντα το ζητούμενο για τον άνθρωπο. Αναζητώντας την φιλοσοφικά - επιστημονικά, έξω από παραδόσεις και μύθους, διαπιστώνουμε την σύγχυση που επικρατεί στους ανθρώπους, όσον αφορά τις αντιλήψεις που έχουν για τον εαυτό τους, τη ζωή, την κοινωνία και το σύμπαν γενικότερα.


Οι αντιλήψεις που ορίζουν τελικά τη συμπεριφορά μας, αντανακλούν ποιοτικά την προσωπικότητα του καθενός μας, η οποία όμως διαφοροποιείται ανάλογα του βαθμού προσέγγισης η όχι στην αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων.Η άγνοια, η ημιμάθεια, η παραπληροφόρηση και η υπέρμετρη καλλιέργεια μέσω παιδείας του συναισθηματικού παράγοντα έναντι της λογικής ως κριτικής θέσης του ατόμου, διαμορφώνουν συνειδήσεις κι’ αντιλήψεις, ενός κόσμου ψευδαισθήσεων.


Μια εικονική πραγματικότητα (επιθυμητών κυρίως καταστάσεων και ερμηνείας των φαινομένων, αλλά σε φανταστικές μη τεκμηριωμένες βάσεις δεδομένων) δημιουργώντας έτσι «μυστήρια», «θαύματα», μαγικές, σατανικές κλπ. καταστάσεις συνειδήσεως και κατ’ επέκταση ανάλογης συμπεριφοράς.Συμπεριφοράς και ενεργειών που παίρνουν διαστάσεις ομαδικής παράκρουσης, παραλογισμού των μεγάλων κοινωνικών ομάδων, όπου η άγνοια , η αφέλεια κι’ αγραμματοσύνη κυριαρχούν. Ιδιαίτερα δε όταν «θίγονται» ίδια συμφέροντα, η κάποιες « αξίες», ανάξιες κριτικής για τα δεδομένα της εποχής μας, που φρόντισαν «διδάσκαλοι» του κατεστημένου να τους μυήσουν και να παρασύρουν μέσω τυφλού φανατισμού, - όποτε αυτοί κρίνουν - σε ενέργειες που αντικειμενικά δεν έχουν καμιά βάση λογικής.


Προσκολλημένοι σε παραδόσεις χιλιετιών, ερμηνεύουμε ακόμα και σήμερα τα πράγματα, με υποδομή γνώσης, άρα και αντίληψης, ανάλογης εκείνης των πολύ μακρινών προϊστορικών προγόνων μας, λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει στο μεταξύ. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις κι’ εφαρμογές παρουσιάζουν καθημερινά νέα δεδομένα που πλησιάζουν όλο και περισσότερο την ΑΛΗΘΕΙΑ της φύσης των πραγμάτων, αλλά περνούν απαρατήρητες από τις πλειοψηφίες των λαών του κόσμου, όπου στην άγνοια και αφέλεια τους, αναζητούν η δημιουργούν ΘΑΥΜΑΤΑ για ενίσχυση της δικής τους πίστης- ψευδαίσθησης, προβάλλοντας τα ως «αποδεικτικά» στοιχεία θεϊκής, διαβολικής, η μαγικής συμμετοχής- παρέμβασης στα προσωπικά η κοινά καθημερινά προβλήματα η προσδοκίες τους.


Τα «δάκρυα» η «αίματα» των «αγίων» εικόνων, ερμηνεύονται ως μελλοντικές συμφορές η ότι άλλο συμφέρει η βολεύει κατά περίπτωση. Ιδεοληψίες βγαλμένες από την προϊστορία, εποχών πλήρους άγνοιας και ερμηνείας των φαινομένων της φύσης, της ζωής και του σύμπαντος, όπου η φαντασία προσπαθούσε να καλύψει το κενό της γνώσης. Με γνώμονα αυτές τις θέσεις πορεύονται οι πλειοψηφίες των λαών του κόσμου μέχρι σήμερα, αφού εκ των πραγμάτων, αδυνατούν να καταλάβουν επιστημονικές ορολογίες.Υποτιμούν επιδεικτικά την επιστημονική έρευνα και την απάντηση σ’ αυτά τα «μυστηριακά φαινόμενα», φοβούμενοι την αποκάλυψη της απάτης τους, την απομυθοποίηση της πίστης τους, που για αιώνες εγκλωβίζουν πνευματικά τους τυφλούς αμαθείς πιστούς τους.


Φανατισμένοι αναθεματίζουν όποιον τολμήσει να τους αμφισβητήσει και να τους ξεσκεπάσει.Τον αφορίζουν, τον στιγματίζουν, τον «γελοιοποιούν» με ηλίθια επιχειρήματα στην «κοινή γνώμη» των θεότυφλων οπαδών τους κι’ αν τους παίρνει, φθάνουν μέχρι πλήρους εξόντωσης του.Κύριοι υπεύθυνοι διαιώνισης της παράδοσης και της σκοταδιστικής πνευματικής τελμάτωσης των ανθρώπων, είναι τα απανταχού ιερατεία, που εγκλωβίζουν νοητικά τους πιστούς τους, σε μυστηριακές «εξηγήσεις» φαινομένων αλλά και τρόπου ζωής.


Η συστηματική «πλύση εγκεφάλου» ως εργαλείου διαμόρφωσης του μηχανισμού συνείδησης - όπου είναι και ο μόνος υπεύθυνος της αντίληψης - σε βάση πλασματικών πληροφοριακών δεδομένων, με τελικό αποτέλεσμα την αυθυποβολή τυφλής πίστης.Σε πολλές περιπτώσεις η πίστη (όχι απαραίτητα θεών, διαβόλων η μάγων) ενεργοποιεί εσωτερικές ίδιες δυνάμεις να «βλέπουν», να «ακούν», να «γεύονται» η να «αισθάνονται» οτιδήποτε θέλουν η επιθυμούν. Γεγονός που άλλοτε μπορεί να λειτουργήσει θετικά για τον πιστό και άλλοτε αρνητικά, χωρίς ωστόσο να προσθέτει αντικειμενική γνώση, στην αντίληψη και συμπεριφορά του, έναντι της πραγματικότητας από την εικονική που νοερά ζει.


Σήμερα, «πολιτισμένοι» πλέον, εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε ανάλογα, κάνοντας τάματα χρυσώνοντας εικόνες, ελεημοσύνες υπέρ «πτωχών και αδυνάτων», πλουτίζοντας μερικούς αυτοαποκαλούμενους «πληρεξούσιους εκπροσώπους του Θεού» η άλλους επιτήδειους απατεώνες, ως αναγκαία πληρωμή για την «σωτηρία» της ψυχής μας, από τις «αμαρτίες».Δηλαδή το «φακελάκι», που στη συνείδηση μας, αντικατέστησε τις αιματηρές θυσίες ανθρώπων η ζώων χάριν εξευμενισμού των παλαιών θεών, πιστεύοντας ότι αποτελούν τα ισχυρά «μέσα» προς τον «άγιο» που το προσφέρουμε, να κάνει το «θαύμα» του και να πραγματοποιήσει έτσι τις επιθυμίες μας….


Μετά απ’ αυτό, κοιμόμαστε ήσυχοι με καθαρή τη συνείδηση μας, ότι πληρώσαμε γι’ αυτές και κλείσαμε θέση στον παράδεισο….Όλ’ αυτά βέβαια με την «ευχή» και την προτροπή της εκκλησίας όπου ευλογεί και επαινεί με συχωροχάρτια κλπ. Αν όμως οι άγιοι μέσω των εικόνων τους, δέχονται τάματα μικρής η μεγάλης συνήθως αξίας , «χρηματίζονται» για να μας κάνουν τη χάρη, τότε μόνο άγιοι δεν είναι…. Είναι ότι και ο κάθε κατεργάρης συμφεροντολόγος της καθημερινότητας μας.Έτσι όπως λειτουργεί το σύστημα, ο Θεός παίρνει θέση εργοδότη αφέντη φιλάργυρου, με τους ρασοφόρους να έχουν ρόλο εισπράκτορα υλικών και πνευματικών αξιών, με φόβητρο και παντιέρα το Όνομα Του.


Οι αμοιβές τους επίσημες και μη, ποικίλουν ιεραρχικά (μη γίνουνε ίσοι κι’ όμοιοι μεταξύ τους…) ακολουθώντας πιστά και με φανατισμό, τον ανθρώπινο συμφεροντολογικό παράγοντα όχι μόνο οικονομικά αλλά και εξουσιαστικά στους υφισταμένους τους και στους λαϊκούς προσκυνητές των.Όλ’ αυτά παρά την δηλωμένη πίστη τους στον Χριστό που δεν μιμούνται ούτε κατ΄ ελάχιστον με ανάλογη στάση ζωής και συμπεριφοράς, και που υποκριτικά επικαλούνται. Ο εντυπωσιασμός των «πτωχών τω πνεύματι », στην λάμψη και αυστηρότητα της εμφάνισης των, της άνετης και ασφαλούς επιβίωσης τους, καθώς και κυρίως η εξουσία τους, αποτελούν προνόμια που τους «έδωσε»….ο μεγαλόψυχος Θεός τους.Υπάρχουν σ’ όλα αυτά τα δεδομένα υποκρισία, κοροϊδία η εμπαιγμός των τυφλών πιστών;


Όλοι όσοι διαθέτουν κοινό νου αντιλαμβάνονται και καταδικάζουν σε ατομική βάση τον καθένα ξεχωριστά ρασοφόρο, αλλά οι περισσότεροι προσκυνούν και επαιτούν την «ευλογία» τους….Άθελα η ηθελημένα γίνονται το ίδιο υποκριτές μ΄ αυτούς και συνειδητά η ασυνείδητα αποδέκτες της κοροϊδίας προκειμένου να ταυτίζονται με τους πολλούς. Οι απανταχού στον κόσμο «εκπρόσωποι» θρησκειών, διαχειρίζονται τεράστιες περιούσιες, με παράλληλη συμμετοχή και επιρροή στις πολιτικές εξελίξεις και δρώμενα της κοινωνίας για αιώνες.
Η οικονομική ισχύς τους προέρχεται «επισήμως» από δωρεές πιστών.


Στην πραγματικότητα και στην ουσία του πράγματος ιστορικά, από την εκμετάλλευση για αιώνες φέουδα τους και στην πολύπλευρη διογκούμενη προγραμματισμένα προπαγάνδα τους, διαστρέβλωσης – απαξίωσης της ελληνικής παιδείας και κυρίως του πνεύματος που εξέφραζε.Οι τυφλοί πιστοί, φανατικοί η μη, δεν είναι σε θέση να διακρίνουν την υποκρισία, τον εμπαιγμό, την εκμετάλλευση υλικών και πνευματικών αξιών που υφίστανται από τους «εκπροσώπους» του Θεού των και των παρασίτων τους και που μέσω αυτών εξασφαλίζουν τον «επιούσιο».Φροντίζουν συστηματικά και διαρκώς, να δημιουργούν ανεγκέφαλους πολίτες απ’ τη στιγμή της γέννησης τους, για να μπορούν οι ίδιοι να έχουν «δουλειά», εξουσία και δύναμη. Η μοιρασιά της εξουσίας με τους πολιτικούς ηγέτες, αποτελεί επτασφράγιστο άγραφο νόμο σύμπλευσης κοινών συμφερόντων.


Εξυπηρετούνται και ωφελούνται οι ίδιοι απ’ το γεγονός της ομαδικής κοινωνικής αφέλειας, υποκουλτούρας, αποβλάκωσης και ηλίθιου φανατισμού, ως μέσου κινητοποίησης των μαζών, στις υποχθόνιες σκοπιμότητες των συμφερόντων τους.Η κινητοποίηση των ανεγκέφαλων λαϊκίστικων και όχι μόνο στρωμάτων της κοινωνίας, γίνεται κατά κανόνα με συνθήματα και ταμπέλες που «χαϊδεύουν αφτιά» περί «ισότητας», «δημοκρατίας», «εθνικοφροσύνης» η και «λαοκρατίας» επισείοντας κατά κανόνα κινδύνους εθνικούς, θρησκευτικούς, οικονομικούς κλπ χωρίς καμία απολύτως δυνατότητα απ’ τη μεριά τους να διακρίνουν - ξεχωρίσουν την αλήθεια απ’ την σκοπιμότητα των κραυγών.



Η συναισθηματική φόρτιση ένταξης στην «ομάδα» των πιστών, υπερτερεί της ορθολογικής κριτικής και της ανάλυσης των δεδομένων στη τοποθέτηση τους .Αυτά συμβαίνουν και συνέβαιναν λιγότερο η περισσότερο παντού και πάντα στον κόσμο των πλειοψηφιών ως καθεστώς, από τα επί μέρους εξουσιαστικά κέντρα και ιδίως των ιερατείων, όπου είναι υπεύθυνα της όποιας «παιδείας» επιδιώκουν και δίνουν στους νέους ανθρώπους, διαιωνίζοντας έτσι παγκόσμια την εκμετάλλευση των αφελών «άοπλων» σε γνώση και πνεύμα λαϊκών στρωμάτων. Εκτός αυτών όμως συμπεριλαμβάνονται πρώτιστα και κυρίως οι κατά παράδοση «μορφωμένοι πτυχιούχοι» στην πλειοψηφία τους, που για τους αδαείς τυφλούς πιστούς αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.


Η ψευδαίσθηση «φυγής» απ’ την ανασφάλεια του παρόντος και ενός αβέβαιου μέλλοντος, η απόγνωση και η προσδοκία ερχομού του «καλού», και αποφυγή του «κακού», αντανακλά τον εσωτερικό - εξωτερικό «κόσμο» αντίληψης. Την ψυχολογική κάλυψη δηλαδή, έναντι της αβεβαιότητας για τον εαυτό και τη ζωή, που σε συνάρτηση με την άγνοια, δημιουργούν «ζωή» επιθυμητών - ονειρικών καταστάσεων. Άμεσα ανάλογο δηλαδή, της ψευδαίσθησης ψυχασθενούς η ναρκομανή, όπου η «φυγή» απ’ την πραγματικότητα της ζωής, αποτελεί παράδεισο αλλά με ελάχιστες πιθανότητες επιστροφής σ’ αυτήν, όπου άλλωστε και δεν επιθυμεί από τον φόβο η την αδυναμία αντιμετώπισης της.Τον ίδιο φόβο που έχουν οι πιστοί, αν ταρακουνήσεις τα πιστεύω τους που κληρονομούν από νηπιακή ηλικία μέσω παιδείας.


Η αποκάλυψη της γυμνής και μη ωραιοποιημένης αντικειμενικής αλήθειας των πραγμάτων, από το ψέμα που δομήθηκε ολόκληρη η ζωή του τυφλού πιστού, είναι επικίνδυνη υπόθεση. Επικίνδυνη για τον «τυφλό τη πίστη» και της ψυχολογίας του, αλλά παράλληλα και για τον εκφραστή της επιστημονικής αλήθειας. Γίνεται αμέσως εχθρός του, διότι του δημιουργεί τεράστια πνευματική σύγχυση στη δομή και λειτουργία της οντότητας του, αφαιρώντας την ασφάλεια που του δίνει η πίστη της «δεύτερης μεταθανάτιας ζωής» του. Γνωσιολογικά αλλά και ψυχολογικά, δεν είναι έτοιμος ούτε να παρακολουθήσει, ούτε να καταλάβει και επομένως να αποδεχθεί επιστημονικές ορολογίες και λογικές τεκμηριώσεις.Θίγεται βάναυσα ο εγωισμός της δομής του, όλο το «είναι» του, χωρίς ταυτόχρονα να του προσφέρεται (αφού αδυνατεί να παρακολουθήσει, να καταλάβει) κάτι άλλο που θα στηριχθεί σ’ αυτό και που θα του δίνει προσδοκίες, ελπίδες και όνειρα……


Μ’ αυτά τα στοιχεία μεγάλωσε, μ’ αυτά γαλουχήθηκε, μ’ αυτά έμαθε να λειτουργεί τον μηχανισμό της συνείδησης και αντίληψης του, για την ζωή και το σύμπαν ολόκληρο. Ο δικός του «κόσμος» είναι ο μόνος «αληθινός» και αποτελεί δεδομένη και υπαρκτή κατάσταση, μη προσφερόμενος να δεχτεί το λάθος δόμησης του.Με δεδομένη πια την τυφλή πίστη, ο ρόλος των ιερατείων έρχεται να προσφέρει απλόχερα φρούδες ελπίδες, αφού όχι μόνο δεν τους στοιχίζει τίποτα, αλλά αντίθετα γίνεται παράγοντας δικής τους ύπαρξης και επιβίωσης. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ όλους εκείνους που πωλούν ελπίδες κάτω απ’ την μάσκα, του μάγου, του αστρολόγου, της καφετζούς η ακόμα και του πολιτικάντη.


Η ελπίδα γίνεται ακριβό προϊόν εικονικής πραγματικότητας για τον αφελή πιστό, που πάνω της στηρίζει τη ζωή του. Όσοι το γνωρίζουν αυτό εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια των μαζών, προσφέροντας την φαινομενικά αφιλοκερδώς (πουλώντας την στην ουσία πανάκριβα) έχουν θησαυρίσει, έχουν διακριθεί, η δοξαστεί σ’ όλους τους χώρους της δραστηριότητας τους.Οι περισσότεροι άνθρωποι, αγνοούν η υποτιμούν συνειδητά η ασυνείδητα τη σημασία της έννοιας τεκμηρίωσης λόγου και έργου και της βαρύτητας γνώμης η θέσης που εκφράζει, έναντι του υποθετικού-φανταστικού η μη αντιληπτού, λόγω άγνοιας φυσικού η άλλου φαινομένου.Η σε βάθος εμπέδωση της έννοιας αυτής, είναι στάση ζωής έναντι της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.


Οποιαδήποτε άλλη, δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Αγνοούν το στοιχείο αυτό, που εκφράζει την μέγιστη προσφορά του Ελληνισμού στην ανθρωπότητα και που μέσω αυτής της τεκμηρίωσης του λόγου, γεννήθηκε η επιστήμη και η πρόοδος της ανθρωπότητας.Στοιχεία ελεύθερης σκέψης, έκφρασης και βούλησης που μόνο μια δημοκρατία επιτρέπει στον πολίτη, να λειτουργεί και να δημιουργεί ωφέλιμα για τον εαυτό του και για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Αυτό και μόνο το γεγονός ξεχωρίζει και διακρίνει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα ιστορικά απ’ τους άλλους λαούς όπου οι θεοκρατικές αντιλήψεις και οι μονοκρατορίες απαγόρευαν κάθε είδους αμφισβήτηση των πεπραγμένων τους…


Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ της αξίας του ελληνικού πνεύματος έναντι του σκοταδισμού των ιερατείων είναι ο σύγχρονος κόσμος της επιστήμης της τεχνολογίας, της αντικειμενικής γνώσης, της ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Ο «μέσος» Έλληνας, παρ’ ότι γαλουχείται να νοιώθει και να αισθάνεται υπερήφανος της καταγωγής του, δεν γνωρίζει ουσιαστικά τον λόγο. Οι ηρωισμοί και ατομικές επιδόσεις των προγόνων μας, υπερτερούν στην αντίληψη της όποιας υπερηφάνειας του, έναντι του μεγαλείου της διαφορετικότητας «πνεύματος» που τους εξέφραζε και εκφράζει σήμερα τον σύγχρονο προοδευτικό άνθρωπο.Δεν διδάσκεται όπως θα έπρεπε, έτσι που ν’ αντιληφθεί ξεκάθαρα το μεγαλείο της οικουμενικής πολιτιστικής προσφοράς των αρχαίων Ελλήνων στην ανθρωπότητα.


Την διαφορετικότητα αυτού του δημιουργικού για τον άνθρωπο «ελεύθερου πνεύματος», έναντι του θεοκρατικού σκοταδισμού που κυριάρχησε σ’ όλο τον κόσμο για αιώνες και εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να καθορίζει τις τύχες δισεκατομμυρίων ανθρώπων.Οι θεοκράτες - βολεμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες των απανταχού υπουργείων παιδείας - κυριαρχούν στην διαμόρφωση των προγραμμάτων εκπαίδευσης, με την ανοχή αλλά και ενίσχυση απ’ τη μεριά της πολιτικής εξουσίας.Η σύμπλευση αυτών των εξουσιών είναι παγιωμένες παγκόσμια, ως καθεστώς χειραγώγησης των λαών, παραποιώντας, αποσιωπώντας, διαστρεβλώνοντας, αποπροσανατολίζοντας απ’ την αντικειμενική πραγματικότητα και την Ιστορία.Δημιουργούν το δικό τους «δίκαιο», τη δική τους «αλήθεια», όπου η αμφισβήτηση τους απαγορεύεται από γραπτούς η άγραφους νόμους,( μέσης κοινωνικής αντίληψης των πραγμάτων), όταν αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη για το σύστημα και το κατεστημένο του καθεστώτος τους.


Η μέση κοινωνική συνείδηση όμως, δεν μπορεί παρά να εκφράζει κυρίως την παράδοση και ελάχιστα έως καθόλου την επιστημονική ΑΛΗΘΕΙΑ. Αποτελεί απλώς αντανάκλαση, δομής και λειτουργίας της συγκεκριμένης πολιτείας σε αξίες και στόχους. Αξίες που επιβάλλονται δυναμικά μέσω παιδείας η και εξαναγκασμού του καταχτητή προς τον υπόδουλο στις δικές του αρχές.Πρώτος ο επονομασθείς απ’ τους «πατέρες άγιους» χριστιανούς ηγέτες, υποκριτές της «πίστης» και γλείφτες της εξουσίας, «άγιος» και «μέγας» Κωνσταντίνος, όπως έκαναν αργότερα και για τον «μέγα» δολοφόνο του Ελληνικού πνεύματος και παιδείας Θεοδόσιου, έτσι για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στην επισημοποίηση, στην αναγνώριση και καθιέρωση τους ως συνεξουσιαστές της φεουδαρχικής – σκοταδιστικής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.


Η διαδικασία επιβουλής για καθιέρωση της νέας τότε θρησκείας του Χριστιανισμού, έφερε αντιπαραθέσεις και πολεμικές που στιγμάτισαν ιστορικά την περίοδο εκείνη ως την αρχή της μισαλλοδοξίας. Μισαλλοδοξία που δημιούργησε υπέρμετρο φανατισμό - ρατσισμό και περιχαράκωση των κοινωνικών ομάδων η κρατών σε «πιστούς» και «άπιστους».Όλα τα κακά και τις συμφορές της η ανθρωπότητα τα γνώρισε και τα υπέστη μέσα απ’ τη μισαλλοδοξία που εξακολουθεί να αποτελεί ακόμα και σήμερα σε πολλές χώρες του πλανήτη, το «όπλο» των εξουσιών, χειραγώγησης των προγραμματισμένα αμόρφωτων, ημιμαθών, αποπροσανατολισμένων, βραχυκυκλωμένων στη γνώση και νόηση ανθρώπων.


Το γεγονός αυτό, που δεν έπαψε από τότε να είναι κυρίαρχο στην αντίληψη του κόσμου μέχρι σήμερα, αποτελεί βάση στήριξης θέσεων πολιτικών, οικονομικών η και στρατιωτικών σκοπιμοτήτων εδραίωσης συμφερόντων των ισχυρών. Είναι το «εργαλείο» πολιτικής εφαρμογής του δόγματος «διαίρει και βασίλευε» των Βρετανών αποικιοκρατών και όσων άλλων τους μιμήθηκαν στη συνεχεία. Οι σχετικές αναφορές που γίνονται στα αντίστοιχα βιβλία ιστορίας και φιλοσοφίας του λυκείου για παράδειγμα, είναι αποσπασματικές εικόνες χωρίς ιστορική συνεχεία και αναφορά στις σκοπιμότητες και στα συμφέροντα που ουσιαστικά διαμορφώνουν τις κοινωνικές σχέσεις και δημιουργούν τις αιτίες και τις προϋποθέσεις των ιστορικών εξελίξεων και γεγονότων.


Γλωσσικές διατυπώσεις η έννοιες των μαθητικών βιβλίων, αποτρέπουν τον μέσο και όχι μόνο μαθητή ν’ ασχοληθεί σοβαρά μ’ αυτές, λόγω δυσκολίας κατανόησης των. Δεν ανταποκρίνονται δηλαδή στο γνωστικό και κριτικό επίπεδο, αλλά ούτε και βοηθάει να αγαπήσουν την διερευνητική διαδικασία μάθησης και προτροπής προβληματισμού, σε ουσιαστικά αντικειμενικά συμπεράσματα.Ο μέσος εκπαιδευτικός αδυνατεί να τα «προσφέρει» με τον ανάλογο ενθουσιασμό όπου κι’ ο ίδιος ενδεχομένως στερείται, κι’ απ’ την άλλη η αποσπασματικότητα των ιστορικών δεδομένων επικεντρώνεται στην στείρα απομνημόνευση τους.


Σημαντικές αρχές φιλοσοφικού, εννοιολογικού χαρακτήρα των διαφόρων σχολών και εκφραστών των, προτάσσονται τις περισσότερες φορές σε στείρα απομνημόνευση «γνωμικών», χωρίς ουσιαστική κριτική θέση, αφήνοντας έτσι τον μαθητή μετέωρο στο δόγμα «όποιος κατάλαβε …. κατάλαβε».Η πρωτοβουλία απ’ τη μεριά του δασκάλου και καθηγητή για αντικειμενική η έστω υποκειμενική κριτική είναι σπάνια, αλλά και απαγορευμένη ταυτόχρονα απ’ το καθεστώς της παιδείας, όπου κυριαρχούν συντηρητικές αρχές της παράδοσης των θεολόγων εκπροσώπων του Ιερατείου.


Ο καθηγητής προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα φιλοσοφικά - ιστορικά πραγματικά δεδομένα, με γενικεύσεις, «στρογγυλοποιήσεις» του «άσπρου-μαύρου» σε «μαυροάσπρο», του Ελληνισμού - Χριστιανισμού σε «Ελληνοχριστιανισμό» κλπ, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει στην νοητική σύγχυση και αντίληψης του μαθητού.Η επιστημονική λογική ανάλυση των πραγμάτων η φαινομένων (Ελληνικό πνεύμα), με επίκεντρο και πρωταγωνιστή τον άνθρωπο σε όλες τις εκφάνσεις του και που μόνο αυτή προωθεί στην αντικειμενική γνώση και πρόοδο της ανθρωπότητας, υποβαθμίζεται έναντι των θεοκρατικών αντιλήψεων στα βιβλία και στο πνεύμα διδασκαλίας προς τους μαθητές.


Το έγκλημα αυτό της ιστορικής παραποίησης των γεγονότων και αλλοίωσης ιδεών, είναι διαρκές και για αιώνες. Απ’ αυτό το γεγονός προέκυψαν οι σημερινοί φανατικοί ελληνορθόδοξοι ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ υπερασπιστές του «μαυρόασπρου». Τον Ελληνισμό με ότι εκφράζει ως βάση παιδείας, δεν αναφέρουν πόσο πολέμησαν, συκοφάντησαν, γελοιοποίησαν, κατέπνιξαν με βία, και τον πέταξαν στα αζήτητα οι πρώτοι διδάσκαλοι θεοκρατικής κουλτούρας ελληνόφωνες εβραίοι θεοκράτες της Αιγύπτου πρώτοι «πατέρες» των Χριστιανών.


Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τρεις από τις πέντε μεγαλύτερες παγκόσμιες θρησκείες είναι δημιουργήματα του εβραϊκού θεοκρατικού πνεύματος εξουσίας. Όλοι αυτοί οι «άγιοι εκπρόσωποι διδάσκαλοι του Θεού» διεπόμενοι από το εβραϊκό - αιγυπτιακό κυρίως θεοκρατισμό συνεχίζουν να έχουν κυρίαρχο ρόλο στην εποχή μας, παρ’ όλες τις προόδους της επιστήμης και προώθησης της γνώσης προς την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων.


Οι ορθόδοξοι βολεύτηκαν, νομιμοποιήθηκαν και αναγορεύτηκαν ως μόνη επίσημη θρησκευτική εξουσία στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία (μετέπειτα Βυζάντιο) απ’ τον πρώτο δολοφόνο και διώκτη του ελληνισμού Θεοδόσιο, που τον τίμησαν δεόντως ασφαλώς με την πρόθεση του «Μέγα».Τους καθιέρωσε στο κράτος του, δίνοντας τους «δουλειά» αποχαύνωσης του λαού, εξουσία, περιουσία και βεβαίως τον απαραίτητο σεβασμό χειροφιλημάτων….. για την «προσφορά» τουςΜε τέτοιες προϋποθέσεις, όλοι έσπευδαν να ασπαστούν το ράσο αφού εξασφάλιζαν «δια βίου» τη ζωή τους στο απυρόβλητο.


Εξασφάλιζαν ζωή «χαρισάμενη» με ασφάλεια, σε περιόδους βαρβαρότητας και φεουδαρχικής υποχρεωτικής δουλικής φτώχειας, εκμεταλλευόμενοι την ανασφάλεια των φτωχών νεαρών απαίδευτων κατώτερων μονάχων, που έσπευδαν οι γονείς τους να στείλουν στα μοναστήρια, μιας και οι ίδιοι αδυνατούσαν να τα εξασφαλίσουν βιοποριστικά.Κάποια χρονική περίοδο όταν η αγιοσύνη περίσσευε, κάθε σπίτι είχε τουλάχιστον ένα ρασοφόρο, «παιδευμένο» κυρίως στα μοναστήρια η σε θεολογικές σχολές όπου «ολημερίς κι’ ολονυχτίς» «ερευνούσαν τις γραφές»…. Ακόμα και σήμερα αυτό κάνουν…..


Αιώνες τώρα συμφωνούν διαφωνούντες στην «ορθή» ερμηνεία των….Εύλογα γεννιέται το ερώτημα στον καθένα γιατί ο Θεόφραστος λόγος των «γραφών» να είναι τόσο «δύσκολη» υπόθεση στην ερμηνεία του που να απευθύνεται στους λίγους «εκλεκτούς Του». Αν πράγματι ο Θεός ήθελε να διδάξει τον άνθρωπο, δεν θα έπρεπε ο Λόγος Του να είναι κατανοητός απ’ τον καθένα; Ούτε λόγος, ούτε καν σκέψη ήταν και είναι επιτρεπτή στον οποιονδήποτε που θα αμφισβητούσε τα της εβραϊκής κουλτούρας γραφών.


Εγκλωβισμένοι στα ταμπού αυτών των γραφών καλόγεροι και παπαδοπαίδια, αμαθείς στην επιστημονική γνώση και λογική, συμφεροντολογικά ενεργούντες για την «καρέκλα» τους, διαιωνίζουν μέχρι σήμερα την εξουσία και επιρροή στους τυφλούς πιστούς, που απέκτησαν με την σκοταδιστική παιδεία, την υποκριτική «αγάπη» ελεημοσύνης, τον εκφοβισμό , την γελοιοποίηση των αλλόδοξων, την φεουδαρχική εκμετάλλευση της εργασίας και τέλος τη βία επιβουλής της «πίστης» των.


Η υποκρισία, η σκοπιμότητα και ο εμπαιγμός των αφελών πιστών απ’ όλους αυτούς που πρεσβεύουν όπως θέλουν να λένε τον Χριστό, τον Μωάμεθ, τον Βούδα κλπ, δεν έχει μέτρο σύγκρισης, του χειρότερου εγκληματία. Αυτός τουλάχιστον δεν το παίζει άγιος… Το όποιο κακό κάνει, είναι σε κάθε περίπτωση μεμονωμένο και πολύ μικρότερης σημασίας, σε σύγκριση μ’ αυτό της παγκόσμιας παράκρουσης, μισαλλοδοξίας και ηλίθιου φανατισμού που οδηγούν για χιλιετίες τώρα την ανθρωπότητα σε πολέμους και συμφορές με πρόσχημα την «αλήθεια» της πίστης τους.


Πίστης τυφλής κι’ ανόητης, αφού οδηγεί και εγκλωβίζει την αντίληψη σε περιορισμό και αποπροσανατολισμό απ’ την αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ.ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ που ξεσκεπάζει τους μύθους και ψευδαισθήσεις μας, προσγειώνοντας μας στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, χωρίς πλασματικές ωραιοποιήσεις που απλώς κολακεύουν το «εγώ» η τις δοτές προσδοκίες μας. Το ΠΡΟΒΛΗΜΑ είναι ότι για να γίνει κατανοητή αυτή η ΑΛΗΘΕΙΑ χρειάζεται πολύπλευρη γνώση σ’ όλο το φάσμα των επιστημονικών δεδομένων, πράγμα αδύνατον για τους πολλούς, έστω και πτυχιούχους εξειδικευμένους, η υψηλά ιστάμενους σε θέσεις και αξιώματα.


Ο άριστος φιλόλογος- ιστορικός – διανοούμενος- στοχαστής, δίνει ερμηνείες αξιόλογες της ανθρώπινης εξέλιξης και του πολιτισμού γενικότερα, αλλά ταυτόχρονα δεν γνωρίζει τίποτα από τις γνωσιολογικές κατακτήσεις των θετικών επιστημών για να έχει και σωστή αντίληψη του σύμπαντος, της ζωής, του θανάτου, της ενεργειακής μετάλλαξης σε ύλη και αντίστροφα. Το ίδιο ισχύει για τον καθένα ξεχωριστά ειδικό επιστήμονα όπου η εξειδίκευση του, τον περιορίζει κυρίως στο αντικείμενο του, όπου μπορεί και αποδίδει τα μέγιστα.Ο ιδεατός ιδανικός εκπρόσωπος της αντικειμενικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ θα έπρεπε να είναι γνώστης των πάντων…και να λειτουργούσε ταυτόχρονα, ανεξάρτητα του επίκτητου συναισθηματικού «εγώ» του.Επιστήμη σημαίνει ΑΠΟΔΕΙΞΗ.


Οτιδήποτε λέγεται η ακούγεται χωρίς να στηρίζεται σ’ αυτή, απ’ τον οποιονδήποτε κατά τίτλο «επιστήμονα» είναι είτε εκ του πονηρού είτε λόγω ηλιθιότητας. Ο Θεολόγος για την Πολιτεία και την «κοινή γνώμη» θεωρείται επιστήμονας. Τον τίτλο αυτό πράγματι τον δικαιούται διότι γίνεται ικανός να κάνει την ΑΛΗΘΕΙΑ ΨΕΜΑ και το αντίστροφο και μάλιστα χωρίς επιχειρήματα.Η «προσφορά» του ΤΕΡΑΣΤΙΑ στην διαιώνιση του πνευματικού σκότους των ανθρώπων. Πόσο επιστήμονας μπορεί να χαρακτηριστεί όμως όταν παραμερίζει την ουσία της έννοιας ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ που συνεπάγεται ΑΠΟΔΕΙΞΗ λόγων και έργων;


Επικαλείται το «Θεόπνευστο» ευαγγέλιο ως το μοναδικό στοιχείο βάσης θεώρησης των πάντων, που δεν αντιπροσωπεύει ίχνος επιστημονικής λογικής, στις γενικεύσεις, αοριστίες γραφών η λόγων «αγίων», που όχι μόνο δεν αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, αλλά αντίθετα έρχονται σε σύγκρουση της φυσικής μας υπόστασης ως όντα και ενάντια των φυσικών λειτουργιών μας όπως για παράδειγμα το «αμάρτημα» της συνεύρεσης των δυο φύλων.


Το καταναγκασμό σε αποχή και αγαμία μέχρι της «ευλογίας» του γάμου απ’ τον παπα…. Και μέχρι τότε τι κάνουμε; Δεν έχουμε δε ούτε το δικαίωμα της αυτοϊκανοποίησης γιατί είναι το ίδιο σοβαρό «αμάρτημα».Δηλαδή απαγορεύεται ακόμα και να ακουμπήσουμε το σώμα μας… Μετά απ’ αυτό είναι «δεδομένο» ότι θα «αγιάσουμε»…. αλλά με μαλάκυνση εγκεφάλου. Τότε θα είμαστε ΙΚΑΝΟΙ να ασπαστούμε κι’ εμείς το ράσο για να διδάξουμε το «μεγαλείο» της ηλιθιότητας μας στους άλλους. Τι λένε για όλα αυτά οι «επιστήμονες» θεολόγοι ; Απλώς τίποτα το τεκμηριωμένο διότι η πίστη δεν χρειάζεται απόδειξη. Από μόνη της, όποια κι’ αν είναι αυτή για τον καθένα, λειτουργεί στον χώρο του εξιδανικευμένου ιδεατού όπου όμως καμία σχέση με την πραγματικότητα των φυσικών αναγκών μας έχει.


Ο «κόσμος» τους δεν βρίσκεται στον πλανήτη Γη, αλλά στις ιδεοληψίες του φανταστικού, του παράδεισου και της κόλασης όπου οι «ψυχές» δεν έχουν τις ανάγκες των ζώντων οργανισμών.Το Ευαγγέλιο και οι Γραφές, για τους θεολόγους και τα ιερατεία αποτελούν τη βάση των «επιχειρημάτων» τους για οτιδήποτε αφορά την ζωή, τον άνθρωπο, την κοινωνία και το σύμπαν, με ερμηνείες ανάλογες και κατά το δυνατόν «προσαρμοσμένες στα μέτρα τους» των εκάστοτε χρονικών, κοινωνικών, επιστημονικών, και ιστορικών δεδομένων.Μερικοί απ’ αυτούς «προοδευτικότεροι» των άλλων, προβληματιζόμενοι απ’ τα συνεχή επιστημονικά επιτεύγματα νοιώθουν εντονότερα τον ορατό κίνδυνο πλήρους απομυθοποίησης τους στην αντίληψη των πιστών τους (πελατεία τους) και επιστρατεύουν τις κάθε είδους μεταφυσικές η «θεόπνευστες τεκμηριώσεις» τους…..προκειμένου απλώς να έχουν λόγο-αντίλογο κι’ αυτοί.


Προσπαθούν πάλι μέσω του «μαυρόασπρου», της σύγχυσης δηλαδή στους αφελείς απαίδευτους τυφλούς πιστούς τους, να «δικαιώνουν» την ύπαρξη τους….Μετά παρέλευση δυο χιλιάδων χρόνων, οι ηγέτες των θρησκευτικών δογμάτων, ακόμα δεν συμφώνησαν μεταξύ τους στην ερμηνεία των γραφών και του ευαγγελίου, με τραγικά αποτελέσματα στην μεταξύ τους αντιπαράθεση για τους λαούς που εκπροσωπούν. Αντί οι «άγιες» αυτές γραφές να δώσουν την ποθητή ειρήνη και ευημερία στους λαούς,( μιας και τις θέλουν να είναι θεόπνευστες ), αποτέλεσαν τελικά την πηγή του κακού και των συμφορών όλης της ανθρωπότητας ιδιαίτερα για τους τελευταίους 18 αιώνες..


Από τότε δηλαδή που τα ιερατεία, έμμεσα η άμεσα απέκτησαν εκτός της επιρροής που ασκούσαν μέχρι τότε στην πολιτική εξουσία και την ουσιαστική απ’ τη μεριά τους. Οι «κόντρες» μεταξύ των, αρχίζουν αμέσως με την καθιέρωση των προνομίων τους και για τη μοιρασιά τους. Τα συμφέροντα τους έγιναν και έμειναν αφορμή αιώνιας αντιπαράθεσης, διαστρέβλωσης και πολεμικής της ίδιας της υποκριτικής πίστης τους περί «αγάπης, συγνώμης….»κλπ. Ο ένας ξεφωνίζει τον άλλο αιρετικό, εφευρίσκοντας δήθεν «διαφορές» ερμηνείας των «Ιερών γραφών», για να τον υποτιμήσει στην αντίληψη του τυφλού πιστού του. Δεν λένε κουβέντα ανοικτά για την «ταμπακέρα» της εξουσίας και των ιδίων συμφερόντων τους.


Όταν οι κοινωνικές συνθήκες που αφορούν κυρίως το βιοτικό -οικονομικό – εθνικό επίπεδο δεν είναι σταθερές, ίσες και ταυτόχρονες στους ομόθρησκους διαφορετικούς λαούς, η προσαρμογή των ηθικών αρχών και αξίων στα νέα δεδομένα, δεν συμβαδίζουν. Το αποτέλεσμα της ανισότητας αυτής μεταξύ του ευημερούντος λαού και του φτωχού ανασφαλούς ομόθρησκου, δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες αντιθέσεις στις ηθικές αξίες και αρχές. Ο πλούσιος δημιουργεί νέες και ο φτωχός επικαλείται την παράδοση…. προκειμένου να υπερασπιστεί την «ορθότητα» της πίστης.


Αν οι γραφές είναι τόσο δυσκολονόητες στην ερμηνεία τους ακόμα και για τους «ειδικούς» θεολόγους που διαφωνούν μεταξύ τους, τι νόημα έχουν αλήθεια στην κατανόηση τους για τους απλούς ανθρώπους που υποτίθεται ότι απευθύνονται; Έχει λογική ο Θεός να επιλέγει μόνο μερικούς «φωτισμένους» ιεροκήρυκες να διδάξουν τον Λόγο Του, όταν κι’ αυτοί μεταξύ τους διαφωνούν και αναθεματίζουν αλλήλους ως αιρετικούς;Αν οι συγγραφείς των γραφών έδωσαν κατά λέξη στα γραπτά τους το Θεϊκό «πρόσταγμα», τότε η Αυτός τα έδωσε έτσι ακατανόητα για να μας φέρει σε σύγχυση και σύγκρουση μεταξύ μας, η αυτοί έκαναν «λάθος» η «λάθη» εσκεμμένα, εκφράζοντας ίδια συμφέροντα μέσω του «διαφορετικού» Θεού των.


Ενός Θεού εβραϊκής έμπνευσης και καταγωγής σε τρεις βασικές εκδοχές: Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός, με τις δεκάδες των αιρέσεων τους, που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να διχάζουν και να φανατίζουν τους αδαείς πιστούς τους. Με ψυχρή λογική, η ανθρωπότητα οδηγούμενη τελικά από τους «επί Γης εκπροσώπους του Θεού η των Θεών», μόνο συμφορές γνώρισε. Τι άλλο προσέφεραν στους ανθρώπους εκτός της προσδοκίας «δεύτερης» ευκαιρίας στον «Παράδεισο», της «αγιοσύνης» και της διχαστικής μισαλλοδοξίας; Μήπως θα ήταν καλύτερα να γίνουμε εμείς οι Θεοί του εαυτού μας και του κόσμου, επί των δεδομένων πραγματικών προβλημάτων που αφορούν την ζωή μας και ζητούν λύσεις, έξω από ιδεοληπτικές θέσεις;


Η ιδέα αν δεν λειτουργεί στη λογική – επιστημονική ερμηνεία, έρευνα, εφαρμογή των πραγμάτων, έχοντας βάση και στόχο την ουτοπία του επιθυμητού η του ανεπιθύμητου, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματικότητα που εκ των πραγμάτων είμαστε υποχρεωμένοι να βιώνουμε. Δεν προσφέρει παρά το παραμύθι μιας πλασματικής - εικονικής πραγματικότητας που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε προσδοκίες «παραδείσων και θαυμάτων». Ασυνείδητα υποτιμούμε το «εγώ» μας, αγνοώντας τις ουσιαστικές και μεγάλες δυνατότητες της φυσικής μας υπόστασης, γινόμαστε περισσότερο ανασφαλείς και μοιρολάτρες της μιας και μοναδικής ζωή μας έναντι κάποιας άλλης, «υπαρκτής» στις μεταφυσικές αρρωστημένες ανησυχίες μας.


Υποτασσόμαστε στην «μοίρα» μας, «ζώντας» μόνο με όνειρα και φρούδες ελπίδες…… Κανείς δεν μας λέει πόσο δυνατοί γινόμαστε αν και όταν έχουμε αποβάλει απ’ το «είναι» μας, τις απατηλές προσδοκίες. Κανείς δεν μας διδάσκει την αυτοπεποίθηση κι’ αυτοσεβασμό που πρέπει να έχουμε για να πετύχουμε τα μέγιστα στη ζωή μας.Μας θέλουν σκυφτούς, μετριόφρονες, υπάκουους, άβουλους χωρίς αντιρρήσεις στα κελεύσματα τους και χωρίς ανησυχίες για την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων που επικαλούνται ότι πρεσβεύουν με τα γελοία δόγματα τους. Μένουμε επαναπαυμένοι στις «αλήθειες» τους, στις παραδόσεις αιώνων στασιμότητας, στο σκοτάδι της γνώσης και έρευνας.Όταν τελικά γίνουμε έτσι που μας θέλουν, τότε «αγιάζουμε»…


Προβατάκια δηλαδή, με ηγέτη τον «εξουσιοδοτημένο απ’ τον Θεό σοφό ρασοφόρο η μη τσοπάνο» μας ….Τον τίτλο του «επιστήμονα » καπηλεύονται, εκτός των θεολόγων και οι αστρολόγοι, που δεν έχουν καμία σχέση με τους αστρονόμους φυσικούς επιστήμονες για να δώσουν κύρος στο επάγγελμα τους. Με δεδομένη την αφέλεια του κόσμου, των τυφλών πιστών και των αγραμμάτων γενικώς, η ποικιλόμορφη εκμετάλλευση και κοροϊδία, αποκομίζει τεράστια οικονομικά οφέλη, «χαϊδεύοντας» τις συναισθηματικές προσδοκίες των «κατατρεγμένων». Όλοι αυτοί οι «κύριοι» και «κυρίες» αστρολόγοι στο σύνολο τους, αμόρφωτοι κι αγράμματοι, καταφέρνουν να πείθουν διότι υπόσχονται και λένε ότι θέλουν να ακούσουν οι αφελείς πελάτες τους που είναι έτοιμοι «πνευματικά» στην τυφλή πίστη τους, να δεχθούν οτιδήποτε κολακεύει και ενισχύει τις προσδοκίες τους….


Η διάκριση κάποιου σε επί μέρους επιστημονική προώθηση της γνώσης η και άλλων δραστηριοτήτων που αναβαθμίζουν τη ζωή μας, δεν τον καταξιώνει αναγκαστικά και στον χώρο των πληροφορημένων περί ΑΛΗΘΕΙΑΣ των πραγμάτων γενικώς. Ένας τέτοιος άνθρωπος, αξιέπαινος για τη δουλειά και την πρόσφορα του στην τοπική, εθνική η παγκόσμια κοινότητα, αν είναι ανεπαρκής στην επιστημονική φιλοσοφική θεώρηση της ζωής και του σύμπαντος, με θέσεις και απόψεις μεταφυσικής ανησυχίας, τον καθιστά επιεικώς κρινόμενο «μονόφθαλμο στους τυφλούς».Γίνεται επικίνδυνος αν ταυτόχρονα είναι δάσκαλος η πρότυπο επιχειρηματολογίας και μίμησης από τους «μαθητές» του, που θα αναπαράγουν απ’ τη μεριά τους προς άλλους ότι έμαθαν απ’ αυτόν.


Ο μέσος άνθρωπος (και όχι μόνο), ασυνείδητα γίνεται παθητικός ακροατής - τηλεθεατής των «μέσων μαζικής ενημέρωσης» και διαπαιδαγωγείται σε αντιλήψεις που διαιωνίζουν τον μεσαίωνα. Κυρίως μέσω τηλεόρασης, το «βήμα λόγου» δίνεται αβασάνιστα στον κάθε άσχετο της επιστημονικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ, «χάριν δημοκρατικής ελεύθερης τηλεόρασης» και «μεγάλης ακροαματικότητας» που γεμίζει το ταμείο του καναλάρχη.Ακούγονται και προβάλλονται ως «ειδικοί επιστήμονες», άτομα σκοταδιστικών αντιλήψεων και θέσεων (θεολόγοι, αστρολόγοι, πολιτικοί κλπ.), χωρίς ταυτόχρονα αντίστοιχο αντίλογο περί του αντιθέτου, από αντικειμενικά επιστημονικές θέσεις μη αμφισβητούμενες για το θέμα.


Την σύγχυση της μέσης αντίληψης που επικρατεί για την έννοια και την διαφορά, μεταξύ της επιστήμης και του τσαρλατανισμού, δεν την ξεσκεπάζουν ούτε την «φωτίζουν». Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο τις περισσότερες φορές, όταν προσπαθούν να «παντρέψουν» η να συμβιβάσουν με αερολογίες και ηλιθιότητες τα ασυμβίβαστα.Η πλειοψηφία των απαίδευτων αφελών τηλεθεατών μόνο αυτούς καταλαβαίνει στην απλούστευση των γελοίων απαντήσεων τους στα ερωτήματα που καλούνται να τοποθετηθούν. Παρατηρούμε καθημερινώς τέτοιου είδους φαινόμενα, που δυστυχώς προβάλλονται μέσω τηλεόρασης χάριν οικονομικών και όχι μόνο σκοπιμοτήτων.


Είναι τόσο οφθαλμοφανής η μεθοδευμένη προσπάθεια διαιώνισης της υποκουλτούρας για τους πολλούς, που για τον οποιονδήποτε στοιχειωδώς λογικά σκεπτόμενο, θα προκαλούσε εμετική διάθεση αν έδινε σημασία, η και γέλιο μέχρις δακρύων από το κωμικοτραγικό της όλης παρουσίασης.Είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι κινηματογραφικά σενάρια μυστηριακών μεταφυσικών υποθέσεων που αναφέρονται σε Θεούς, διαβόλους, βρικόλακες, μάγους και εξωγήινους, βρίσκουν μεγάλη απήχηση στην πλειοψηφία των ανθρώπων; Σίγουρα ΟΧΙ. Είναι συνταγή σίγουρης οικονομικής επένδυσης του παραγωγού, που γνωρίζει πολύ καλά το μέγεθος της αφέλειας του κόσμου που θα γεμίσει τις αίθουσες και το ταμείο του. Γνωρίζει επίσης ότι η δουλειά του βρίσκει συμμάχους όλα τα Ιερατεία και πολλές πολιτικές εξουσίες που ενισχύονται οικονομικά απ’ αυτόν.


Το να κολακεύεις τον αμόρφωτο ενισχύοντας έμμεσα την τυφλή πίστη του, επιβεβαιώνοντας τον σ’ αυτά που τον έκαναν να πιστεύει είναι στρατηγική διαιώνισης της εκμετάλλευσης του. Η «τυφλή πίστη» είναι το πρώτο μάθημα που περνούμε στη ζωή μας. Η «κουλτούρα» της είναι άμεσα εξαρτημένη του τόπου και χρόνου γέννησης μας, και αποτελεί ισχυρότατο στοιχείο καθορισμού του «εγώ» και της αντίληψης μας, για οτιδήποτε μπορεί να μας αφορά άμεσα η έμμεσα, είτε αντιλαμβανόμαστε τον μύθο είτε όχι. Μας κάνουν «πιστούς»της δικής τους εικονικής πραγματικότητας, πριν ακόμα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε την ύπαρξη μας και τον κόσμο γύρο μας, πριν δημιουργήσουμε ουσιαστικές πνευματικές άμυνες κι’ αντικειμενικές γνώσεις η εμπειρίες.


Η πνευματική υποδομή μας, στηρίζεται κυρίως στις παραδόσεις, από παιδεία που μας προσφέρεται ως μέσον διαμόρφωσης του «εγώ» μας και που περιέχει τους παραπάνω όρους και αξίες, σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Αποτελούν δηλαδή τη βάση λειτουργίας δεδομένων του εγκεφάλου και ορίζουν καθοριστικά την συμπεριφορά και τις αντιλήψεις μας για όλα όσα αφορούν τη ζωή μας.Ο «Παράδεισος» και η «Κόλαση», ο «Αδάμ με την Εύα», όπως κι’ αν τους ερμηνεύει η φαντάζεται ο καθένας, διδάσκονται και καταγράφονται στην συνείδηση μας σε ηλικία παιδικής αφέλειας. Της πρώτης συνειδητής επαφής μας με τον κόσμο γύρο μας και του σχολείου που φροντίζει γι’ αυτά…


Τα παραμύθια αυτά, καθώς και τα επόμενα που ακολουθούν για ολόκληρη τη ζωή μας, αποτελούν τα θεμέλια δόμησης της αντίληψης μας. Όλο αυτό το «οικοδόμημα» αντίληψης των πραγμάτων, δεν γκρεμίζεται ούτε αναδομείται εύκολα απ’ τον καθένα χωρίς γνώσεις αντικειμενικές, χωρίς έντονο προβληματισμό και τέλος χωρίς τον αναπόφευκτο ψυχολογικό τραυματισμό.Είναι τόσο παλιά η προγραμματισμένη χειραγώγηση των ανθρώπων στους μύθους δόμησης της αντίληψης , όσο υπάρχουμε ως όντα σε οργανωμένες κοινωνίες.


Οι κάθε λογής εξουσιαστές, μας τάζουν η μας επιβάλλουν με τον τρόπο τους, να υπακούμε, να ελπίζουμε και να προσδοκούμε τα αντικειμενικά αδύνατα και ανέφικτα στη ζωή μας, παραπέμποντας μας στα «δύσκολα» στη «μεταθανάτια ευτυχία», του παραδείσου….Τα τελευταία χρόνια, μας προέκυψε αρχιεπίσκοπος νοοτροπίας εποχής Βυζαντινών μεγαλείων του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Ο άνθρωπος αυτός, με τις συχνές εμφανίσεις του σε τηλεοπτικές εκπομπές κάνει δηλώσεις για όλους και για όλα, απευθυνόμενος, όχι τόσο στους τυφλούς πιστούς του, (αυτούς τους «έχει» σίγουρους στο «τσεπάκι» ποικιλοτρόπως έτσι κι’ αλλιώς), αλλά κυρίως προς την πολιτική εξουσία στην οποία δηλώνει «παρόν» για συγκυβέρνηση…



Εκβιάζει έμμεσα και άμεσα, γνωρίζοντας την δύναμη που του δίνουν όλοι αυτοί οι τυφλοί πιστοί του, να πιέζει τους πολιτικούς ηγέτες, διαχωρίζοντας τους σε «πιστούς» και «άπιστους» σε «καλούς» και «κακούς».Σ’ όλους τους παραπάνω συμπεριλαμβάνονται και πολιτικοί που τον «γλύφουν» προκείμενου να έχουν την εύνοια του και επομένως τις ψήφους των οπαδών του. Με «όπλο» τον όχλο των τριών εκατομμυρίων υπογραφών που τάχθηκαν εναντίον της έκδοση ταυτοτήτων χωρίς το θρήσκευμα, εκβιάζει με «δημοκρατική λογική πλειοψηφίας». Ξεχνάει όμως ταυτόχρονα ότι αυτό που πρεσβεύει απ’ τη θέση που κατέχει ως συνεχιστής της παράδοσης, δεν είχε ούτε έχει καμία σχέση με την έννοια της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.


Η δημοκρατία συνεπάγεται ελευθερία έκφρασης, σκέψης και αμφισβήτησης με επιχειρήματα που να τεκμηριώνουν τον αντίλογο. Πότε και που στην ιστορία λειτούργησαν τα Ιερατεία δημοκρατικά; Ποτέ ! Τι απ’ όλα αυτά τα στοιχεία περί δημοκρατικής συνείδησης και συμπεριφοράς του λαϊκού η ακόμα κι’ εκείνου του απλού αφελή καλοπροαίρετου παπά έχει να παρουσιάσει το δόγμα των ιεραρχών στην ιστορική πορεία δόμησης του ιερατείου των; Λειτούργησε άραγε ποτέ με δημοκρατικές αντιλήψεις και διαδικασίες για τους λαϊκούς και τους ιεράρχες η εμπαικτικά και επιλεκτικά τις χρησιμοποιεί όταν και αν βολεύει τον επιδιωκόμενο σκοπό τους ;


Οι κάθε είδους δολοπλοκίες και μαχαιρώματα για εξουσιαστική αναρρίχηση των «άγιων πατέρων» έβρισκαν και βρίσκουν έδαφος δράσης σε όλη την ιστορία των απανταχού ρασοφόρων. Αν τα δούμε ένα- ένα τα «δημοκρατικά» στοιχεία των πράξεων τους κάθε άλλο παρά από δημοκρατική κουλτούρα διέπονται, αφού πρώτοι αυτοί πολέμησαν το πνεύμα του Ελληνισμού που την γέννησε…..Ο ευτραφής καιροσκόπος φιλόδοξος πολιτικάντης, λαϊκιστής , «υπερελληνορθόδοξος», βασιλόφρων, «ελληναράς», ακροδεξιός, επιχειρηματίας, καναλάρχης, εκδότης και δημοσιογράφος, σπεύδει ως νέος σταυροφόρος «προστάτης» του «ελληνοχριστιανισμού», να δημιουργήσει πολιτικό κόμμα.


Ποντάρει στην ψήφο των «καλών τυφλών πιστών ελληνορθόδοξων και φανατικών Υπερελλήνων », παίρνοντας ασφαλώς και την «ευλογία» του ιερατείου… Ο κύριος αυτός γνωρίζει άριστα την ψυχοσύνθεση αυτών των αδαών αφελών φανατικών που τον χειροκροτούν, όλων αυτών που δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα ιστορικά για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι χριστιανοί για να επιβάλλουν τη θέση τους ενάντια του Ελληνισμού.


Ούτε πολύ περισσότερο για τις κάθετα αντικρουόμενες διαφορές του πνεύματος παιδείας που εκφράζει ο Ελληνισμός και ο Εβραϊκός Χριστιανισμός.Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ για παράδειγμα, δεν μπορεί και δεν γίνεται να υπάρξει στο πνεύμα της «Αυθεντίας» που εκφράζουν οι Θρησκείες μέσω των θεόθεν «φωτισμένων άγιων πατέρων». Είναι από θέση και φύση αντίθετη αυτού του πνεύματος, διότι στη δημοκρατία υπάρχει και η αμφισβήτηση, ο αντίλογος που χρειάζεται τεκμηριωμένο λόγο για να πάψει να υπάρχει. Τα ιερατεία και οι εκπρόσωποι τους, τύποις αποδέχονται τον δημοκρατικό αντίλογο, γι’ αυτό και είναι υμνητές μοναρχικών καθεστώτων, βασιλιάδων ,αυτοκρατόρων, δικτατόρων , φεουδαρχών κλπ.Καθεστώτων δηλαδή που δεν επιτρέπουν την αμφισβήτηση ,την δημοκρατική συνείδηση και ανάλογης συμπεριφοράς του ενεργού στα κοινά πολίτη.

Ο νέος αρχιεπίσκοπος δέσμιος του παρελθόντος σε απόψεις, αντιλήψεις και νοσταλγός της παντοδυναμίας των αντίστοιχων βυζαντινών προκατόχων του, θέλει να έχει ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, όπως ήταν τα πράγματα δηλαδή και στον μεσαίωνα…. Μπορεί θαυμάσια να παίζει τον ρόλο του, αφού γνωρίζει ότι ποντάροντας στον συναισθηματικό παράγοντα των οπαδών του μπορεί να τους ξεσηκώνει κατά βούληση. Οι τυφλοί πιστοί που τον ακολουθούν γίνονται εργαλεία πίεσης των πολιτικών, που τον προσκυνούν προκειμένου να μην χάσουν ψήφους απ’ τη δεξαμενή των αφελών….


Αφελών, όχι κουτών ανθρώπων που βιωματικά λόγω παράδοσης και παιδείας λειτουργούν κυρίως συναισθηματικά στις αντιλήψεις τους. Σ’ αυτό το στοιχείο ποντάρει ο κύριος αρχιεπίσκοπος και οι συν αυτόν ιεράρχες. Το να εκφράζεται «ελεύθερα» κάποιος, όταν δεν θίγει τα «ιερά και όσια διδάγματα» άρα και τους εκπροσώπους αυτών η την εξουσία τους, τον αφήνουμε να λέει ότι θέλει ….. Το να σκέπτεται ελεύθερα (χρειάζονται γνώσεις που δεν τις έχει λόγω παιδείας αποπροσανατολισμού απ’ την αλήθεια) άρα ακίνδυνος κι’ άσε τον να φαντάζεται ότι θέλει, αρκεί να μην μας αγνοήσει όταν τον χρειαστούμε..


Το να αμφισβητήσει αυτά που του διδάξαμε ως ορθά, δεν μπορεί να το κάνει γιατί δεν έχει επιχειρήματα αντίλογου, αφού απλούστατα είναι απαίδευτος η ημιμαθής της επιστημονικής λογικής. Αν σε εξαιρετική περίπτωση υπάρξει κάποιος πραγματικός «εχθρός» μας, τον αφορίζουμε, τον εξοστρακίζουμε τον χλευάζουμε ως γραφικό η τον ρίχνουμε στην πυρά …..Έδωσε άφεση της «αμαρτίας» υποψήφιου υπερνομάρχη της Αθήνας που τόλμησε και τον αποκάλεσε με το κοσμικό του επίθετο, όταν αυτός είχε πάρει θέση ενάντια για τις ταυτότητες, και αφού τον ανάγκασαν κομματικά να ζητήσει συγνώμη…



Προηγουμένως ο «παναγιότατος» σε ομιλία του είχε καταφερθεί εναντίον της υποψηφιότητας του εκλεκτού της μέσο - δεξιάς παράταξης στους τυφλούς πιστούς του, με προτροπή τους να υποστηρίξουν τον ακροδεξιό αντίπαλο καναλάρχη δημοσιογράφο κλπ…. Μετά τη δημόσια συγνώμη (έτσι για τα μάτια του κοσμάκη) η «μεγαλοψυχία» (sic) των ιεραρχών τα «μάζεψε», μην κατηγορηθεί για μια φορά ακόμα ως συνεργάτης των ακροδεξιών θέσεων, του πραγματικού στην ουσία εκφραστή τους.Για τον κύριο αρχιεπίσκοπο και τους ομοίους του παγκοσμίως, ο χειρότερος εχθρός τους ήταν είναι και θα είναι ο σκεπτόμενος άνθρωπος.


Ο επιστημονικά μορφωμένος και καλλιεργημένος στη αντικειμενική γνώση των πραγμάτων, και πολέμιος κάθε μορφής ψέματος η υποκρισίας. Στους συχνούς προβαλλόμενους μέσω TV «πύρινους λόγους» κατήχησης του προς τους τυφλούς πιστούς, με ύφος πρωτοκλασάτου ηθοποιού σε ρόλο παντογνώστη αλάθητου ηγέτη, καταφέρεται ενάντια των επί της Γης «αντίχριστων κουλτουριάρηδων ευρωπαίων »(sic) η των «ορατών και αόρατων κινδύνων» που «απειλούν μονίμως και για αιώνες τώρα την ορθοδοξία».Το σύνθημα που πριν χίλια χρόνια συσπείρωνε τους πιστούς να πολεμήσουν τους «άπιστους» αλλόθρησκους εχθρούς του Βυζαντίου επαναλαμβάνεται συνεχώς από τότε.


Ταυτόχρονα δε και ανελλιπώς πάντα τα απαραίτητα δάκρυα για εντυπωσιασμό του ευαίσθητου σ’ αυτά ακροατηρίου του. Υποκρισία η ηλιθιότητα απ’ τη μεριά του; Το πρώτο ασφαλώς. Είναι πανέξυπνος για να του δώσουμε την δεύτερη ιδιότητα. Είναι πανάξιος της θέσης του, γιατί μπορεί και τολμάει χωρίς αιδώ να αυτοχαρακτηρίζεται δημοσίως από τηλεοράσεως πληρεξούσιος του Θεού……Πόσοι άραγε από το ακροατήριο των κηρυγμάτων του, γνωρίζουν την έννοια του κουλτουριάρη που χλευάζει, του ανθρώπου της ορθολογικής Ελληνικής σκέψης, του επιστημονικού πνεύματος, της αντικειμενικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ;


Ακόμα κι’ αν υπάρχουν μερικοί, δεν μπορούν να εκφραστούν στο χώρο της εκκλησίας ελευθέρα, μιας και ο άμβωνας ήταν και είναι βήμα μονόλογου της «αυθεντίας» του ρασοφόρου παντογνώστη εξουσιαστή και «δημοκράτη» κατά περίπτωση εβραίο-αρχιεπισκόπου.
Το ελεύθερο βήμα λόγου και αμφισβήτησης, ανήκει μόνο στους «ειδωλολάτρες» εφευρέτες του. Στους Έλληνες……Οι ελάχιστοι του συνόλου των ιεραρχών που αντιδρούν στα λόγια και έργα του, ελάχιστα έως καθόλου διαφοροποιούν την γενικότερη εικόνα σήψης και υποκρισίας της ιερατικής συντηρητικής αντίληψης. Υποκρισία και σκοπιμότητα χάριν ιδίων συμφερόντων και εμπαιγμός των αφελών πιστών που τυφλά και απαίδευτα ακολουθούν.


Κελεύσματα και νοσταλγίες Βυζαντινών μεγαλείων και προτύπων χρήσης της εξουσίας, όπου η επιλογή των Αυτοκρατόρων έπρεπε να έχει τη σύμφωνη γνώμη του Πατριαρχείου και αντίστροφα. Επιστροφή στον μεσαίωνα λοιπόν διότι αυτό συμφέρει πολύπλευρα τους «αγίους» της εκκλησίας των ορθοδόξων χριστιανών. «Τα καλά και ίδια συμφέροντα». Αυτά ζήτησε ο Χριστός από τους «εκπροσώπους» του; Τους ζήτησε να ιεραρχήσουν εαυτούς και αλλήλους στις οικονομικές απολαβές τους ανάλογες του αξιώματος τους, που να προέρχονται απ’ την πολύπλευρη εκμετάλλευση των πιστών και να παίζουν ρόλο πολιτικών;


Τους ζήτησε τέλος να δημιουργούν αντιπαλότητες μεταξύ των, χάριν ιδίων συμφερόντων με επιμέρους «γιάφκες»; Τίποτα απ’ όλα αυτά ασφαλώς, αλλά στην αντίληψη των τυφλών πιστών, οι κύριοι «εκπρόσωποι» του Χριστού Θεού είναι τουλάχιστον άγιοι……Η υποκρισία περισσεύει κι’ όμως ο κόσμος των πιστών δεν είναι σε θέση να την αντιληφθεί, μιας και είναι γαλουχημένος συνειδησιακά, με κύριο γνώμονα την «τυφλή πίστη» και το συναίσθημα, που με απλά λόγια σημαίνει ευνουχισμό λειτουργίας του εγκέφαλου στην διερεύνηση και επεξεργασία των πληροφοριών για υπεύθυνη τεκμηρίωση λόγων η έργων.


Η συστηματική και προγραμματισμένη προσπάθεια δημιουργίας ανεγκέφαλων, μη σκεπτόμενων ατόμων, είναι γεγονός που το αντιλαμβανόμαστε καθημερινά από εκδηλώσεις σ’ όλο το φάσμα δραστηριοτήτων μας . Διδαχτήκαμε να χρησιμοποιούμε το συναίσθημα για την αντίληψη της ζωής της κοινωνίας και του σύμπαντος και ελάχιστα την λογική της επιστημονικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ.Το συναίσθημα όμως, δεν αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα η την αλήθεια των πραγμάτων. Έχει κυρίως υποκειμενική βάση με ο,τι αυτό συνεπάγεται .


Σ’ ΑΥΤΟ ποντάρει ο κύριος αρχιεπίσκοπος με τα συχνά «δάκρυα» η τα αστειάκια του ενώπιον των πιστών του. Γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ διαιώνισης των τυφλών πιστών, εξαρτάται απ’ την έγκαιρη γαλούχηση των νέων παιδιών, όπου δεν έχουν γνωσιολογικές άμυνες αντίδρασης των κηρυγμάτων του, στην υποκρισία και στο ψέμα.Χωρίς δυνατότητα αντίλογου από θέση ισχύος σε άμβωνες και δημοτικά σχολεία, με ύφος καλοκάγαθου παππούλη συμβουλάτορα με «σύγχρονα» λεκτικά σχήματα επικοινωνίας του τύπου «σε πάω» «με πας» για να δείχνει « in », οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο δόγμα του «πίστευε και μη ερεύνα».


Με μεθοδευμένη στρατηγική τυφλής αποδοχής των κηρυγμάτων απ’ τη νεολαία, οι ιεράρχες χρησιμοποιούν όλα τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας. Δημιουργούν συγκροτήματα μουσικής ροκ, έγκλειστων αναξιοπαθούντων νεαρών ρασοφόρων μοναχών, παίρνουν μέρος σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις - δίπλα και πρώτη θέση μαζί με τους πολιτικούς παράγοντες της εξουσίας - δηλώνοντας έτσι καθαρά το ρόλο που θέλουν να έχουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι.Στηρίζουν με όλα τα μέσα το προσοδοφόρο επάγγελμα και τον μισθό που τους δίνει ο κρατικός προϋπολογισμός, αλληλομαχαιρώνονται για το ατομικό τους συμφέρον, δημιουργούν κλίκες μεταξύ τους, ιδρύουν εταιρείες εκμετάλλευσης της περιούσιας που οι τυφλοί πιστοί τους χάρισαν και τέλος, παίζουν και Χρηματιστήριο…….


Καλά κάνουν θα πει ο λογικά σκεπτόμενος επιχειρηματικά παρατηρητής….. Επαγγελματίες είναι οι άνθρωποι. «Τα καλά και συμφέροντα» θα κοιτάξουν τι άλλο; Το ερώτημα όμως που τους καεί, αφορά αν και πόσο οι δραστηριότητες τους αυτές είναι γραμμένες στο Ευαγγέλιο που προσκυνούν, πιστεύουν και διδάσκουν στα «νήπια»…. όλων των ηλικιών.Οι θεωρητικά «αψεγάδιαστοι» ρασοφόροι, στα μάτια των τυφλών πιστών, άνθρωποι ΑΝΕΡΑΣΤΟΙ,- επίσημα τουλάχιστον -, γαλουχημένοι απ’ τα νηπιακά η εφηβικά τους χρόνια στα εξωκοσμικά κέντρα, από δασκάλους ανάλογου επιπέδου άγνοιας της πραγματικότητας, θέλουν και έχουν ελεύθερο βήμα λόγου και γνώμης για όλα …..


Μιλάνε για τις ανθρώπινες σχέσεις και τον έρωτα η τις επιστημονικές εφαρμογές κι’ ανακαλύψεις, ως ειδικοί….. Γνωρίζουν από ξόρκια δαιμονισμένων η αγιασμάτων, «μαγικών φίλτρων» κλπ.. Έχουν «απαντήσεις» για όλους και για όλα ….. ω του Θαύματος.Προσπαθούν να παίξουν ρόλο σοφού διδασκάλου,- ρόλο που έπαιζαν χιλιετίες ως μόνοι «γνώστες» των πραγμάτων - αφού η καθολική αγραμματοσύνη του κόσμου ήταν δεδομένη και επομένως ανύπαρκτος αντίλογος στα δόγματα τους. Έχουν παιδεία θεοκρατικής παλαιό εβραϊκής αντίληψης των πραγμάτων, όπου οι γραμματείς και φαρισαίοι δέσποζαν στους λαϊκούς αγράμματους κτηνοτρόφους, αγρότες και δούλους.


Με δόγμα τη βίβλο, οι «σοφοί» πατέρες των εβραϊκών ιερατείων, μοίραζαν ελπίδες λύτρωσης στον μόνιμα σχεδόν ταλαιπωρημένο λαό τους, όπου σπάνια ιστορικά δεν ήσαν υπόδουλοι κάποιου μεγάλου κατακτητή .Ένας λαός, που στη μακραίωνη ιστορία του, έζησε με την θεοκρατική εξουσία του Ιερατείου των Φαρισαίων και Γραμματέων μέχρις ότου τους «έκραξε» ξεσκεπάζοντας τους ο Ιησούς, χαρακτηρίζοντας τους υποκριτές , καλοπερασάκηδες στην εκμετάλλευση των αφελών αγράμματων πιστών τους, για να τον καταδώσουν και σταυρώσουν στη συνέχεια. Ο λαός των Ιουδαίων με την καθοδήγηση των «άγιων πατέρων» τους, από σύστασης τους ως ομόθρησκη κοινωνική και κρατική οντότητα, είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στον ερχομό του «σωτήρα» λυτρωτή και τιμωρού Θεού, που απ’ τις «γραφές», τους όριζε ως «διαλεχτούς» του.


Αυτή η ρατσιστική αντίληψη, όχι μόνο δεν ενοχλούσε αλλά έδινε υπερηφάνεια, κουράγιο και υπομονή στο λαό του Ισραήλ.Το Ιερατείο τους κατά κανόνα, κρυφός συνεργάτης των εκάστοτε καταχτητών Αιγυπτίων, Περσών, Ελλήνων, Ρωμαίων κλπ. κατέδιδε στις κατοχικές αρχές κάθε επαναστατική κίνηση του λαού και τους ηγέτες της.. Δεν ήθελαν να ρισκάρουν η να χάσουν τα «κεκτημένα» προνόμια της εξουσίας τους και να διαψεύσουν έτσι ταυτόχρονα την διδασκαλία τους ότι μόνο ο ερχομός του «Σωτήρα Θεού» ήταν η λύση του προβλήματος ελευθέριας των Ισραηλιτών. ( Το ίδιο σενάριο προδοσίας των λαϊκών εξεγέρσεων απ’ τη μεριά των Ιερατείων, επαναλαμβάνεται για αιώνες στη συνέχεια. Έτσι έπραξε και το δικό μας Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης πριν και κατά την επανάσταση του 1821).


Το «καλό» και το «κακό», το «ηθικό» και το «ανήθικο», είναι έννοιες και κανόνες ορισμού της συμπεριφοράς του ατόμου μέσα στην κοινωνία, εξαρτώμενες πάντα απ’ τις επικρατούσες αντιλήψεις της, σε συνάρτηση κυρίως των οικονομικών συνθηκών και της κουλτούρας που βιώνει. Είναι έννοιες «λάστιχο» στην πραγματικότητα ακολουθώντας τις εξελίξεις των εκάστοτε κοινωνικών δομών. Το ίδιο «λάστιχο», είναι και η «κοινή γνώμη» που εύκολα μπορείς να την παρασύρεις απ’ τη θέση του ηγέτη, αν έχεις αρκετό υποκριτικό ταλέντο….


Ο χαρακτηρισμός της σεξουαλικής επαφής ως «αμαρτίας» πριν το γάμο, και της «ανηθικότητας» του γυμνού ανθρώπινου σώματος, έχει ρίζες τους εμπνευστές της εβραϊκής μυθολογίας της παλαιάς διαθήκης, όπου τα ήθη τα έθιμα και οι κοινωνικές συνθήκες του τόπου τους στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ιστορίας τους, επέβαλαν ως Θεόπεμπτες επιταγές στον λαό. Ο έρωτας όμως, είναι κύριο στοιχείο συνεύρεσης των δυο φύλλων στη διαιώνιση των ειδών. Είναι νόμος φυσικός που κανένα ταμπού θρησκευτικού χαραχτήρα η άλλου δόγματος δεν μπορεί να το σταματήσει.


Το δεδομένο αυτό που εξακολουθούν να υπερασπίζονται με όλους το τόνους ακόμα και σήμερα οι ρασοφόροι, αντιβαίνει την ίδια τους την πίστη περί δημιουργίας της ζωής απ’ το Θεό, που δεν περιόρισε την σεξουαλικότητα των δυο φύλλων στην εφάπαξ συνεύρεση τους προς τεκνοποίηση αλλά αντίθετα την προσέφερε ως λειτουργία του σώματος απ’ τη νηπιακή ηλικία. Γεγονός που δεν αφορά το ανθρώπινο και μόνο είδος. Αφορά γενικώς την αναπαραγωγική διαδικασία όλων των ειδών όπου η σωματική έλξη δεν έχει περιορισμούς όταν η ίδια η φύση την επιβάλει.Η «ευλογία» της σεξουαλικής συνεύρεσης μετά τον γάμο δεν απαντά στην ερώτηση της φυσιολογικής λειτουργίας και ανάγκης του σώματος σ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της ζωής.


Η πνευματική καταστολή – υποταγή της σεξουαλικότητας, της τροφής, της δίψας, του αυτόβασανισμού, των έγκλειστων στα μοναστήρια ρασοφόρων, ερμηνεύονται λογικά, μόνο για αρρωστημένα μυαλά αφού εναντιώνονται στη ίδια τη φύση τους. Η αυθυποβολή τους είναι τέτοια που οι «θυσίες» τους κρίνονται απαραίτητες και αναγκαίες για το «πλησίασμα» του Θεού. Αρνητές της αντικειμενικής ΖΩΗΣ, προσδοκώντας μια ΑΛΛΗ μετά θάνατον, επιδιώκοντας την αγιοσύνη τους για να οδεύσουν στους εβραϊκούς παραδείσους. Γίνονται αντικειμενικά με την αυθυποβολή τους, αν όχι ψυχασθενείς, καιροσκόποι υποκριτές έναντι του Θεού που πιστεύουν και των άλλων που δεν βιώνουν τα ίδια μ’ αυτούς. Εκτός κι’ αν μας προτρέπουν να γίνουμε ΟΛΟΙ σαν κι’ αυτούς…. Ένα παγκόσμιο μοναστήρι…..Ούτε αυτό θέλουν βέβαια, γιατί χρειάζονται τους «λαϊκούς» να υπηρετούν , να υπακούουν και να δουλεύουν γι’ αυτούς ….


Στο μεσαίωνα το είχαν πετύχει σε μεγάλο βαθμό, αφού τα μοναστήρια αποτελούσαν κέντρα όχι μόνο προσευχής αλλά και παραγωγής αγαθών, άρα και πλούτου, εκμεταλλευόμενοι εργασιακά κοινωνικές ομάδες πληθυσμού που κατοικούσαν γύρο απ’ αυτά και προστατεύονταν από ληστρικές η άλλες επιδρομές η συγκρούσεις ηγετικών συμφερόντων. Η διοίκηση αυτών των μοναστηριών, κάθε άλλο παρά την διακηρυγμένη ισότητα του Χριστού αντιπροσώπευε η κάποιες δημοκρατικές αρχές η αξίες είχε να επιδείξει.Αντίθετα μάλιστα η φεουδαρχική θεοκρατική αντίληψη ότι ο ισχυρός γεννιέται από Θεϊκή βούληση και ο κατατρεγμένος στο δόγμα «καθείς εφ’ ου ετάχθη», περνούσε ως δεδομένο απ’ τους απαίδευτους αφελείς λαϊκούς που προσκυνούσαν κι’ ευγνωμονούσαν για τα ψίχουλα επιβίωσης που τους έδιναν ως αμοιβή για εργασία η άλλες υπηρεσίες τους.



Η δουλεία ως καθεστώς εκμετάλλευσης της εργασίας έχει ιστορικές αναφορές απ’ την εποχή των πρώτων ανθρώπινων οικισμών. Τόσο παλιά όσο κι’ ο άνθρωπος δηλαδή. Η Χριστιανική Ευρώπη του μεσαίωνα, ταυτιζόμενη με τα συμφέροντα και την εξουσία Αυτοκρατόρων, Βασιλιάδων, Τσιφλικάδων και μεγαλοαστών, δικαιολογούσε τη δουλεία των μαύρων της Αφρικής με τη θέση πως όλοι αυτοί οι έγχρωμοι δεν ήσαν άνθρωποι αλλά ανθρωπόμορφα ζώα, δοσμένα απ’ τον Θεό για να υπηρετούν τον εκλεκτό του… λευκό.
Μαύρος, κίτρινος η κόκκινος Χριστός άλλωστε δεν υπήρξε…. Λευκός «κατ’ εικόνα και ομοίωση» ήταν ο Υιός του Θεού και επομένως βάσει των εβραϊκών θρησκευτικών αντιλήψεων περί δημιουργίας, όλα τα υπόλοιπα ζωντανά της Γης έγιναν για εξυπηρέτηση του ανθρώπου πρώτης διαλογής ! Του Λευκού.



Τέτοια μηνύματα περνούσαν στους αφελείς πιστούς της «αγάπης και συγνώμης» οι υποκριτές των εξουσιών, μέχρι που στο υποσυνείδητο τους («κοινή γνώμη») καταγράφηκε ως φυσιολογική συμπεριφορά προς τους έγχρωμους.
Σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει στην ουσία της εξαρτημένης εργασίας μέχρι τις μέρες μας, όσον αφορά την εκμετάλλευση της από άλλον η άλλους, για ίδιο όφελος. O «τίτλος» του δούλου, άλλαξε στην πορεία της ιστορίας και έγινε ακουστικά τουλάχιστον «δημοκρατικότερος» ως απλά εργαζόμενος με βασικά δικαιώματα που κέρδισε πάντα με αγώνες και θυσίες. Τίποτα δεν του χαρίστηκε από τους ισχυρούς που υποχρεώνονται σε συμβιβασμούς μόνο και αν δεν μπορούν να έχουν το «πάνω χέρι» κατά ιστορικές συγκυρίες.



Με δεδομένο ότι όλοι είμαστε εργαζόμενοι, «έχοντες και μη έχοντες», ισοπεδωτικά στην αντίληψη του αφελούς είμαστε όλοι το ίδιο στο «δημοκρατικό» καθεστώς μας…. Είναι η υποκρισία του μικρού η μεγάλου αφεντικού, ηγέτη προς τον υπήκοο, που αδυνατεί λόγω άγνοιας η περιορισμένων πληροφοριακών δεδομένων να έχει επίγνωση της ψευδαίσθησης του περί ίσων κοινωνικών δικαιωμάτων, ευκαιριών και υποχρεώσεων στην κοινωνία. Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν αφορούν τους πάντες. Αφορούν όμως την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου «βολεμένων» η μη τυφλών πιστών κατά συνείδηση και δήλωση των, αλλά που κι’ αυτοί στην καθημερινότητα τους, λειτουργούν καιροσκοπικά συμφεροντολογικά όταν και άμα τους παίρνει….