ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ - ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ - ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΗ: Μάξιμος Παχατίρογλου
Μηχανολόγος – Εκπαιδευτικός
e-mail maximo97@pathfinder.gr

Σχετικά με την Φιλοσοφία.
Η φιλοσοφία (παρεξηγημένη έννοια από πολλούς στις μέρες μας και όχι μόνο), της επιστημονικής τεκμηριωμένης η ζητούμενης ΑΛΗΘΕΙΑΣ, δεν γίνεται, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εμπλέκεται με την ιδεαλιστική, μεταφυσική, η θεολογική «φιλοσοφική» θεώρηση των πραγμάτων, όπως πολλοί επιχειρούν να παρουσιάσουν.

Όλοι αυτοί που προτάσσουν και εκφράζουν με τον ένα η άλλο τρόπο, το υποθετικό- ιδεατό - μυστηριακό, σε αντίθεση του αντικειμενικά τεκμηριωμένου πραγματικού , αποπροσανατολίζουν σκόπιμα τις αντιλήψεις των ανθρώπων, συνειδητά όταν εκφράζουν ίδια συμφέροντα, η ασυνείδητα λόγω άγνοιας, αφέλειας η ακόμα και βλακείας.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ που διαπραγματεύομαι παρακάτω, είναι αυτή που προκύπτει με ρεαλιστική προσέγγιση, ορθολογιστικής ανάλυσης, των δεδομένων τεκμηριωμένων πληροφοριών, του «επιμέρους» προς το «όλον» και αντιστρόφως, του ζητήματος που εξετάζω κάθε φορά, μέσω και μόνο της αντικειμενικής γνώσης γι’ αυτά.


Με αυτή τη βάση και μόνο από αυτήν, μπορούμε να φιλοσοφήσουμε για το οτιδήποτε.
Να προεκτείνουμε δηλαδή την έρευνα νοητικά-υποθετικά αρχικά για το ζητούμενο, μέχρι αποδείξεως του η όχι με βάση την ήδη υπάρχουσα τεκμηριωμένη γνώση μας γι’ αυτό.
Αυτό λέγεται ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, η οποία ασφαλώς και δεν περιορίζεται μόνο στον χώρο της εφαρμοσμένης τεχνογνωσίας – τεχνολογίας. Καλύπτει τον άνθρωπο με όλα όσα τον αφορούν νοητικά, στις σχέσεις του με τους άλλους και το περιβάλλον, τις ανησυχίες και ανασφάλειες του, τις πολιτικές, οικονομικές, θρησκευτικές, ιστορικές στιγμές του κλπ.
Ασφαλώς και πριν από όλα, κατανοώντας την ανθρώπινη φύση ,με τις κληρονομικές η επίκτητες καταβολές και ανασφάλειες που διαμορφώνουν ιδέες , άξιες, πρότυπα και συμπεριφορές. Όλ’ αυτά δηλαδή που αποτελούν τελικά το διαμορφωμένο «εγώ» μας μέσω της συνείδησης – αντίληψης μας.


ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ
-Τα παρακάτω αναφερόμενα, απευθύνονται σ’ όλους εκείνους, όπου ανεξάρτητα του «επίσημου» πολιτειακού επιπέδου σπουδών τους, υποχρεώθηκαν λόγω και κυρίως της παιδείας και βιωμάτων τους, να μην σκέπτονται η να προβληματίζονται δημιουργικά και τεκμηριωμένα στην αναζήτηση της αλήθειας των πραγμάτων.
Σ’ όλους αυτούς που αποτελούν τις πλειοψηφίες των κοινωνιών του κόσμου, τους τυφλούς πιστούς των μεταφυσικών, ιδεατών δογμάτων, στους ουσιαστικά απαίδευτους της επιστημονικής σκέψης και λογικής.
Στους παραπληροφορημένους σκόπιμα των ιστορικών εξελίξεων της ανθρωπότητας, στους φανατισμένους, «κολλημένους» οπαδούς στείρων ιδεών και συμβόλων.
Των ανθρώπων εκείνων, όπου ο παράγοντας αντίληψης, ορίζεται κυρίως συναισθηματικά – συμφεροντολογικά, σε «αλήθειες» που «βολεύουν» κατά περίπτωση και συγκυρίες.
Τέλος σ’ όλους μας, όπου φυγομαχούμε απ’ την ΑΛΗΘΕΙΑ που «πονάει», αν δεν κολακεύει τη δομή αντίληψης του «εγώ» μας και των ίδιων συμφερόντων μας.
Η προσωπική «αλήθεια» που μας εκφράζει, δεν μπορεί παρά να έχει μερική η και καμία αξία, για ζητήματα που οι γνώσεις μας είναι αντικειμενικά ελλιπείς η ανύπαρκτες. Η «δική μας αλήθεια» εκδηλώνεται κυρίως σαν αντανάκλαση της συναισθηματικής υποκειμενικότητας μας και των όποιων σκοπιμοτήτων η συμφερόντων εκφράζουν την καθημερινότητα της ζωή μας.
Ο ρεαλιστικά σκεπτόμενος αναγνώστης, με καλοπροαίρετη διάθεση, μπορεί να συμφωνήσει η να διαφωνήσει συγκρίνοντας τις δικές του απόψεις - θέσεις μ’ αυτές που αναφέρονται παρακάτω με κριτήρια και γνώμονα, την επιστημονική τεκμηρίωση περί του αντιθέτου, χωρίς στείρους εγωισμούς η άλλες αγκυλώσεις που οδηγούν στο πουθενά…
Το καλοπροαίρετο βέβαια, συνεπάγεται αυτοκριτική διάθεση, υπέρβαση του συναισθηματικού και του ατομικού συμφέροντος, (επανέλεγχο ιδίων κατεστημένων «αξιών» συντηρητικού χαρακτήρα κυρίως), και αναθεώρηση τους - αν και όταν χρειάζεται-, όσο κι’ αν αυτό ακούγεται ουτοπιστικό στην πράξη, για τον μέσο και όχι μόνο άνθρωπο.
Υπέρβαση και αμφισβήτηση του δομημένου «εγώ» μας δηλαδή, προκειμένου να πλησιάσουμε μέσω της αντικειμενικής ΓΝΩΣΗΣ, την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων.


Το «κέρδος» μιας τέτοιας προσπάθειας, είναι μια νέα αντίληψη που απομυθοποιεί τις επίκτητες δοσμένες φοβίες από την παράδοση, που κληρονομούμε έτσι κι’ αλλιώς από κάθε είδους «διδασκάλους», που παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση της, για τα πράγματα ειδικώς και γενικώς, μέσα απ’ τις εκάστοτε ιστορικές κοινωνικές αντιλήψεις, όσον αφορά αξίες και ταμπού. Μαθητεύουμε να υπακούμε στα κοινώς παραδεκτά του συστήματος για προσαρμογή μας σ’ αυτό.
Προσαρμοζόμαστε ανάλογα της παιδείας που έχουμε, των συμφερόντων που μας εκφράζουν, των φιλοδοξιών μας κλπ, χωρίς ιδιαίτερη η και καμία προσπάθεια (για τους περισσότερους από μας), σε ενδεχόμενη αναθεώρηση πολλών εξ αυτών των στοιχείων που μας διακρίνουν.

Η αναθεώρηση ιδεών και θέσεων, χάριν της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, που μπορεί να βρίσκεται σε σύγκρουση του δομημένου «εγώ» μας, είναι το πρόβλημα στις σχέσεις και θέσεις μας με τους άλλους.

Στις συζητήσεις μας, σπάνια ακούμε με προσοχή τον συνομιλητή μας και σπανιότερα προσπαθούμε να δούμε απ’ τη δική του μεριά το ζήτημα που εξετάζουμε κάθε φορά. Στην πραγματικότητα διάλογος ουσίας, με τελικά συμπεράσματα τεκμηριωμένα και κοινώς αποδεκτά, δεν γίνονται παρά μόνο στον χώρο των θετικών επιστημών. Σε όλα τα άλλα ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητα, το μέλλον μας, την πολιτική, την οικονομία, την θρησκεία κλπ, ο καθένας είθισται να κάνει τον δικό του μονόλογο.
Αν δεν τολμήσουμε να υπερβούμε το «εγώ» μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να την «ψάξουμε» ούτε ασφαλώς να δεχτούμε την ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.
Ιδιαίτερα δε, αν θίγει τα ατομικά συμφέροντα η τις επίκτητες «αξίες» μας, όπου θα δίναμε και τη ζωή μας γι’ αυτές, προκειμένου να τις υπερασπιστούμε….
Έτσι όμως, η «αλήθεια» μας γίνεται υποκειμενική, υποκριτική, συμφεροντολογική κλπ.

Στην αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ, γυρίζουμε την πλάτη και ταυτόχρονα θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε σωστά τοποθετημένοι με τις απόψεις μας, γενικώς και για όλα…..η απλώς δηλώνουμε παθητικά αδιάφοροι γενικώς και για όλα….Είμαστε όμως έτσι σε θέση να διακρίνουμε ανεπηρέαστοι απ’ το δομημένο «εγώ» μας την ΑΛΗΘΕΙΑ, απ’ το κοινώς λογικά παραδεχτό τεκμηριωμένο ψέμα που προβάλλεται ως ΑΞΙΑ και στόχος ζωής; Από τη μια μεριά έχουμε ως βάση εκτίμησης των πραγμάτων τον συναισθηματικό παράγοντα κι’ από την άλλη την λογική.


Δυο στοιχεία που συνυπάρχουν και καθορίζουν την αντίληψη μας,(αλληλοσυγκρουόμενα συνήθως ) ανάλογα του μέτρου που το καθένα απ’ αυτά κυριαρχεί στο «εγώ» μας, προκειμένου να νοιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και τους άλλους, αποφεύγοντας τις «κόντρες», συμφωνούντες υποκρινόμενοι, όταν και αν δεν μας «παίρνει» για το αντίθετο…..
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ – ΑΝΤΙΛΗΨΗ
Η αντίληψη του «εγώ» και του περιβάλλοντος, είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει απ’ τον «μηχανισμό» δημιουργίας - λειτουργίας ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του εγκεφάλου, μέσω επεξεργασίας του συνόλου των πληροφοριών που δέχεται από εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα, ηλεκτρικής βάσης αισθητήρων.
Η «διαφορά δυναμικού» (ηλεκτρολογικός όρος) των ηλεκτρομαγνητικών φορτίων μεταξύ των στοιχείων που σε κάθε περίπτωση αποτελούν το παν στο σύμπαν, και οι αντίστοιχες - ανάλογες χημικές αντιδράσεις, δημιουργούν το αίτιο για την εμφάνιση του φαινομένου, στην λειτουργία και συμπεριφορά του η στην μετάλλαξη της κατάστασης του, είτε αφορά τους ζώντες οργανισμούς, είτε την ανόργανο ύλη και την συνολική ενέργεια γενικώς που ορίζουν το Σύμπαν.


Είναι δεδομένο και επιβεβαιωμένο από εκατονταετίας και πλέον, ότι το Σύμπαν στην ολότητα του δεν είναι παρά ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Ενέργεια που μετασχηματίζεται σε ύλη και αντίστροφα, κάτω από συγκεκριμένες νομοτελειακές συνθήκες και προϋποθέσεις.

Το σώμα μας παράγει ενέργεια!

Adam Heller
Η σύγχρονη ιατρική χρησιμοποιεί, όλο και πιο πολύ, μηχανικά μοσχεύματα που ενσωματώνονται στον ανθρώπινο οργανισμό. 'Eνα μειονέκτημά αυτών των συσκευών είναι ότι απαιτούν την ύπαρξη κάποιας εξωτερικής πηγής ενέργειας.
Τώρα όμως μια νέα μέθοδος παράγει αυτή την απαιτούμενη ενέργεια απ' τον ίδιο τον ανθρώπινο οργανισμό. Η ερευνητική ομάδα του Adam Heller απ' το πανεπιστήμιο του Austin στο Τέξας, έχει αναπτύξει μια μικροσκοπική συσκευή που αφού εμφυτευτεί στον ανθρώπινο οργανισμό, μπορεί να παράγει ρεύμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άλλες εμφυτευμένες συσκευές (π.χ. αισθητήρες για την ανίχνευση του σακχάρου στο αίμα). Ο μηχανισμός αυτός, παράγει ηλεκτρική ενέργεια απ' την συνήθη μεταβολική αντίδραση της γλυκόζης με το οξυγόνο και μπορεί να εισαχθεί σε διάφορα σημεία του οργανισμού που περιέχουν υγρά πλούσια σε γλυκόζη (π.χ. στη σπονδυλική στήλη). Παρόμοιες συσκευές είχαν κατασκευαστεί και παλιότερα.

Το πρόβλημά τους όμως ήταν ότι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στο περιβάλλον του ανθρώπινου οργανισμού. Οι κατασκευαστές της νέας αυτής μικροσκοπικής - μήκους 2 εκατοστών και πλάτους 7 χιλιοστών του χιλιοστού - συσκευής, ισχυρίζονται ότι λειτουργεί πολύ καλά σε θερμοκρασία σώματος 37 βαθμών και PH 7,2. Η ενέργεια που μπορεί να παράγει είναι της τάξης των 1,9 microwatts (όσο μια μπαταρία ρολογιού χειρός). Μπορεί δηλαδή να τροφοδοτήσει άλλες μικροσυσκευές, όχι όμως μια τεχνητή καρδιά.
Επιπλέον δεν έχει μακρά διάρκεια ζωής (χάνει 6% της ισχύς κάθε μέρα). Παρόλα αυτά αποτελεί μια ελπιδοφόρα για το μέλλον τεχνολογική εφαρμογή. Θυμηθείτε το Matrix. Ο κόσμος των μηχανών εκτρέφει... ανθρώπους για να χρησιμοποιεί την θερμότητα του σώματός τους για πηγή ενέργειας. Λοιπόν, ο κινηματογράφος αντιγράφει την επιστήμη ή η επιστήμη τον κινηματογράφο. Ιδού η απορία! ΠΗΓΗ: Esoterica.gr


Ο «μηχανισμός» δημιουργίας συνείδησης, λειτουργεί στη βάση και λογική ενός ηλεκτρονικού ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ (computer), με ασύγκριτη όμως πολυπλοκότητα της δομής του έναντι των σημερινών υπαρχόντων υπολογιστών, αλλά που όμως υπερτερούν σε ταχύτητα επεξεργασίας των δεδομένων πληροφοριών. Ο προσωπικός «ατομικός υπολογιστής μας», με τους αισθητήρες των νεύρο κυττάρων στην αλληλεξάρτηση τους, δημιουργούν εκτός του παράγοντα λογικής σειράς των δεδομένων πληροφοριών και επομένως προτροπή στην ορθολογική κατεύθυνση της αντίληψης μας, και σ’ εκείνες των συναισθηματικών φορτίσεων που δημιουργούνται απ’ τις έμφυτες και επίκτητες βιολογικές ανάγκες μας, στην κάλυψη των ψυχολογικών κενών (ασφάλειας, αποδοχής, διάκρισης κλπ.) που την απομακρύνουν απ’ το αντικειμενικά πραγματικό, στο εικονικό και ιδεατό.


Το «αποτέλεσμα» αυτής της επεξεργασίας των υπαρχόντων πληροφοριών, για την αντίληψη του ατόμου, ποιοτικά θα είναι ανάλογο της καλής η όχι λειτουργίας του «μηχανισμού» συνείδησης του εγκεφάλου του γενικώς, και στην ορθότητα η όχι αυτών των πληροφοριών που υπάρχουν στη μνήμη του. Η διαδικασία αυτή είναι κοινή αλλά και ανάλογη στον κάθε ζωντανό οργανισμό. Είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που δημιουργεί την ΑΝΤΙΛΗΨΗ των πραγμάτων.


Χωρίς ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του ζώντος οργανισμού, σαν το «όλον» του επιμέρους κυττάρου του, δεν υπάρχει ούτε έχει απολύτως κανένα νόημα το οτιδήποτε. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το κύτταρο όταν οι προϋποθέσεις αναπαραγωγής η επιβίωσης του παύουν να υπάρχουν.
Η λειτουργία του μηχανισμού δημιουργίας συνείδησης στον εγκέφαλο, (ανάλογος λειτουργικά του επεξεργαστή μνήμης computer) που την παράγει., αν και όταν διακοπεί η υπολειτουργήσει όπως συμβαίνει στον ύπνο (λιγότερο) η στην νάρκωση (περισσότερο), το «όλον» για το επί «μέρος» του, γίνεται ανύπαρκτο.


Το υποσυνείδητο που δεν αντικαθιστά το συνειδητό σε φυσιολογική κατάσταση λειτουργίας και εγρήγορσης του εγκεφάλου, γίνεται κυρίαρχο στη παραπάνω κατάσταση ύπνωσης που το συνδέει με την πραγματικότητα. Στο υποσυνείδητο υπάρχουν οι ίδιες πληροφορίες του συνειδητού, μόνο που δεν αξιολογούνται με την σειρά και την λογική του πραγματικού.
Είναι θα λέγαμε το υποπροϊόν της συνείδησης στην υπολειτουργία του μηχανισμού, σε καταστάσεις ύπνωσης η νάρκωσης, όπου το όνειρο η όραμα παίρνει διαστάσεις μιας εικονικής πραγματικότητας.


Στην περίπτωση κλινικού θανάτου του «όλου», η παύση λειτουργίας του μηχανισμού συνείδησης στον εγκέφαλο, προηγείται χρονικά αυτού των κύτταρων που τον αποτελούν, όπου εξακολουθούν να έχουν συνείδηση της οντότητας των για χρονικό διάστημα, και να βιώνουν στο περιβάλλον τους, μέχρι πλήρους στέρησης τροφής και οξυγόνου.
Στο επί μέρους του «όλου», (αποτελούμενο από διαφορετικά είδη κυττάρων ανά όργανο), η ζωή συνεχίζεται κανονικά αφού διαθέτουν ξεχωριστή συνείδηση της οντότητας και λειτουργίας των και εφόσον εξακολουθούν να υπάρχουν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις και συνθήκες ζωής των.


Τα όργανα των αισθήσεων στο σύνολο τους και κατά περίπτωση, έχουν αντίστοιχα ένα σύνολο αισθητηρίων νεύρο- κυττάρων κατανεμημένων στο σώμα με αυστηρά συγκεκριμένο προορισμό και λειτουργία αίσθησης ( ζεστού, κρύου, όσφρησης, γεύσης, ηδονής, πόνου, όρασης κλπ), που δίνουν σχετικές και ανάλογες πληροφορίες στον μηχανισμό του εγκεφάλου για επεξεργασία.


Αθροιστικά και ανάλογα, δημιουργούν την αίσθηση συμπεριφοράς, αποδοχής η απόρριψης μέσω «άμυνας» η «επίθεσης» σε εσωτερικά η εξωτερικά ερεθίσματα. Η όλη διαδικασία λειτουργίας και επικοινωνίας μεταξύ των κυττάρων - νεύρο κυττάρων, στηρίζεται στη διαφορά δυναμικού ηλεκτρικής-μαγνητικής- χημικής-θερμικής κ.α. μορφών ενέργειας, που στο σύνολο τους αποτελούν βασικά φυσικά μεγέθη αλληλοεξαρτώμενα κατά περίπτωση, με ανάλογα αποτελέσματα του μέτρου συμμετοχής των, της δυναμικής των και της χρονικής διάρκειας εξέλιξης του φαινομένου αντίληψης.
Η παραπάνω περιγραφή δυναμικής αλληλεξάρτησης των κυττάρων, δεν αποτελεί επιστημονική φαντασία αλλά τεκμηριωμένο δεδομένο απ’ αυτήν.
Οι πληροφορίες, εμπειρίες κλπ, που δεχόμαστε στην διάρκεια της ζωής μας, καταγράφονται στην μνήμη του εγκεφάλου ως ηλεκτρικές μεταβλητές τάσης-έντασης στα νεύρο - κύτταρα και ανάλογα των πληροφοριών αυτών, δημιουργούν συμπλέξεις γνωσιολογικών – αναγνωρίσιμων ενοτήτων π.χ. συνδυασμός δυο η περισσότερων ηχητικών σημάτων στο «όλον» μιας μουσικής σύνδεσης, η μιας τηλεοπτικής εικόνας απ’ το σύνολο των φωτεινών η όχι στιγμάτων - σημάτων που την αποτελούν.

Κάθε σήμα από μόνο του δεν προσδιορίζει την όλη εικόνα ούτε ασφαλώς μια μουσική νότα την όλη σύνθεση. Με την ίδια λογική, κάθε ανθρώπινο κύτταρο από μόνο του δεν προσδιορίζει το «όλον» του ανθρώπου η του κάθε άλλου οργανισμού.
Ο μηχανισμός του εγκεφάλου, στη βάση της «λογικής νομοτελειακής συνέχειας»,της σύνθεσης και ανάλυσης , ενεργοποιεί άλλους επιμέρους μηχανισμούς επεξεργασίας προσδίδοντας έτσι, την γενική όλη «εικόνα» της αντίληψης και εξ αυτής, της άποψης η συμπεριφοράς μας.

Οι κρυμμένες δυνατότητες του εγκεφάλου!

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να σκέφτονται με μια «καρτεσιανή λογική», δηλ. με ένα γραμμικό τρόπο σκέψης, με μια επαγωγική λογική, αγνοώντας τη σημασία των συναισθημάτων, της διαίσθησης, χωρίς να τολμούν να προσεγγίσουν νέους τρόπους σκέψης. Αλλά οι πρόσφατες διαπιστώσεις στην ψυχολογία, τη νευρολογία και άλλες επιστήμες έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη νέων μεθόδων σκέψης και εκμάθησης. Η θεωρία της Πολλαπλής Νοημοσύνης, καθώς και τεχνικές ταχύρυθμης εκμάθησης που έχουν αναπτυχθεί, δείχνουν νέες δυνατότητες του ανθρώπου που δεν έχουμε μάθει να τις αξιοποιούμε συστηματικά.


Παράδειγμα των ανεκμετάλλευτων δυνατοτήτων μας είναι η μονόπλευρη χρήση του τεχνικές "εξισορρόπησης" περιλαμβάνουν κατάλληλα μουσικά ακούσματα, όπως για παράδειγμα η "αργή" κίνηση της μουσικής μπαρόκ, η οποία φαίνεται ότι του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου μας, το οποίο όντας πιο «αναλυτικό» και ακολουθώντας έναν γραμμικό τρόπο σκέψης αποκλείει μια ολιστική θεώρηση του ανθρώπου και της ζωής.
Αποκορύφωμα - και θεμέλιο - αυτής της μονόπλευρης θεώρησης αποτελεί η ρήση του Καρτέσιου «σκέφτομαι άρα υπάρχω».

Τώρα σύγχρονοι ερευνητές αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον ελλιπή χαρακτήρα αυτής της θεώρησης.Επίκαιρο παράδειγμα το βιβλίο του Antοnio Damαsio "Descarte's mistake" («Το σφάλμα του Καρτέσιου»), στο οποίο ο διάσημος πορτογάλος νευρολόγος αντιστρέφει τα λόγια του Καρτέσιου και υποστηρίζει: «Υπάρχω (και αισθάνομαι), γι' αυτό σκέφτομαι».
Για τον Damasio η ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους πρέπει να βασιστεί στην αντιμετώπισή του σαν μια ολότητα.Αυτές οι νέες θεωρήσεις έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη κάποιων τεχνικών που προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το ("ξεχασμένο" στους περισσότερους) δεξί μας ημισφαίριο. 'Eνα "κόλπο" που χρησιμοποιούν αυτές οι τεχνικές, είναι να ανατεθεί σε ένα άτομο μια εργασία που το αριστερό ημισφαίριο θα την θεωρούσε άσκοπη και βαρετή - μιας και σκέφτεται κατά κανόνα ωφελιμιστικά - με αποτέλεσμα να παραχωρήσει τον έλεγχο στο δεξί ημισφαίριο, το οποίο με τη σειρά του φαίνεται να το διασκεδάζει.


Το αποτέλεσμα είναι μια πιο ισορροπημένη χρήση του εγκεφάλου. 'Aλλες ηχούν σε συχνότητες παρόμοιες με αυτές που συλλαμβάνουν τα αυτιά ενός εμβρύου και βοηθάει πολύ στην μακρόχρονη αποθήκευση πληροφοριών στη μνήμη. Για άλλους πάλι, ένα καλό κόλπο ισορροπημένης λειτουργίας των δύο ημισφαιρίων είναι η ... σιωπή! (την οποία φαίνεται να απεχθάνεται το αριστερό ημισφαίριο).Τέτοιες και άλλες παρόμοιες τεχνικές εφαρμόστηκαν σε μια σειρά "ανάπτυξης του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου" με την επωνυμία DLADIC, στο οποίο γράφτηκαν και το παρακολούθησαν πάνω από 300 άτομα από το 1992. Η βελτίωση των εγκεφαλικών λειτουργιών θεωρείται ότι ήταν σημαντική για τα άτομα. Η σειρά περιλάμβανε ασκήσεις προσοχής, συγκέντρωσης, διαλογισμό, αυτοσχεδιασμό, μουσικά ακούσματα κ.ά.


Τα άτομα που συμμετείχαν κλίθηκαν επίσης να απαντήσουν σε μια σειρά ερωτήσεων, όπως:Πώς αισθάνομαι όταν μου δίνεται η δυνατότητα να διορθώνω τα λάθη που έχω κάνει;- Πώς ζω με τα μικρά πράγματα;- Πώς τα βγάζω πέρα στη ζωή;- Τι αντιπροσωπεύουν τα λάθη μου;
Κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να δημοσιοποιήσει τις δημιουργίες του ή τις απαντήσεις, αν και μπορούσε να το κάνει αν ήθελε. Το τελικό αποτέλεσμα πάντως ήταν η αύξηση της δημιουργικότητας, της φαντασίας, της ευελιξίας μπροστά σε καταστάσεις, της ικανότητας συμβολισμού και γενικότερα της διανοητικής λειτουργίας των συμμετεχόντων.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που εντυπωσιάστηκαν με τις νέες δυνατότητές τους, όπως π.χ.
τις - κρυμμένες έως τότε - καλλιτεχνικές τάσεις τους.
Ο εγκέφαλος μέσα από ένα εγκεφαλογράφημα .Γενικά ο εγκέφαλός μας, ανάλογα με τη λειτουργία του, εκπέμπει ηλεκτρομαγνητικά κύματα σε διαφορετικές συχνότητες. Τα κύματα αυτά που καταγράφονται με ένα εγκεφαλογράφημα είναι γνωστά ως:- κύματα "βήτα" που παράγονται όταν είμαστε σε εγρήγορση ή ένταση γενικότερα (συχνότητας από 13 μέχρι 60 Hz), - κύματα "άλφα" που παράγονται όταν είμαστε σε κατάσταση φυσικής και νοητικής χαλάρωσης, ενώ ταυτόχρονα έχουμε συνείδηση του περιβάλλοντός μας (7-13 Hz), - κύματα "θήτα" που παράγονται όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση υπνηλίας (4-7 Hz) και- κύματα "δέλτα" που παράγονται όταν βρισκόμαστε σε βαθύ ύπνο (0,1-4 Hz).

Οι επιστήμονες σήμερα υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος παρουσιάζει μεγαλύτερη δυνατότητα μάθησης και αφομοίωσης της πληροφορίας, όντας σε κατάσταση "άλφα". Την περισσότερη όμως ώρα μας σε κατάσταση εγρήγορσης, την περνάμε σε κατάσταση "βήτα"!
Για να βρεθεί κάποιος στην κατάσταση "άλφα" πρέπει να το προκαλέσει με διάφορες τεχνικές, στις οποίες περιλαμβάνονται ο διαλογισμός ή οι ασκήσεις χαλάρωσης. Μελετώντας εγκεφαλογραφήματα και άλλες διαγνωστικές μεθόδους, οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να εντοπίσουν κάποιες χημικές ουσίες που εκλύονται απ' τον εγκέφαλο όταν βρίσκεται σε κατάσταση "άλφα" και οι οποίες συμβάλλουν στην αύξηση της μαθησιακής ικανότητας.


Σ' αυτή την "βελτιωμένη" κατάσταση βρίσκει ευκαιρία να εκφραστεί καλύτερα το δεξί μας ημισφαίριο, να οραματιστεί, να συνθέσει, να αισθανθεί ή να παράγει καλό χιούμορ. Απ' την άλλη μεριά, οι νέες - ανησυχητικές - επιστημονικές αποκαλύψεις τείνουν να συνδέσουν την μονόπλευρη χρησιμοποίηση του αριστερού ημισφαιρίου, με εκφυλιστικές παθήσεις του εγκεφάλου όπως η νόσος Alzheimer.
Ποια είναι η θεραπεία; Να μάθουμε στον εγκέφαλό μας να σκέφτεται πέρα απ' τα καθημερινά, τα τετριμμένα και να αναπτύσσει νέα δημιουργικά ενδιαφέροντα (όπως π.χ. να γνωρίσουμε τον εαυτό μας).

Η ολιστική χρήση του ανθρώπινου εγκεφάλουΠρόσφατα, ο αμερικανός ψυχολόγος Howard Gardner, διατύπωσε τη θεωρία της Πολλαπλής Νοημοσύνης, την οποία συνθέτουν επτά (7) είδη νοημοσύνης: η λεκτική, η λογικομαθηματική, η μουσική, η σωματική-συναισθητική, η χωρική, η διαπροσωπική και η ενδοπροσωπική νοημοσύνη. Ακόμα πιο πρόσφατα προστέθηκαν άλλα δύο είδη νοημοσύνης: η φυσιοκρατική και η υπαρξιακή. Με βάση αυτή τη θεωρία, η ανάπτυξη του ανθρώπου προϋποθέτει μια ολιστική ανάπτυξη όλων αυτών των ειδών νοημοσύνης. Ο καθένας μας θα πρέπει να δώσει ιδιαίτερο βάρος στην καλλιέργεια της νοημοσύνης στην όποια υστερεί.Η θεωρία αυτή και οι εφαρμογές της βρίσκονται προς το παρόν σε ερευνητικό στάδιο στις Η.Π.Α.


Στόχος είναι ο ολιστικός άνθρωπος που συνδυάζει αντίθετα και συμπληρωματικά χαρακτηριστικά: λογικός και διαισθητικός, πρακτικός και ονειροπόλος, αυτός που ξέρει "πατάει στη γη" αλλά και να "υψώνει το κεφάλι στον ουρανό".Ίσως τελικά πλησιάζει η μέρα που ο άνθρωπος, μέσα από την σύγχρονη επιστήμη, αλλά και σε συνδυασμό με τεχνικές γνωστές απ' την αρχαιότητα, να καταφέρει μια πιο βαθιά προσέγγιση του εαυτού του και μια αύξηση των δυνατοτήτων του! Ίσως τότε να μπορούμε να μιλάμε για έναν καλύτερο άνθρωπο. (Από δημοσίευμα του pathfinder.gr)

Η γνώση των στοιχείων, ιδιοτήτων, αιτιών και λειτουργιών που συμβαίνουν γενικώς το σύμπαν, οι προϋποθέσεις συμπεριφοράς και μετάλλαξης των στη δημιουργία του πρώτου μονό-κυτταρικού οργανισμού, η ακόμη γενικότερα της δημιουργίας, λειτουργίας και μετάλλαξης του συνόλου των άστρων και γαλαξιών του σύμπαντος, είναι πλέον δεδομένα σε μεγάλο μέρος της «αλήθειας» τους, για την σύγχρονη επιστήμη.
Ο θάνατος των κυττάρων δεν είναι παρά η αρχή μετάλλαξης της εσωτερικής τους ενέργειας και της σύστασης τους, στην δημιουργία άλλης μορφής ζωής, ικανής να επιβιώσει στις επικρατούσες συνθήκες του περιβάλλοντος των, μη έχοντας την ανάγκη λειτουργίας του προηγούμενου «όλου».
Γνωρίζουμε σήμερα με μεγάλη προσέγγιση της αλήθειας, για μεγάλο αριθμό ερωτημάτων μας τι συμβαίνει στο μικρόκοσμο της βιοτεχνολογίας και στον μακρόκοσμο του αχανούς σύμπαντος. Πως δημιουργείται και εξελίσσεται χρονικά, πως λειτουργούν οι νόμοι της φύσης μέσω χημικών, ηλεκτρικών ,θερμοπυρηνικών η άλλων αντιδράσεων των διαφόρων στοιχείων.

Όλες αυτές οι γνώσεις, στο ΣΥΝΟΛΟ και στην αλληλεξάρτηση τους, δίνουν δυνατότητες περαιτέρω έρευνας και προσέγγισης της αντικειμενικής και μόνης ΑΛΗΘΕΙΑΣ των πραγμάτων, όπου σήμερα με βεβαιότητα μπορούμε να την προσεγγίζουμε και να αναγνωρίζουμε σε σημαντικό μέρος της.
Ότι συμβαίνει λειτουργικά στον άνθρωπο, αφορά όλους τους ζωντανούς οργανισμούς, αφού οι προϋποθέσεις ύπαρξης και τα στοιχεία που μας αποτελούν είναι κοινά στο σύνολο τους, διεπόμενα απ’ τους ίδιους φυσικούς νόμους δημιουργίας και μετάλλαξης. Ο γενετικός κώδικας (DNA) όλων των ειδών, έχει περισσότερες ομοιότητες, παρά τις διαφορές που ορίζουν την μορφή και τις ιδιαιτερότητες του καθενός ξεχωριστά, στην προσαρμογή του περιβάλλοντος που τάχθηκε από την φύση για επιβίωση του.

Στην ουσία των πραγμάτων και όσον αφορά τις νοητικές αντιλήψεις μας, «ΕΙΜΑΣΤΕ» ΟΣΑ ΚΑΙ Ο΄ΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ποσοτικά - ποιοτικά την ΑΛΗΘΕΙΑ της φύσης των πραγμάτων, και στην συνειδητή η μη δυνατότητα, απόρριψης επίκτητων πληροφοριών παράδοσης που οδηγούν μακριά απ’ αυτήν.
Η διαδικασία αυτή για τον καθένα μας, ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, προϋποθέτει γνώση επαρκή, επί όλων των δεδομένων της παγκόσμιας εμπειρίας και εξέλιξης, καθώς επίσης και των αντικειμενικών – υποκειμενικών παραγόντων ιδίας κριτικής θέσης τελικών συμπερασμάτων.


Πόσο δηλαδή επηρεάζεται η κρίση και τοποθέτηση μας σε τέτοια ζητήματα, όπου το επίπλαστο αντικαθιστά το πραγματικό λόγω άγνοιας και ιδίων συναισθηματικών η άλλων καταστάσεων.

Το ΣΥΜΦΕΡΟΝ για παράδειγμα προτάσσεται απ’ το «εγώ» στη αντίληψη μας, και λαμβάνεται ως βασικό στοιχείο ενεργειών επιβίωσης, αυτοσυντήρησης, αυτοπροστασίας αλλά και επιβεβαίωσης της οντότητας μας .

Απ’ το συμφέρον όμως, προκύπτει η σκοπιμότητα, που εμποδίζει κριτικά τον δρόμο της αντικειμενικότητας. Η κρίση μας επομένως αν θέλουμε να έχει αντικειμενικότητα, δεν θα πρέπει να αγνοεί η να μην λαμβάνει υπ’ όψιν στοιχεία όπως αυτό, που μας ορίζουν στο σύνολο τους απ’ τη φυσική μας υπόσταση.
Η συνδυαστική επεξεργασία όλων αυτών των πληροφοριών, δημιουργούν ανάλογες αντιλήψεις των πραγμάτων, που όσον αφορά το περιβάλλον μπορεί η αίσθηση να είναι εν «πολλοίς» κοινή, αλλά η προερχόμενη απ’ τις επίκτητες πληροφορίες, διαφοροποιεί και διακρίνει τον καθένα ξεχωριστά στην μοναδικότητα του.

Μια μοναδικότητα που φέρνει την προσωπική σφραγίδα, του καθενός, αλλά πάντα με επιρροές του κοινωνικού προτύπου που μεγάλωσε, σε αρχές, ήθη, άξιες, φοβίες και λοιπές πληροφορίες, προερχόμενες κυρίως απ’ την παράδοση.
Αν οι γνώσεις μας είναι επαρκείς στο αντικείμενο της δραστηριότητας μας, τότε αποδίδουμε ικανοποιητικά, αν όχι κάνουμε λάθη. Λάθη, διότι ο εγκέφαλος μας λειτουργεί σε λάθος η ανεπαρκείς πληροφοριακές βάσεις που έχουν καταχωρηθεί στην μνήμη, και η επεξεργασία τους οδηγεί κατά κανόνα και λογικά, σε λάθος συμπεράσματα η ενέργειες, όπου στο σύνολο και στην ποιότητα τους, μας αποτελούν και μας ορίζουν.


Η απόρριψη - διόρθωση των λαθών αυτών είναι διαδικασία δύσκολη έως αδύνατη υπόθεση για τους περισσότερους, διότι έτσι «βολεύει» λειτουργικά «τεμπέλικα» τον εγκέφαλο που δεν αρέσκεται σε αναθεωρήσεις των υπαρχόντων πληροφοριών του, βασανιστικά γι’ αυτόν στην επεξεργασία και καταγραφή άλλων πολυσύνθετων εννοιών.Με τον καιρό γίνεται συνήθεια οκνηρίας (τεμπελιάς) και καθεστώς μόνιμης απραξίας δημιουργικής λειτουργίας της σκέψης για προβληματισμούς και ορθολογικές απαντήσεις.
Αν λοιπόν η «συνήθεια» πνευματικής οκνηρίας γίνεται με τον καιρό «δεύτερη φύση» μας, τότε χρειαζόμαστε αφύπνιση και προβληματισμό με αυτοκριτική διάθεση αναθεώρησης, πολλών η και όλων ενδεχομένως των μέχρι σήμερα απόψεων και αντιλήψεων μας. Κάτι τέτοιο ασφαλώς, συνεπάγεται Παιδεία που να μην εμπλέκει η να συσχετίζει την Επιστήμη με την Θεολογία , την Φυσική με την Μεταφυσική, το πραγματικό με το ιδεατό - φανταστικό.
Χρειαζόμαστε γνώσεις και νοοτροπία επιστημονικής λογικής ανάλυσης, όλων των θεμάτων που μας αφορούν ως νοήμονα όντα. Άντ’ αυτού και παρ’ ότι βρισκόμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα με συσσωρευμένη εμπειρία και γνώσεις, που απομυθοποιούν μύθους και παραδόσεις, υποχρεωνόμαστε να ακολουθούμε πρότυπα παιδείας, μεσαιωνικής, μυστηριακής, σκοταδιστικής αντίληψης λόγω «εθνικών» κυρίως σκοπιμοτήτων.


Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων ανθρώπων, όχι μόνο δεν οδηγείται, όσο οι καιροί απαιτούν απ’ τις εξελίξεις των νέων επιστημονικών δεδομένων, στην αναθεώρηση επίπλαστων εικονικών, νοητικών καταστάσεων και προσαρμογής της αντίληψης των, στην επιστημονική λογική ερμηνεία της πραγματικότητας αλλά αντίθετα καλούνται με όλα τα μέσα να υπηρετήσουν την παράδοση, που αφορά κυρίως ένα σκοταδιστικό παρελθόν και αντιλήψεις, ξεπερασμένες και ανούσιες για τα δεδομένα της εποχής μας .
Οι παραδόσεις, εκτός των όποιων ιστορικών η μυθικών γραφικοτήτων του παρελθόντος, επιβάλλεται να διατηρούνται για να μας διδάσκουν τα λάθη, παραλήψεις, σκοπιμότητες και ιδιαιτερότητες στην πολιτιστική μας εξέλιξη. Αν και όταν όμως όλ’ αυτά γίνονται «φετίχ» στην συνείδηση μας, μόνο κακό μπορούν να κάνουν στις αντιλήψεις μας γενικώς.


Η όποια πρόοδος αντίληψης της αντικειμενικής πραγματικότητας του μέσου ανθρώπου, προχωρεί με βήμα σημειωτόν, όταν ταυτόχρονα οι επιστημονικές εφαρμογές και γνώσεις κινούνται με την ταχύτητα του φωτός.
Για παράδειγμα, στην εποχή μας δεν υπάρχει μέρα που να μην ανακοινώνεται μια επιστημονική ανακάλυψη η εφαρμογή. Πόσοι από μας ενδιαφέρονται να πληροφορούνται σχετικά; Ελάχιστοι στο σύνολο μας. Πως γίνεται επομένως να διαφοροποιήσουμε τις αντιλήψεις μας όταν έχουμε άγνοια κι αδιαφορία για το κάθε νέο που προάγει τη γνώση έναντι της παράδοσης και του θεοκρατικού μύθου;


Προσπαθώντας να πλησιάσουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ, θα διαπιστώσουμε σχεδόν αμέσως, ότι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Δεν είναι, διότι αντικειμενικά δεν έχουμε επαρκή η το πιθανότερο καθόλου γνώση της φύσης των προβλημάτων που εξετάζουμε πολλές φορές, και επομένως τα όποια υποκειμενικά συμπεράσματα μας, έχουν σχετική η και καθόλου άξια, έναντι της φύσης των, η των αιτιών που τα προκαλούν.
Η γνώση σε συνάρτηση με την αίσθηση καθορίζουν την αντίληψη του πράγματος, που όμως όποια κι αν είναι αυτή, δεν μπορεί να αντικαταστήσει το απόλυτα ΑΛΗΘΙΝΟ αν γνωρίζουμε μόνο μέρος απ’ το «όλον» του.
Στις φιλοσοφικές αναζητήσεις τέτοιων προβλημάτων, όποια υπόθεση κάνουμε γενικώς , αν δεν προτάσσουμε την επιστημονική λογική και πρακτική μέσω του ορθολογισμού, τότε με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε αποπροσανατολισμό απ’ την αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ του ζητούμενου.

Ο αποπροσανατολισμός της αντίληψης, γίνεται κυρίως και κατ’ αρχήν απ’ το άμεσο οικογενειακό – φιλικό περιβάλλον και απ’ τους ταγμένους γι’ αυτό το σκοπό «δασκάλους», στην συστηματική και προγραμματισμένη απ’ την εκάστοτε εξουσία παρεχόμενη παιδεία σκοπιμότητας.
Η καταγραφή στη μνήμη του εγκέφαλου,( απ’ την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μας) πληροφοριών που σχεδόν στο σύνολο τους δεν έχουν επιστημονική βάση θεώρησης των πραγμάτων, αλλά την παράδοση (με τις όποιες σκοπιμότητες ερμηνείας εμπεριέχει αυτή), γίνεται θεμέλιο δόμησης της μετέπειτα πορείας αντίληψης μας. Στο σύνολο των ανθρώπων, ελάχιστοι συγκριτικά μπορούν να ξεφύγουν και να διαφοροποιηθούν αυτοβούλως απ’ τα πρωταρχικά στοιχεία δόμησης του «εγώ», στα κατεστημένα απ’ την παράδοση πρότυπα και αξίες ζωής.


Όλα όσα αφορούν το σύμπαν στη δομή και λειτουργία του, καθώς και της έμβιας ζωής ως αναπόσπαστο μέρος του, έχουν αρχή – τέλος – αρχή και ούτω καθ’ εξής νομοτελειακά.
Η εκάστοτε ενδιάμεση κατάσταση είναι το ορατό και άμεσα αντιληπτό γεγονός του παρατηρητή. Το γεγονός όμως καθεαυτού, δεν μπορεί να εξηγηθεί ολοκληρωμένα και τεκμηριωμένα αν ταυτόχρονα δεν γνωρίζουμε την αιτία που το προκάλεσε στην αρχή του.
Το «τέλος», ορίζει την «αρχή», μιας νέας εξελιγμένης κατάστασης δεδομένων και επομένως τη δημιουργία νέου γεγονότος η φαινομένου.


Οι επιστήμες που εξετάζουν και ερευνούν γεγονότα η φαινόμενα , προσπαθούν κάθε φορά να εισχωρήσουν σε βάθος τη γνώση και να γνωρίσουν τα αίτια που τα προκαλούν. Αυτή η διαδικασία για να είναι εφικτή, συνεπάγεται προηγούμενες γνώσεις εξειδικευμένες κάθε φορά και ανάλογες των προβλημάτων. Στο σύνολο και με άμεση συσχέτιση όλων αυτών, μπορούμε να κατανοήσουμε και να διακρίνουμε σε μεγάλο βαθμό την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων. Αν λοιπόν επιδιώξουμε να σχηματίσουμε αντικειμενική αντίληψη των πραγμάτων πρέπει πρώτιστα να εξετάζουμε τα γεγονότα από τις ρίζες των αιτιών που τα προκάλεσαν και όχι απλά σαν δεδομένα και πάγια στην κατάσταση που υπάρχουν και φαίνονται.


Το τρίπτυχο «γέννηση, ζωή, θάνατος» αφορά τη λειτουργία της φύσης και του σύμπαντος, με νόμους και κανόνες δεδομένους κι αναλλοίωτους. Η γνώση τους είναι στοιχείο απαραίτητο για την ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ των πραγμάτων. Όταν και όπου υπάρχει αυτή η γνώση σε επάρκεια, γίνεται εύκολη υπόθεση η πρόβλεψη του αποτελέσματος, με μαθηματική ακρίβεια για το μελλοντικό.
Όταν η γνώση είναι μερική η ανύπαρκτη στο ζητούμενο, ο καθένας μπορεί να δίνει οποιαδήποτε ερμηνεία και ανάλογη της υποδομής του σε γνώσεις, κουλτούρα και παιδεία που διαθέτει.


Ένας πολύπλοκος μηχανισμός που αποτελείται από χιλιάδες μικρά η μεγάλα εξαρτήματα, το καθένα ξεχωριστά απ’ αυτά, δεν αντιπροσωπεύει καθόλου και σε τίποτα τον λόγο και ρόλο ύπαρξης του «όλου» μηχανισμού και του προορισμού του. Έχει δική του οντότητα και ιδιότητες που το καθιστούν ικανό και κατάλληλο να παίξει τον μικρό η μεγαλύτερο ρόλο του στο «όλον».
Το ίδιο συμβαίνει με τις «βιολογικές μηχανές» του ζωικού μας κόσμου, όπως ασφαλώς και στον άνθρωπο.

Στα δισεκατομμύρια των κυττάρων που τον αποτελούν, το καθένα ξεχωριστά, έχει τη δική του οντότητα και αντίληψη της ύπαρξης και προορισμού του, αλλά από μόνο του δεν ορίζει σε τίποτα το «όλον» του ανθρώπου. Η πλήρης γνώση της αλληλεξάρτησης του «όλου» απ’ το «επί μέρους» και αντίστροφα, δίνει το δικαίωμα υπεύθυνης γνώμης, έκφρασης η τοποθέτησης.
Είναι σε κάθε περίπτωση ο ειδικός εξειδικευμένος άνθρωπος. Υπάρχει όμως τέτοιου είδους εξειδίκευση για την παγκόσμια γνώση κι’ εμπειρία από μεμονωμένο άτομο, προκειμένου να πάρει θέση και απόφαση για άλλα πολυσύνθετα ζητήματα; Όχι ασφαλώς. Αυτό το πρόβλημα «λύνεται» από την αθροιστική γνώση και εμπειρία των πολλών που αποτελούν την «ομάδα η το συμβούλιο εργασίας».


Η αφομοίωση «της παγκόσμιας γνώσης και εμπειρίας» σε ατομικό – προσωπικό επίπεδο, είναι ανέφικτη υπόθεση. (προς το παρόν τουλάχιστον, γιατί στο απώτερο μέλλον ….όλα είναι δυνατά μέσω των εμφυτευμάτων microchips στον εγκέφαλο). Αυτή την αδυναμία αφομοίωσης της παγκόσμιας γνώσης και εμπειρίας απ’ το μεμονωμένο άτομο και η ανασφάλεια του που πηγάζει απ’ αυτή την άγνοια του, εκμεταλλεύεται ο θεοκράτης «δάσκαλος», που προτάσσει και συγκρίνει, στην «παντοδυναμία και παντογνωσία» του ιδεατού Θεού προκειμένου να τον φοβίσει, να υποτάξει και να ευνουχίσει την δυναμική της οντότητας του που απ’ τη φύση του κληρονόμησε.


Το άτομο όμως απολαμβάνει και βιώνει ζωή του, από το σύνολο της παγκόσμιας γνώσης και εμπειρίας και όχι μόνο απ’ τις αποκλειστικά δικές του ικανότητες. Αυτή τη «λεπτομέρεια» έντεχνα την αποσιωπούν η και αγνοούν να την προτάξουν στα κηρύγματα τους. Την άμεση σχέση και συνάρτηση δηλαδή του ατόμου από την προσφορά της παγκόσμιας γνώσης και εμπειρίας στην καθημερινότητα και στη ζωή του γενικότερα.
Θύρα σύνδεσης με PC.. στο κεφάλιΕγκεφαλικό εμφύτευμα για τον νοητικό έλεγχο υπολογιστών δοκιμάζεται στις ΗΠΑ (Associated Press) Ουάσινγκτον


Ένα μικροτσίπ σχεδιασμένο να εισάγεται στον εγκέφαλο παράλυτων ατόμων για να τους επιτρέπει να ελέγχουν υπολογιστές με τη σκέψη έλαβε άδεια από τον αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων να περάσει στη φάση των κλινικών δοκιμών σε ανθρώπους. Το «Brain Gate» (εγκεφαλική πύλη), που αναπτύχθηκε από την Cyberkinetics, με έδρα τη Μασαχουσέτη, καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα των νευρικών κυττάρων και αναγνωρίζει απλές συνειδητές εντολές. Αν οι δοκιμές αποδειχθούν επιτυχείς, η συσκευή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμα και για τον χειρισμό ρομποτικών εργαλείων.
«Θα μπορούμε να λέμε σε έναν παράλυτο ασθενή: 'φαντάσου ότι κινείς το χέρι σου έξι ίντσες προς τα αριστερά'» εξηγεί ο διευθύνων σύμβουλος της Cyberkinetics Τιμ Σέρτζενορ.


Το τσιπ τοποθετείται στην επιφάνεια του εγκεφάλου και επικοινωνεί με έναν υπολογιστή μέσω καλωδίων που κρέμονται από το κεφάλι. Η εταιρεία ήδη αναπτύσσει και μια ασύρματη έκδοση. Η συσκευή έχει εμβαδόν τεσσάρων τετραγωνικών χιλιοστών και στη μία επιφάνειά της φέρει μικρές ακίδες-ηλεκτρόδια, τα οποία καταγράφουν την ηλεκτρική δραστηριότητα μιας μικρής ομάδας νευρώνων στον κινητικό φλοιό, που είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο των κινήσεων.
Για να μπορέσει να αναγνωρίζει τις νοητικές εντολές, το Brain Gate πρέπει αρχικά να χαρτογραφήσει την εγκεφαλική λειτουργία, δηλαδή να αντιστοιχίσει πρότυπα ηλεκτρικής δραστηριότητας με συγκεκριμένες εντολές.


Η Cyberkinetics έχει επιδείξει πώς μπορεί να γίνει αυτό με πειράματα σε πιθήκους. Αρχικά, μια σειρά από ηλεκτρόδια κατέγραψαν την ηλεκτρική δραστηριότητα στον κινητικό φλοιό πειραματόζωων που χειρίζονταν ένα τζόιστικ. Τα σήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για την ανάπτυξη λογισμικού που επέτρεψε σε άλλους πιθήκους να ελέγχουν έναν ρομποτικό βραχίονα με τη δύναμη της σκέψης, ανέφερε η εταιρεία σε δημοσίευσή της στο Nature.
Τα εμφυτεύματα νοητικού ελέγχου έχουν προσελκύσει τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον και άλλων ερευνητών. Η εταιρεία Neural Signals, με έδρα την Ατλάντα, έχει δοκιμάσει ένα παρόμοιο τσιπ σε έξι ασθενείς, ενώ άλλοι ερευνητικοί φορείς αναπτύσσουν συστήματα που «διαβάζουν» τη σκέψη με ειδικά καπέλα που ενσωματώνουν ηλεκτρόδια.

news.in.gr, με πληροφορίες από Associated Press